Smiles of the Northeast Monsoon Breeze

Maligayang Pasko at Masaganang Bagong Taon!

The Sleeping Saint Joseph on a Christmas card

            I happily received these wonderful presents from Caritas Manila days before Christmas. Pope Francis also popularized the devotion to Mama Mary’s husband and Jesus’ foster father. St. Joseph’s slumber was believed to be a symbolic meditation which finally arrived at the realization about God’s will and plan for our lives.

***

            Ika-3 ng Disyembre. Advent season na ngunit sa araw na ito, ako ay nakapa-visita iglesia sa apat na simbahan sa Maynila. Hindi man ako ganoong ka-relihiyoso, nais ko magtungo sa isang pilgrimage na meron pang cultural and historical tour. Pagbaba ko mula LRT-Carriedo, ang una sa aking itinerary ay ang simbahan ng Sta. Cruz. Sampung taon na pala ang nakalipas mula nang huli akong nagtungo dito nang ako ay pumupunta noon sa Ongpin, Binondo upang kumonsulta sa isang mahusay na Tsinoy doctor. Ang simbahan ay nanatiling hindi nagbabago. Naroon pa rin ang malawak na myural sa may altar area lalo na yung painting ng isang tupa na napagkamalan ko pa namang alien noon; nakatingala pala yung tupa, ang simbolo ng pagiging Lamb of God ni Jesus. Maraming tao ang nasa simbahan nang ako ay nakarating doon. Mga nananalangin. May mga natutulog. May mga nagpapalipas lamang ng oras mula sa alinsangan sa labas.

            Sunod ko namang nilakad ay ang magulo at masikip na Carriedo na para bang ako’y sumuong sa obstacle course makarating lang sa simbahan ng Quiapo. May mga nadaanan pa akong kiosks ng mga ‘wishing candles’ na nakapaligid kay San Juan Bautista, the prominent saint of this Advent season. Hmmm, wala namang masamang magsindi ng kandilang iba’t ibang kulay. Bumili ako ng tiglimang pisong kandila, sinindihan, at itinirik doon sa parang parilyang ihawan. Hindi naman ako seryoso sa ganitong matagal nang paniniwala pero ang kulay ng kandilang binili ko ay pink. For love and health daw. Okey naman sa akin ang maging single-blessed basta ako’y mananatiling in the pink of health!

            At tumuloy na ako sa loob ng Quiapo Church. Kaya pala tuluy-tuloy ang hangin sa loob dahil sa mga ga-higanteng mga ceiling fan na mas malaki pa sa mga elesi ng helicopter o ng eroplano. As usual, punung-puno ng tao sa loob ng simbahan. Paglabas ko sa main entrance, nakapaskil sa bulletin board doon ang mga pro-life posters. Sa Disyembre 8, bukod sa Feast of the Immaculate Conception (at tuwing sumasapit ang araw na ito ay tahimik ko ring ginugunita ang anibersaryo ng aking teaching career sa aking mahal na paaralan), Feast of Our Lady of Guadalupe rin at sa Disyembre 28, the Feast of the Holy Innocents. Ang mga litrato ay merong graphic images ng aborted fetuses. Nakakatakot man tingnan ngunit iyun ay katotohanang nagaganap sa maraming lugar sa mundo na walang pagkilala sa unborn babies bilang mayroon nang buhay. Sa mga balita noon, pati mga simbahan ay ginagawa ring lugar na pinag-iiwanan ng mga ipinalaglag na sanggol. Kamakailan lamang, nagpahayag si Pope Francis na ang mga pari, hindi lang ang mga obispo, ay maaari nang duminig ng kumpisal ng mga babaeng ipina-abort ang ipinagbubuntis. Ang mga kababaihang iyon at pati mga aborsyonista ay may karapatan din humingi ng kapatawaran mula sa Diyos basta iwaksi na nila at pagsisihan ang kanilang ginawa.

