Sunday, November 28, 2010
LOTTO!
1995 pa yun nang narinig ko ang tugtog na "pag nanalo ako sa lotto, ano kayang gagawin ko?". Five years later, tumaya ako for the first time sa 6/42 bilang trip kahit na hindi ko naman tsinek kung ano ang winning combination nun. Then ten years later, sa lakas ng temptation ng 6/55 Grand Lotto jackpot, I joined the club. Hehe, dalawang numero lang ang nagtugma. Tapos sa 6/49 pa... hay, nagiging sugarol na yata ako! Pero ang PCSO ay may charitable projects. So, yung tinaya ko sa lotto outlet ay hindi naman nasayang marahil dahil tutungo yun sa kawanggawa. Nakatulong pa rin ba ako sa kapwa? Yun nga lang, palibhasa ay bumabaha ng pera sa PCSO, nakakatukso marahil para sa ilang tiwaling tao ang kayamanang ito na dapat ay para sa kaban ng bayan at kawanggawa. Legal man ang lotto, sugal pa rin, di ba? Siguro... hmmmm, how about 6/42 next time? Mababa ang jackpot prize nito pero malaking halaga pa rin habang di ko rin mapigil ang mag-day dream- charity donation, Holy Land and Rome and other holy/ archaeological sites pilgrimages and explorations, tour sa buong Pilipinas, pondo para mailathala ko na sa wakas ang aking mga akda, hehehe... ah, I'll just go back to reality! Ngunit libre lang ang mangarap, anila.
Tuesday, November 16, 2010
Medley of Confectionery
*TULOY LANG AKO SA BLOGGING- GAYA NG NABANGGIT KO NA, ANG MGA POSTS DITO AY HANGO SA ILANG MGA ENTRIES NA NAISULAT KO SA AKING MGA DIARIES NA PARA BANG PINABABASA KO NA RIN SA INYO; OO NGA PALA... ISA LAMANG AKONG OBSCURE, WEIRD BLOGGER AT HINDI KO ALAM KUNG ILAN NA BA ANG PUMANSIN SA BLOGSITE NA ITO NGUNIT MARAMING SALAMAT ULI SA MGA NAGBIGAY SA AKIN NG PAGKAKATAON NA MAKADAUPANG-PALAD KAYO KAHIT SA PAMAMAGITAN NITO; MALIGAYANG PAGBABASA*
Aminin ko man o hindi, naiintriga ako sa mga showbiz news pero humahantong pa rin sa punto na nababanas na ako dito. Whether chika sa TV o sa mga dyaryo, lalo na sa tabloids. Yun bang malaking tanong na dapat pa bang paniwalaan ang ilang showbiz columnists, lalo na ang mga biased sa ginagawa nilang pang-uurirat, pang-iintriga, at madalas pang paninira at pag-uudyok ng panghuhusga sa mga artista. Dahil nga sa showbiz news and other scope kaya lumalakas din ang publicity para sa mga celebrities. Showbusiness is a mixture of bane and boon. Itong isang kolumnista sa isang tabloid na araw-araw ay may blind item tungkol kay ganito, sa kabalbalan ni ganoon. Di kaya’y nag-iimbento lang siya para lang may maikwento at naglalagay lamang ng malisya sa kanyang mga nakikita o naririnig? Eh, obvious naman ang kasinungalingan, hehehe! At sa ganoong paraan kasi siya kumikita sa kanyang piniling hanapbuhay? Siguro nga na sadyang hindi magiging makulay at fun-filled ang entertainment industry kung wala sila. In the meantime, hindi ko pa rin maiwasan ang mag-skim reading sa showbiz articles sa dyaryo, magasin, at sa TV. Why not, chocnut? Pilinut? Lots of cliché.
