The Royal Wedding of Prince William and Kate Middleton: Best Wishes! (photo from bbc.co.uk)
Beatification of Pope John Paul II: Even before he was born, he was already blessed because of the destiny the Lord God would grant him. Sixteen years ago, that was in January 1995, even though I knew little about him then nor had seen him personally, I was like anyone else who got this silent but blissful feeling which didn’t need further explanation to do everytime I look at his smiling and peaceful portraits and video footages seen on TV, magazines or newspapers, and books. People love him; even non-Catholics or anybody of different faiths express their admiration for him and even got a picture of him. The rest of the world have Sinead O’ Connor’s notoriety sank in its own quicksand and blotted out those folks who are angry over the reported or alleged sins of some fallen clergy and even blamed the late pope in their trials by publicity. I ain’t no mind reader nor a superpsychologist yet everytime I gaze at the blessed pope’s portrait, I believe that he had sacrificed his whole life in service to God and the world.
(photo from cbc.ca)
From Saudi Arabia with Pride even after being Stripped of Citizenship: The Journey of Osama bin Laden from the Oil-rich Desert Kingdom and Finally to Pakistan’s Verdant Summer Capital: In less than 24 hours after the beatification of Pope John Paul II whom one of his past protégé attempted to assassinate during the World Youth Day ’95 in Manila...what an icon he was (?); well, he once was an innocent little boy growing up in the arid sands of his country and who would also thought then that this kid with the face of an angel (?) would grow up to be the world’s most wanted terrorist? Now that the Arab nations are too busy with the problems and conflicts right there in their own yards, any spare time for a ‘dramatic final salute’ to the man who once earned all the emotions the world has to offer? He’s already at the bottom of the sea, forever in slumber. The calmest and most peaceful on the sea floor, what a resting place for a man whose name was once associated with bloodshed, hatred and bigotry.
(photo: top- from cbsnews.com/ bottom- newgrounds.com)
Naalala ko lang yung ilang light-hearted moments which revolved around bin Laden’s enigma. Tuwing Bagong Taon ay may nababanggit na ipinagbabawal na paputok na tinatawag na “bin Laden”. May isa pang segment noon ng “Wow Mali!” kung saan merong dalawang tao na na-differentiate ni Joey De Leon, sina Mr. Bin Laden... at si Mr. Bean “Laden”.
At doon naman sa isang past episode ng “Kapuso Mo, Jessica Soho”, merong game para sa mga bata kung saan ipapakita sa kanila ang larawan ng iba’t ibang kilalang tao lalo na sa pulitika at susubukin kung familiarized na ba sila sa mga ito. Nang makita ng isang bata ang larawan ni bin Laden, inosente niyang sinagot na “kapatid ni Papa Jesus”.
(photo from fastlinesports.com)
Manny Pacquiao versus Sugar Shane Mosley- Tameme ka na, Floyd Mayweather Jr! Wala ka ngang talo pero ikaw na mismo ang nagpalaos sa sarili mo! Hahahaha! Tama nga si Amb. Jose Zaide sa kanyang column sa editorial ng Manila Bulletin noong May 16 na pagdating sa yaman ng lahat ng nasa kongreso, ang kay Sarangani Representative Manny Pacquiao lamang ang sigurado at batid na batid ng madla kung saan nagmula. How about the ‘sweet pabonggahan/extravagance’ of that birthday party of his mommy dearest? Hehe, matagal din silang namuhay sa kahirapan noon na halos rockbottom na kaya karapatan naman nilang maging masaya, ano? Sa mga natatawa na lang, eh, inggit lang siguro kayo, hehehe! Bakit? Pwede namang magpagawa sa isang Chinese bagmaker ng Hermes, ano? Ano bang ispesyal sa mga bag na iyon eh tulad lang naman yun ng iba pang sisidlan tulad ng mga basket o sako? Ang fashion consciousness and consumerism nga naman sa daigdig, o! At saka, may animal product pa na mainit sa mga mata ng animal rights activists, hehe! Well, anyway... Pacquiao is one of a kind talaga. Kahit na pinasisikat na ngayon ang football or soccer, hindi naman nito madi-dethrone ang basketball at boxing na mga no. 1 sports para sa nakararaming Pilipino. Naalala ko rin yung laban na iyon noong May 8 at may bagyo dito sa bansa, bakit kasi iba ang ring announcer? Sa halip na “let’s get ready to rumble!” ang dumagundong sa buong Las Vegas, eh, “it’s showtime!” lang? Hmp!