            Paglabas ko sa Plaza Miranda, tumawid ako sa Lacson Underpass patungong Echague kung saan may mga dyip na biyaheng San Miguel, sa Malacañang Complex mismo. Sunod kong tinungo ang National Shrine of St. Jude Thaddeus. Siyempre habang papunta doon, na-enjoy ko muna ang paglalakad sa Arlegui, sa labas ng Laperal Mansion hanggang J.P.Laurel tapos tawid sa Ycaza. Maraming beses na rin akong nagtungo sa St. Jude. Ilang beses ko na rin ngang nababanggit dito sa blogs na sa tuwing sasapit ang yearly Dugong Bombo, ako ay nagri-recite ng aking St. Jude’s Novena. At nitong huling blood donation event, naging qualified uli ako!

            Mula St. Jude, nilakad ko naman ang patungong National Shrine of St. Michael and the Archangels. Buti at hindi gaanong mainit at nakatuwaan ko rin ang maglakad sa Laurel lalo na sa labas ng mga gate ng administrative buildings ng Malakanyang. Napakatahimik na lugar itong San Miguel, lalo na sa mismong Palasyo. Eh, hindi naman naglalagi dito si Duterte. Doon siya madalas sa Davao City lalo na sa weekends. Habang patungo ako sa St. Michael, nadaanan ko pa ang Freedom Park kahit na hindi na ako nag-stopover doon. Maraming kabataang nakatambay. Sa mga taong iyon na regular na nakatambay at namamasyal sa naturang parke, sino sa kanila ang mga may tunay na malasakit upang magtulung-tulong na i-rehabilitate ang lugar? Na sana’y mas malinis na ito at burado na ang mga wala namang kwentang bandalismong ginawa nila sa monumento ng kalapati ng kalayaan?

            Tanghaling-tapat na nang nakarating ako sa St. Michael tapos wala nang ibang tao sa loob nang mga oras na iyon. Hindi naman nakakatakot kahit mag-isa lang ako dahil payapa ang buong lugar at kung may mga ispirito, silay ay kaaya-aya at payapa katulad ng shrine na ito lalo pa’t si St. Michael ang isinugong arkanghel na lumupig sa diyablo. Tulad sa ibang simbahan, meron itong columbarium at ossuary sa loob at mas marami pang vault sa labas na malapit sa Marian grotto and gardens. Doon ako umupo sa pew na malapit sa malaking Sleeping St. Joseph. Pagkatapos magdasal ay nagpahinga muna ako sandali. Napagod din ako lalo pa’t nagko-commute lang ako tapos ang baho ko na, hehehe! Subalit sa Advent visita iglesia na ito, maraming salamat sa Panginoon, nakadama ako ng naiibang gaan ng kalooban at tunay na kaligayahan.

            Paglabas sa shrine, mabilis lang ang makasakay ng dyip na pabalik sa Quiapo. Nananghalian pa ako sa Greenwich. Nakakagutom din ang paglalakbay sa puso ng Maynila,o! Lumamon na ako carbonara at cheesy bread sticks with Sprite. Sayang at ang Goldilocks na palagi ko rin dinarayo noon at kabilang sa mga matagal nang may pwesto sa Carriedo ay tuluyan nang nagsara kahit na marami namang customers. Paano, garapal ba naman sa pagdami ang mga illegal sidewalk vendors. Natabunan na nga noon ang Goldilocks na tanging ang signboard na lang nito sa second floor ang natatanaw, lalo pang nakubli ito dahil sa matindi nang pagsisikip sa Carriedo. Hindi ako bumibili sa mga bangketa ng Quiapo sa totoo lang. Karamihan sa mga materyal na panindang nakabalandra sa daanan ay mga schlocks. Ang nabili ko lamang ay mga kiwi (paborito ko sa lahat ng imported na prutas) sa fresh fruit stands sa labas ng SM Clearance.

            Naglakad-lakad muli ako sa mas maluluwag na kalsada ng Quiapo at mainam ang pag-uulap ng langit pero hindi naman umulan. Makapal na ang dami ng mga kostumer sa tindahan ng Excellente Ham. Marami nang namimili ng panregalo at iba pa para sa nalalapit na Pasko. Malapit nang matapos ang Quinta megamarket at masiglang-masigla pa rin ang kalakaran sa mga palengke at tiyangge patungong Plaza Miranda. Gusto ko sanang bumili ng Cordillera native backpack sa isa sa mga nadaanan kong tindahan ng handicrafts ngunit kulang ang budget ko; siguro sa susunod na lang.