***
November 15, 2010. Booksale branch at the ground floor of Times Plaza Building at United Nations Avenue, Manila. Along with a back issue of Good Housekeeping magazine, picked up something among the piles of Psicom-published books... yes, I had bought a “Life in Progress- Tales of Minor Awesomeness” (Book 3) at last. The 85-peso paperback, thicker than its two 90-peso predecessors, and with more quality paper. Name of the author: Julius Villanueva; comics strips previously appeared in the Manila Bulletin comics section. Dapat pala noong nagdaang Book Fair sa SMX, nagtanong na lang ako sa booth ng Psicom kung meron na sila nito at nang makamura-mura naman, o! Well anyway, this short essay is not some sort of criticism or critique paper or whatever you call that but simply like a highschooler’s informal book review. Ano ang reaksyon ko? Comic situations still portray human folly, despair, frustration, mishaps, cameo appearances, animal trivia, sarcasm, satire, pa-intelektwal and witty commentaries from college students’ points of views, the foul-mouthed characters and the imaginations galore; most girls have the same hair length, the uniform hairstyle, for pete’s sake! And about the big dog, was he vaccinated and dewormed already? When will he ever be nice? And where’s the ‘progress’? as I read all the comic strips in the said book, I wondered if this can be called “life in circles”. Or if you want it a spatial, 3-D figure, call it “life in spheres”? It’s like in the Simpsons or any animated sitcom, frozen in time(?). Naalala ko na ang term na “Zeke” ay code name ng Allied powers sa mga Mitsubishi A6M-Zero-Sen na Japanese warplanes noong World War II at sa pagtatapos ng digmaan, ginamit na ang mga ito sa mga kamikaze operation. Hanggang ngayon nga ay hindi ko sigurado kung ano ang wastong bigkas dito (kawawa naman ako) kung ‘se-ke’ ba o ‘zik’ o similar sound as ‘sick’. Mr. Villanueva, sinita ka na ba ng PETA (yung animal rights activists at hindi yung sa teatro) dahil sa ilang comic strips mo na may hint of ‘cruelty to animals’, humans included? Kahit na biro-biro o patawa effect lamang iyon? Pwede bang pagsabihan si Popsie ng “Chopsticks” na tigil-tigilan na ang patuloy na pagpapalawig sa notorious ‘urban legend’ na iyon regarding Chinese foods dahil nadadamay na ang mga totoong Chinese restaurants and food carts at nadaragdagan na ang mga tao na umiiwas na tangkilikin ang mga dimsum dito? A little provoking of derogatory remarks against Chinese-Filipino businessfolks who just want to have a decent livelihood? Kahit na comics lang yun ay may mga sensitivity issues pa rin because of too much satire (take for examples Rene Aranda of Philippine Star and Steven Pabalinas of Philippine Daily Inquirer). Ay, oo nga pala. Si Stanley Chi ng Front Act ang comic artist nito, hahaha! Oh, come on! These are just comic strips. Illustrations on paper with speech balloons included. Just remember- no animals, including humans are hurt in the production of these. Pambihira naman at ang ugok ko na nito, o! Bakit nga ba dito lamang ako nag-post ng reaksyon eh may e-mail naman yung author (lyfinprogress@yahoo.com/ lifeinprogresscomics.blogspot.com/ fun forum at lifeinprogress.proboards.com) so paano niya malalaman ang feedback ng mga bumasa (especially me- a passive, weird reader) sa libro niya? Pwede naman sa facebook at iyon na ang ‘official social networking site’ ng comics niya (pero niratrat ko na pala ang account ko doon!). Ah, marami namang close pals yun! Sila nang bahalang mag-flatter, hehe! Well anyway again, JULIUS VILLANUEVA’S LIFE IN PROGRESS- TALES OF MINOR AWESOMENESS comic paperbacks are available at bookstores nationwide.
***
Nagnilay ako tungkol sa “Our Father” or “Ama Namin” or “Paternoster”; at napadako rin ako sa linya na “Your will be done”. Naalala ko ang mga kwento tungkol sa mga tao na nawalan ng pananalig dahil hindi natugunan ang matagal na nilang panalangin. May mga taong di-naglaon ay naging mga non-believers na dahil sa pamimilosopo nila mula sa naobserbahan sa daigdig, sa buhay, at sa sarili nila. Iba’t ibang frustrations din ang nag-udyok kung bakit ang ilang tao ay naging mga atheists. Mga apostates, hehe! Ako naman... dumaan din ako sa mga punto kung kailan nag-low level ang pananalig ko dahil sa mga kabiguan at tila walang sagot sa aking dasal. Dumaan ako sa mga karanasang iyon ngunit landas din pala yun tungo sa spiritual and emotional maturity, isang divinely-inspired enlightenment. Nagdarasal ako nang may iba’t ibang kahilingan. Ang sabi ko kahit paulit-ulit na “Lord, sana po ganito... Lord, maaari po ba...” Subalit dahil sa maturity, natutunan ko na may kasagutan o katuparan man sa aking ipinagdasal o sadyang hindi ito ang panahon para doon, ang mahalaga ay magpasalamat pa rin sa Panginoong Diyos at hayaan na ang kalooban Niya ang masusunod.