Dog Days and Nights of Sirius and the Rare Planetary Alignment of Mercury, Venus, Mars, and Jupiter in the Eastern Horizon Shortly Before Sunrise- Tila nang-uuyam ang matinding alinsangan ngayong Mayo at hindi lang mabigkas ang “Nyenyenyenye! Hindi natuloy ang bakasyon sa Iloilo!” Isang beses lang nakasama sa out-of-town trip sa buong summer vacation ang weirdo na ito (kaysa naman wala!). Ang dami ko sanang gustong mapuntahan pero mag-iimagine na lang ako. Noong Mahal na Araw, sa San Pedro Cutud, San Fernando, Pampanga. Ang Simbahan ng Antipolo ngayong Mayo. Ang Daranak Falls, Tanay, Rizal. Ang Pahiyas Festival, Kamay ni Hesus, at paanan ng Bundok Banahaw sa Lucban, Quezon. Hay, sa Calabarzon area lamang ang mga iyon, o! Baka, hindi niyo pa alam kung ano ang ibig sabihin ng Calabarzon, hehehe! Eh, Mimaropa, anu-anong probinsya ang nasa abbreviation nito?
Pictures taken last May 6- brother and sister-in-law’s house blessing in Lipa, Batangas; you can’t find this weird blogger there... I was the photographer, though!
Hey, look closely at the middle of this picture na kuha sa isang bangin sa Barangay Manggahan, Mataas na Kahoy, Batangas (outside the famous La Virginia hotel and resort; please see www.lavirginiaresort.com). Tila ilusyon ng isang nakapamulsa na taong nagmamasid sa tanawin at sa Taal Lake o di kaya’y life-sized action figure ni Hellboy na nagkulay green kasi yung hairstyle at ang coat na pamporma.
Picture got zoomed to reveal more that the green figure is a fresh banana leaf (bakit ba naman kasi hindi pa nasentro sa litratong ito?).
"The Blue Marble" -Apollo 17's Picture of the Planet Earth: The last primary photo of my Friendster profile before I finally sign it out before May 31
Finale of this blog post: Kung hindi ko ba naman nabasa noong isang araw sa Bulletin ang tungkol sa Friendster ay hindi ko malalaman na sa May 31 ay magpapaalam na ito (but actually for a major facelift). Ang social networking site na naunang kinatuwaan ng madla. Kahit na hindi ako madalas mag-log in dito ay nagkaroon ito ng sentimental value para sa akin (related statements in my first blog post here in Blogger with the title “Fakesbukbok, Fecesbook, Fartville”). Na-save ko na ang blogs ko doon sa Yahoo! Mail ko at pinag-iisipan ko nga kung dadalhin ko ba dito ang ilang essays. Ang personal pictures ay nasa Yahoo! Mail na rin samantalang ang karamihan ay galing naman sa Wikipedia, eh. Yung mini-blogs na nasa comments’ section ay actually nagmula naman sa diary entries ko. The end of the road na nga para sa aking Friendster profile after almost four years (nagsimula noong December 2007 kung saan kabilang sa mga naghayag ng hindi man tuwirang reaksyon sa muli kong pakikipag-communicate at pag-view ng profiles sa mga naging kaklase ko noon ay ang isang hitad na tsik, eh- sagot niya sa isang tanong na ‘who do you want to meet?’ ay ‘yung mukhang tao.wag lang yung iba sa past na parang ewan’; okay, fine, at least hindi siya plastic tulad ng sa iba pa naming kaklase, lalo na yung isang kumag na kelot na natatandaan ko pa rin ang pagmumukha, sa pagsasabi nang totoo na hindi na kailangang gunitain na minsan ay nagkasama kami sa iisang section at classroom noon; binago niya kasi ang data doon matapos kong i-view ang profile niya bilang simpleng pangungumusta; at pagkatapos ng ilang linggo nang muli kong ‘kinumusta’ kahit hindi ako nag-log in, pinalitan na naman niya ang data; ah, basta, lintik na yan na ayoko nang mangalkal ng luma nang isyu at lalong ayokong mangaway, hehehe!). And before I forget, the list of friends. Mga dati kong kaklase na muling nakadaupang-palad sa pamamagitan ng social networking site na iyon. Pina-deactivate ko na ang Facebook ko, eh; ilang linggo lang akong naging active doon tapos naumay rin ako. Basta before May 31 ay tuluyan ko na rin isasara ang Friendster account ko. Nag-iwan nga ako ng message sa shoutout box ko na kung nais ng ilang ‘tunay’ na kaibigan ko ay mag-send na lang ng honest-to-goodness e-mail. Contact na lang through direct e-mail at hindi ang pa-fb-fb pa. Pero talagang nahumaling na nga sila sa Facebook, eh; kahit nga Twitter ay hindi naman naging hit sa mga iyon. Ang fb na yan, magkakaroon din naman ng sunset of its glory iyan dahil may mga bago pang social networking sites ang madi-develop at mauuso, di ba? Ngunit kahit na isasara ko na ang Friendster ko, may lalo akong na-realize na na-develop para sa akin mula nang nag-sign in ako dito, ang freedom of expression.
The pictures here, except Batangas souvenir images, are from Google photos! Thanks, sources! :)