            Bumalik uli ako sa Plaza Miranda. Tipikal nang katangian ng liwasang ito ang di-mabilang na taong dumaraan at ang ‘rally’ ng sangkaterbang nakaparadang sasakyan sa gilid ng Quezon Boulevard. Simula na ng mga panghapong Misa sa simbahan at puno na ito ng mga tao.

            Ah, apat na taon na pala ang lumipas mula nang huli kong cartomancy session; pakitunghayan ang “Fresh Scent of Rain-Drenched Soil and Lush Plants”- August 2012 blog post. Hindi ko na namataan sa paligid yung mama na iyon. Ang Quiapo ay pook pa rin ng syncretism! Naging trip ko uli ang cartomancy at para sa akin ay wala namang kademonyuhan dito; yung mga solascripturan puritanical prigs na literal na literal lang kung umintindi ng Bibliya ang nagsasabi ng ganoon! Ang nilapitan ko ay yung ale na may pwesto malapit sa entrance ng Lacson Underpass. Napili ko uli ang tarot deck. Napansin ko sa mga baraha na ang mga ito’y lukut-lukot na at ang ilang piraso ay tila nangatngat pa ng bubuwit ang dulo nito; malamang sa hindi na mabilang na kumonsulta sa ale sa loob ng maraming taon, ano? Bago balasahin ang mga baraha at pinapili ako ng pito, sabi ng ale ay magdasal muna ako ng “Ama Namin” nang buong taimtim.     

            Sa totoo lang, hindi lamang ang mga sasabihin ng aleng tagabasa ng kapalaran ang inoobserbahan ko kundi pati siya mismo. I am always fascinated with fortune tellers whether they are gifted with extrasensory perception or  are they just plain bluffing in interpreting the configuration and influences of the cards with one another. Kaya nga pagkatapos ng cartomancy, pumasok muli ako sa simbahan at kasama na ang ale sa mga panalangin ko. At para sa akin, ang interpretation sa symbolism of tarot cards ay nagtataglay rin ng psychological depth. At saka, lalo rin akong naintriga sa tarot cards noon pa dahil sa sinubaybayan kong mid-‘90s animé na “The Vision of Escaflowne”. Ang ganda kaya ng kwento ng isang yun!

(My very own Major Arcana tarot cards-

sigh, I don’t even know how to use it either for cartomancy

or the ancient card game of trumps)

            Heto ang ilan sa mga sinabi niya: ako ay masyado raw emosyunal. Yeah, tama. There were times when I was down with depression. Inaamin ko ang aking pagiging emotionally-vulnerable, gullible, weak. Pero, cliché man, eh sa tao lamang ako na humahantong sa mga pagkakataong iginugupo ng damdamin kapag bumababa na ang tingin ko sa aking sarili dulot ng mga tagpo o sitwasyong hindi maiwasan. Subalit maraming salamat sa Panginoon, mabilis naman ang aking emotional recovery. Dapat akong maging matatag. Ipinanganak ako under the Aries zodiac sign, element is fire and compatible with the feng shui Pig with the element of water at kabilang sa katangian nito ay ang pagiging matatag!

            At napunta sa lovelife. Hindi na ako interesado tungkol doon sa totoo lang. Gusto ko sanang tumawa sa pinagsasabi ng ale- darating din ang taong yun... I was so disgusted at what I heard! Matagal na akong single-blessed at marami akong kamag-anak from both side of the family na mga single and happy. Kinakantiyawan na lang ako lagi tungkol sa lovelife; bakit walang nanliligaw sa akin? Ah, punyemas! Alam ko ang background ng karamihan sa mga lalaking iyan! Tinitimbang nila ang kapwa nila sa panlabas na itsura at hindi sa tunay na pagkatao; the outside looks and image means everything to them! Eh, sa tumatanggi akong magpamake-over, ano? Hindi ako sophisticated; nagpapatuloy ako sa kinagisnan kong Spartan lifestyle. Hindi ako mukhang presentable. Isa akong eyesore at hindi nga naman ako mukhang tao sa paningin ng iba... at wala akong pakialam basta wala akong inaagrabyado at mas lalo walang masamang ginagawa! Ganito na ako, isang weirdo! Pagkatapos, may inalok siyang naka-sachet na pulbos. Miracle powder daw yun para maitaboy ang malas sa lovelife. Hindi ako bumili. Baka mamaya kung ano ang sangkap ng isang yun at paano kung gayuma yun tapos ang mabighani ko pa ay taong ayaw ko? Higit ko pang pipiliin ang maging happy spinster kaysa ang maging miserable sa isang miserable ring relasyon. Ah, magpakapusong-lalaki na single-blessed na lang ako. Basta, isang seryosong taboo na halos anathema para sa akin ang lesbian attraction and relations.