***
Minsan, isang maaliwalas na araw ng Linggo nang nasa mood ako para mag-meditate habang nagpapahangin sa halamanan sa terrace ng bahay namin at naglalaro naman ang mga alaga naming mga miming, ako’y may napanood na scenario sa aking pagninilay. Mayroong dalawang uri ng tao. Ang isa ay matino at may kabutihang nananalaytay sa pagkatao ngunit hindi siya naniniwala na may Diyos. Ang kasama naman niya ay isang makasalanan subalit nasa kaibuturan ng pagkatao nito ang pananalig sa Diyos. Siguro nga na pagdating sa pagtataglay ng hypocrisy, walang ganitong katangian ang unang nabanggit na syempre walang pananampalataya, eh. Yung pangalawang nabanggit naman ay merong kaipokrituhan- naniniwala siya sa Maylikha ngunit marumi naman ang kanyang budhi dahil sa maraming pagkakamali. Kaya lamang, siya ang higit na compatible ko kaysa doon sa isa kahit na pareho naman sila na dapat pantay na pakisamahan. Ang una kasi, matino nga’t nabubuhay nang tuwid... datapwat hanggang doon na lang ba siya? Isa na lamang multicellular organism of the highest order na nag-iinteract sa kapwa at sa kapaligiran niya at wala nang pinagkaiba sa mga protozoan tulad ng paramecium o sa mga algae. Humihinga, niri-relish ang mabuhay dito sa planetang Mundo... hanggang doon na lang ba ang kanyang kasaysayan? Ang pangalawa naman, may marumi sa pagkatao... ngunit habang taglay ang pananampalataya sa Diyos, naroon pa rin naman ang tanglaw ng pag-asa. Pag-asa upang maituwid ang mga pagkakamali, tumupad sa mabubuting gawa, magkaroon muli ng saysay, ipagdiwang ang buhay! Siya ang “higit” na tao kaysa doon sa isang nabanggit. Ang tao ay marupok. Ngunit dahil sa katangiang ito at kapag tinanggap o inamin natin ito, bilang paalala ng ating mga limitasyon at pagsisisi sa mga pagkakamali, tayo nga ay mga tao. Mga tao lamang... a celebration of being a human being, a creature made by a Supreme Being. At nagpatuloy ang reverie na ito. Tungkol sa dalawang hardin. Aling hardin ang nais natin? Ang isang hardin na may mga uod ang mga halaman ngunit nagliliparan naman ang mga paru-paro? O, isang hardin na wala ngang mga uod subalit wala rin mga paru-paro? Ang irony sa mundo- sa mga mauunlad at mayayamang bansa, napakarami ang walang pananampalataya datapwat sa developing countries, faith in God and cherishing religion blaze on.
***
Sa tuwing napapansin ko ang isang regular parishioner sa Misa dito sa amin, may isang aral na aking na-realize mula sa kanya. Isa siyang bata-bata pang lalaki na may Down’s syndrome (napaka-thoughtless naman ng ibang tao na ginagamit na expression ng pagpapatawa o pang-aasar ang term na ‘mongoloid’). Ngunit Linggu-Linggo siyang dumadalo sa Misa kasama ng kanyang pamilya at behave na behave siya. Hindi ko siya kilala at lalong hindi ko alam kung anong iniisip niya’t saloobin ngunit isa siyang mapalad na tao. Isa man siyang person with disability subalit daig niya ang maraming tao na mga normal nga pero wala namang panahon para sa Diyos.
***
Ah, noong isang araw ay saglit akong naging ‘aktibista’, hehe! Sumama kasi ako sa aming mga kapitbahay at iba pang concerned Villamor Air Base and Magallanes Village residents para mag-abot ng suporta sa mga maghahain ng kaso sa pangunguna ni Atty. Harry Roque doon sa Court of Appeals regarding sa mga itinayong poste at kawad ng high tension wires dito sa aming barangay. May hawak kaming placards, nag-rally habang tinutukan ng media personnel ang paghahain ng apela pero hindi naman na nakataas ang aming mga kamao at nagsisigaw ng “Makibaka! Wag matakot!”, hahaha! Isang peaceful demonstration iyon kahit na hindi naman kami ganoon karami. Hindi naman isang widespread major issue ang inirereklamo namin kasi sa isang local area naka-concentrate ang kaso ngunit magiging national interest din yun dahil involved na ang bagong batas na tinatawag na “writ of Kalikasan” (ma-research nga ang tungkol doon), ang batas na magtatanggol sa mga mamamayan kung naaapi na ang kapaligirang tinitirhan (madalas dahil sa pananamantala at pagmamalabis ng ilang malalaking tao o korporasyon). Hindi ko malilimutan ang sinabi ng engineer na kasama namin na isang quote “the worst thing that a good man can do is doing nothing”. Totoo yun at maraming ganoong klase sa ilang residente dito sa Villamor na laging nagsasawalang-bahala o kibitbalikat lang sa mga pangyayari sa pamayanan at iniisip lamang ang pansariling interes o pinagkakaabalahan.
The Master and the little weird fiend
Aminin ko man o hindi, naiintriga ako sa mga showbiz news pero humahantong pa rin sa punto na nababanas na ako dito. Whether chika sa TV o sa mga dyaryo, lalo na sa tabloids. Yun bang malaking tanong na dapat pa bang paniwalaan ang ilang showbiz columnists, lalo na ang mga biased sa ginagawa nilang pang-uurirat, pang-iintriga, at madalas pang paninira at pag-uudyok ng panghuhusga sa mga artista. Dahil nga sa showbiz news and other scope kaya lumalakas din ang publicity para sa mga celebrities. Showbusiness is a mixture of bane and boon. Itong isang kolumnista sa isang tabloid na araw-araw ay may blind item tungkol kay ganito, sa kabalbalan ni ganoon. Di kaya’y nag-iimbento lang siya para lang may maikwento at naglalagay lamang ng malisya sa kanyang mga nakikita o naririnig? Eh, obvious naman ang kasinungalingan, hehehe! At sa ganoong paraan kasi siya kumikita sa kanyang piniling hanapbuhay? Siguro nga na sadyang hindi magiging makulay at fun-filled ang entertainment industry kung wala sila. In the meantime, hindi ko pa rin maiwasan ang mag-skim reading sa showbiz articles sa dyaryo, magasin, at sa TV. Why not, chocnut? Pilinut? Lots of cliché.