            The scope on career. Okey naman daw ako. Steady job. At ang sinabing ito nung ale ang medyo nagpa-disturb sa akin kahit papaano. Sa trabaho, meron daw akong kasamahan na naiinggit daw sa akin at sinisiraan ako. Naku, ha! Ni hindi ko nga nararamdaman ang bad vibes na iyon sa workplace, ano? Isa lamang akong average employee. O, kung totoo man ang tungkol sa co-worker na nakita sa baraha, ayoko nang maghinanakit o magburo ng sama ng loob. Tutularan ko na lamang ang memorable quote mula sa character na Lester Burnham na ginampanan ni Kevin Spacey sa isa sa mga all-time favorite movies ko, ang “American Beauty”- “...it’s hard to get mad when there’s a lot of beauty in the world.” Isang walang hanggang pasasalamat na ako’y may trabaho. Hindi lang trabaho, kundi career bilang guro (kahit na hindi naman ako mukhang guro lalo na kapag wala ako sa aming paaralan!). Tumatanggap ako ng sweldo mula sa gobyerno. Tungkulin ko ang pagtuturo at pumapasok ako sa VABES para doon sa mga mag-aaral at nakakatagpo ako ng kasiyahan sa pagbabahagi ng kaalaman at ang makasalamuha sila. 

            At heto pa. Ayon sa mga baraha, sa aking workplace, meron daw akong ‘guardian angel’ na nagbabantay sa akin habang ako’y nagtuturo. What? Ang tagapagbantay na iyon na animo supervisor sa klase ay isa kayang namayapang titser? O, isang pumanaw na estudyante? Marahil ay isa sa mga palakaibigang kaluluwa sa school namin? Isang guardian angel na masaya! At naalala ko yung unang beses nang ako’y nagpa-tarot reading. Meron daw akong itim na duwende na maaaring malas sa akin o natutuwa lang sa akin. Makalipas ng ilang taon, napagnilayan ko na na ang itim na duwendeng binanggit sa akin noon ay hindi isang supernatural creature kundi the symbol of the negative side of my own self! Ang aking mga negativities- kakulangan ko sa sikap at tiyaga sa buhay, pagiging bugnutin ko at magagalitin sa ilang pagkakataon, ang hindi ko pagtapos sa aking mga nasimulan, basta, anumang negativity kaya hindi ako umaasenso sa buhay.

            May mga magaganda rin namang sinabi ang ale at alam kong hindi yun pambobola. Ginagampanan ko nang maayos ang trabaho ko, masaya ako sa aming bahay, mainam ang aking kalusugan, at mayroon akong peace of mind. Maraming salamat sa Panginoon. Peace of mind... I love that. Kaya nga, sa araw na ito, apat na simbahan sa Maynila ang aking binisita at pinag-alayan ko ng panalangin ang mga taong nakasabay ko rin doon kahit na hindi ko kilala ni isa sa kanila. Pero hindi nawawala sa bawat cartomancy with palmistry session ang prediksyong ako’y makakapag-abroad daw. Hmmm, sana nga... kung meron akong malaking budget upang sumama sa pilgrimages at mamasyal sa ibang bansa at hindi ang magtrabaho doon. Matagal ko nang binura ang pangarap ko sana noon na maging OFW. At kabilang sa mga huling pahayag mula sa mga baraha at guhit ng palad- sa susunod na taon daw ay magkaka-“pangalan” na raw ako. Saan larangan? Sa pagiging fiction writer ba? May pag-asa pa ba ako doon? Ay, caramba!

            Ang araw na ito ay may kahabaan ngunit ako’y umuwi nang masayang-masaya.