***
November 15, 2010. Booksale branch at the ground floor of Times Plaza Building at United Nations Avenue, Manila. Along with a back issue of Good Housekeeping magazine, picked up something among the piles of Psicom-published books... yes, I had bought a “Life in Progress- Tales of Minor Awesomeness” (Book 3) at last. The 85-peso paperback, thicker than its two 90-peso predecessors, and with more quality paper. Name of the author: Julius Villanueva; comics strips previously appeared in the Manila Bulletin comics section. Dapat pala noong nagdaang Book Fair sa SMX, nagtanong na lang ako sa booth ng Psicom kung meron na sila nito at nang makamura-mura naman, o! Well anyway, this short essay is not some sort of criticism or critique paper or whatever you call that but simply like a highschooler’s informal book review. Ano ang reaksyon ko? Comic situations still portray human folly, despair, frustration, mishaps, cameo appearances, animal trivia, sarcasm, satire, pa-intelektwal and witty commentaries from college students’ points of views, the foul-mouthed characters and the imaginations galore; most girls have the same hair length, the uniform hairstyle, for pete’s sake! And about the big dog, was he vaccinated and dewormed already? When will he ever be nice? And where’s the ‘progress’? as I read all the comic strips in the said book, I wondered if this can be called “life in circles”. Or if you want it a spatial, 3-D figure, call it “life in spheres”? It’s like in the Simpsons or any animated sitcom, frozen in time(?). Naalala ko na ang term na “Zeke” ay code name ng Allied powers sa mga Mitsubishi A6M-Zero-Sen na Japanese warplanes noong World War II at sa pagtatapos ng digmaan, ginamit na ang mga ito sa mga kamikaze operation. Hanggang ngayon nga ay hindi ko sigurado kung ano ang wastong bigkas dito (kawawa naman ako) kung ‘se-ke’ ba o ‘zik’ o similar sound as ‘sick’. Mr. Villanueva, sinita ka na ba ng PETA (yung animal rights activists at hindi yung sa teatro) dahil sa ilang comic strips mo na may hint of ‘cruelty to animals’, humans included? Kahit na biro-biro o patawa effect lamang iyon? Pwede bang pagsabihan si Popsie ng “Chopsticks” na tigil-tigilan na ang patuloy na pagpapalawig sa notorious ‘urban legend’ na iyon regarding Chinese foods dahil nadadamay na ang mga totoong Chinese restaurants and food carts at nadaragdagan na ang mga tao na umiiwas na tangkilikin ang mga dimsum dito? A little provoking of derogatory remarks against Chinese-Filipino businessfolks who just want to have a decent livelihood? Kahit na comics lang yun ay may mga sensitivity issues pa rin because of too much satire (take for examples Rene Aranda of Philippine Star and Steven Pabalinas of Philippine Daily Inquirer). Ay, oo nga pala. Si Stanley Chi ng Front Act ang comic artist nito, hahaha! Oh, come on! These are just comic strips. Illustrations on paper with speech balloons included. Just remember- no animals, including humans are hurt in the production of these. Pambihira naman at ang ugok ko na nito, o! Bakit nga ba dito lamang ako nag-post ng reaksyon eh may e-mail naman yung author (lyfinprogress@yahoo.com/ lifeinprogresscomics.blogspot.com/ fun forum at lifeinprogress.proboards.com) so paano niya malalaman ang feedback ng mga bumasa (especially me- a passive, weird reader) sa libro niya? Pwede naman sa facebook at iyon na ang ‘official social networking site’ ng comics niya (pero niratrat ko na pala ang account ko doon!). Ah, marami namang close pals yun! Sila nang bahalang mag-flatter, hehe! Well anyway again, JULIUS VILLANUEVA’S LIFE IN PROGRESS- TALES OF MINOR AWESOMENESS comic paperbacks are available at bookstores nationwide.
***
Nagnilay ako tungkol sa “Our Father” or “Ama Namin” or “Paternoster”; at napadako rin ako sa linya na “Your will be done”. Naalala ko ang mga kwento tungkol sa mga tao na nawalan ng pananalig dahil hindi natugunan ang matagal na nilang panalangin. May mga taong di-naglaon ay naging mga non-believers na dahil sa pamimilosopo nila mula sa naobserbahan sa daigdig, sa buhay, at sa sarili nila. Iba’t ibang frustrations din ang nag-udyok kung bakit ang ilang tao ay naging mga atheists. Mga apostates, hehe! Ako naman... dumaan din ako sa mga punto kung kailan nag-low level ang pananalig ko dahil sa mga kabiguan at tila walang sagot sa aking dasal. Dumaan ako sa mga karanasang iyon ngunit landas din pala yun tungo sa spiritual and emotional maturity, isang divinely-inspired enlightenment. Nagdarasal ako nang may iba’t ibang kahilingan. Ang sabi ko kahit paulit-ulit na “Lord, sana po ganito... Lord, maaari po ba...” Subalit dahil sa maturity, natutunan ko na may kasagutan o katuparan man sa aking ipinagdasal o sadyang hindi ito ang panahon para doon, ang mahalaga ay magpasalamat pa rin sa Panginoong Diyos at hayaan na ang kalooban Niya ang masusunod.
***
Minsan, isang maaliwalas na araw ng Linggo nang nasa mood ako para mag-meditate habang nagpapahangin sa halamanan sa terrace ng bahay namin at naglalaro naman ang mga alaga naming mga miming, ako’y may napanood na scenario sa aking pagninilay. Mayroong dalawang uri ng tao. Ang isa ay matino at may kabutihang nananalaytay sa pagkatao ngunit hindi siya naniniwala na may Diyos. Ang kasama naman niya ay isang makasalanan subalit nasa kaibuturan ng pagkatao nito ang pananalig sa Diyos. Siguro nga na pagdating sa pagtataglay ng hypocrisy, walang ganitong katangian ang unang nabanggit na syempre walang pananampalataya, eh. Yung pangalawang nabanggit naman ay merong kaipokrituhan- naniniwala siya sa Maylikha ngunit marumi naman ang kanyang budhi dahil sa maraming pagkakamali. Kaya lamang, siya ang higit na compatible ko kaysa doon sa isa kahit na pareho naman sila na dapat pantay na pakisamahan. Ang una kasi, matino nga’t nabubuhay nang tuwid... datapwat hanggang doon na lang ba siya? Isa na lamang multicellular organism of the highest order na nag-iinteract sa kapwa at sa kapaligiran niya at wala nang pinagkaiba sa mga protozoan tulad ng paramecium o sa mga algae. Humihinga, niri-relish ang mabuhay dito sa planetang Mundo... hanggang doon na lang ba ang kanyang kasaysayan? Ang pangalawa naman, may marumi sa pagkatao... ngunit habang taglay ang pananampalataya sa Diyos, naroon pa rin naman ang tanglaw ng pag-asa. Pag-asa upang maituwid ang mga pagkakamali, tumupad sa mabubuting gawa, magkaroon muli ng saysay, ipagdiwang ang buhay! Siya ang “higit” na tao kaysa doon sa isang nabanggit. Ang tao ay marupok. Ngunit dahil sa katangiang ito at kapag tinanggap o inamin natin ito, bilang paalala ng ating mga limitasyon at pagsisisi sa mga pagkakamali, tayo nga ay mga tao. Mga tao lamang... a celebration of being a human being, a creature made by a Supreme Being. At nagpatuloy ang reverie na ito. Tungkol sa dalawang hardin. Aling hardin ang nais natin? Ang isang hardin na may mga uod ang mga halaman ngunit nagliliparan naman ang mga paru-paro? O, isang hardin na wala ngang mga uod subalit wala rin mga paru-paro? Ang irony sa mundo- sa mga mauunlad at mayayamang bansa, napakarami ang walang pananampalataya datapwat sa developing countries, faith in God and cherishing religion blaze on.
***
Sa tuwing napapansin ko ang isang regular parishioner sa Misa dito sa amin, may isang aral na aking na-realize mula sa kanya. Isa siyang bata-bata pang lalaki na may Down’s syndrome (napaka-thoughtless naman ng ibang tao na ginagamit na expression ng pagpapatawa o pang-aasar ang term na ‘mongoloid’). Ngunit Linggu-Linggo siyang dumadalo sa Misa kasama ng kanyang pamilya at behave na behave siya. Hindi ko siya kilala at lalong hindi ko alam kung anong iniisip niya’t saloobin ngunit isa siyang mapalad na tao. Isa man siyang person with disability subalit daig niya ang maraming tao na mga normal nga pero wala namang panahon para sa Diyos.
***
Ah, noong isang araw ay saglit akong naging ‘aktibista’, hehe! Sumama kasi ako sa aming mga kapitbahay at iba pang concerned Villamor Air Base and Magallanes Village residents para mag-abot ng suporta sa mga maghahain ng kaso sa pangunguna ni Atty. Harry Roque doon sa Court of Appeals regarding sa mga itinayong poste at kawad ng high tension wires dito sa aming barangay. May hawak kaming placards, nag-rally habang tinutukan ng media personnel ang paghahain ng apela pero hindi naman na nakataas ang aming mga kamao at nagsisigaw ng “Makibaka! Wag matakot!”, hahaha! Isang peaceful demonstration iyon kahit na hindi naman kami ganoon karami. Hindi naman isang widespread major issue ang inirereklamo namin kasi sa isang local area naka-concentrate ang kaso ngunit magiging national interest din yun dahil involved na ang bagong batas na tinatawag na “writ of Kalikasan” (ma-research nga ang tungkol doon), ang batas na magtatanggol sa mga mamamayan kung naaapi na ang kapaligirang tinitirhan (madalas dahil sa pananamantala at pagmamalabis ng ilang malalaking tao o korporasyon). Hindi ko malilimutan ang sinabi ng engineer na kasama namin na isang quote “the worst thing that a good man can do is doing nothing”. Totoo yun at maraming ganoong klase sa ilang residente dito sa Villamor na laging nagsasawalang-bahala o kibitbalikat lang sa mga pangyayari sa pamayanan at iniisip lamang ang pansariling interes o pinagkakaabalahan.
Saturday, November 13, 2010
Laksa, Laswa, Pinakbet... Fruit Salad
“It’s just my opinion but I’m always right”- American Idol Ex-judge Simon Cowell said in an episode of a past season (well, Simon sez so!)
Blogging for November now. Ilan na ba ang pumansin at bumasa sa blogs ko mula noong nag-sign up ako dito sa Blogger.com? Hindi ko ma-imagine ni wala nga akong natatanggap ni isang comment or reaction mula sa mga mambabasa na iyon ngunit kung may isa man o dalawa, basta kahit iilan laman ang pumansin sa site na ito ay okey na okey na sa akin. Tulad sa una kong blogsite (http://weirdjtt.blog.friendster.com), just practicin’ my freedom of expression. At saka, heto nga at na-share ko ang aking mga inihayag na saloobin. Ang mga posts ko sa dalawang blogsites ko ay either simplified or elaborated versions ng ilang diary entries ko. Speaking of diaries, nakasampung volume na ako (nagsimula noong March 2006) at araw-araw ay mayroong entry na nakasulat, kahit isa o dalawang pangungusap lamang ngunit karamihan ay mahahaba. Bago yun ay mayroon akong “Weird Journals” na mukha namang hindi journal at naisulat ko ang karamihan sa entries dito either out of impulse or trip or talagang nasa mood ako na magsulat at maghayag tapos may comic strip pa. Ang mga pinakaunang journals ay noong Grade 6 ako na dalawa hanggang tatlong entries lang tapos tinamad na ako (and lost forever na ang notbuk na yun) pero ang pinaka-start ng formal journal na araw-araw sinulatan ay noong 4th year high school (kasi requirement sa English and Literature at pagkatapos ng graduation, batsi na!). Hinahayaan ko pa ngang basahin ng ilang kaklase ko noon ang journal ko (at ang iba sa kanila ay madalas na ayaw ipakita sa akin ang kanila, tsktsktsk!). Ang isa ko lang pinagsisisihan ay kung bakit ba naman hinayaan kong basahin ng mga kaklase kong lalaki na hindi ko naman mga kaibigan ang journal ko. Alam ko namang ‘la silang paki sa mga pinagkakaabalahan ko at trip lang nila at magbasa ng journal ng may journal sa halip na pakialaman ang sarili nilang journal! Dapat sa mga babaeng kaklase ko na lamang pinagkatiwala! Hay naku, ayoko nang gunitain yun. Ngunit past forward. At dito naman sa blogsite ko. Hmmm, ayos lang na kahit sino ay pwedeng bumasa ng posts dito. Kahit mga anonymous readers. Kahit yung mga ayaw o asiwa sa akin pero minsan ay trip na mag-usyoso. Basta, ang mga entries dito (maliban sa ilang bahagi na nag-acknowledge ng references at ang mga prayers) lalo na ang personal talaga ang contents ay AKIN. Huwag niyong kopyahin, nyehehehe! What is mine will always be mine... well, what is yours is yours! At least , hindi ko pinagdadamot. Tuloy lang sa ako sa blogging kahit madalang lamang.
***
Hindi ko talent ang kumanta ngunit ang makinig sa kahit anong trip kong tugtugin ay trip ko like a tranquilizer for an animal on the loose. Pagdating sa OPM, trip ko pati mga lumang kanta. Kaya lang, Original Pinoy Music pa ba ang tawag doon sa mga remake of foreign hits by Filipino singers? O, di kaya’y foreign music na nilapatan ng Tagalog lyrics? Hay naku, pero kahit hindi orig basta maganda ang rendition ay ayos na. Ang galing ng blending ng boses ng La Diva at hindi jologs si Renz Verano nang kumanta ng isang Ingles na kanta na hindi ko lang alam kung ano ang title basta may lines na “...someone to hold you/ the way that I do... someone to love you/ the way that I loved you...”. Tandang-tanda ko noong nag-aral ako sa St. Paul sa Parañaque kahit dalawang taon lang sa hayskul, marami sa mga babae doon ay talaga namang pagkakaarteng mga hitad! Napapa-yuck na agad makarinig lang ng awitin ni April Boy Regino at iba pang Pinoy na mang-aawit na parang allergic reaction sa mga tainga. Ano bang problema doon? Ang kabaduyan umano depende sa nakikinig? Wala namang masama doon, a! At na-realize ko na lang na may umaalingasaw, aminin man o hindi. Malamang kung ipu-probe ang subconscious ng isipan ng mga mapanghamak na kritiko na kumukutya’t lumalait sa kapwa nila na nagpapamalas ng mga talentong biyaya sa mga ito, may matatagpuan doon na...INGGIT! Watch out, one of the seven deadly sins, hahahahaha!
***
August 14, 2010. Minutes before 6:00 pm during the Rock Rumble program of 102.7 StarFM. Disc jockey Tony Tubero read this text message sent via 29765: hi sa mga taga-Villamor Air Base lalo na sa mga taga-10th-9th Street request naman ng “Lithium” ng Nirvana thanks from Joan Teves; and Tony exclaimed: uy, rocker pala ‘tong si Joan (laughs) rock on!”
Nyehehehe! Pinatugtog nga pero second to the last song na ng programa. Di bale at trip na trip ko rin yung final request ng iba na “Down with the Sickness” by Disturbed. Ilang beses na rin akong nag-request doon sa iba’t ibang program na pinagbigyan naman nila”: Insomnia (Craig David), Soldier of Fortune (Deep Purple), Rollin’ (Limp Bizkit), Butterfly (Crazytown), I Don’t Love You (My Chemical Romance). Wala lang silang “Besame Mucho” sa Sunday oldies at ang “Touch by Touch” ay no need to be requested kasi lagi rin nasa playlist ng ‘80s disco night na tuwing Linggo rin at trip ko pa yun, ano?
Rock Rumble... kahit na madalas ay paulit-ulit naman ang pinatutugtog at minsan ay depende pa sa ‘personal na paborito’ ng ilang DJ, hehe! Syempre ang hinahanap din ng mga rockista kadalasan ay yung recent, ‘90s hits included. Well anyway hindi naman NU 107.9 (wala na ba talaga yun?) o RJ UR 105.7 (minsan ay hindi maayos ang signal mula dito!) ang istilo ng StarFM, ano? Buti pag si John Marino ang nasa on-air at marami sa playlist niya ay pang-mosh pit talaga. Oy, baka may magsumbong diyan sa StarFM DJs, a. Wala akong balak na mang-asar o mangantiyaw, ano? At least naman dito sa blog, binabanggit ko na ang pinakamadalas kong pakinggan na FM station ay ang Star. Parang advertising na rin, hehe! At saka, naging shoutout o tweet ko pa sa social networking sites ang tungkol sa Dugong Bombo 2010 na hatid ng Bombo Radyo, StarFM, at Philippine National Red Cross sa SM City Manila last November 6 at dumalo ako doon!
Mula pa noong 1993 ay attracted na ako sa heavy allure of rock and alternative. Hindi pa naman ako mahilig mag-music trippin’ noon pero nakikita ko sa mga songhits at pati komiks kung saan may mga tauhan dito ang gumaya sa porma at style ng mga rock bands tulad ng Red Hot Chili Peppers, Bon Jovi, Guns ‘n’ Roses, Stone Temple Pilots, Scorpions, at iba pa. Naaaliw ako at natatawa sa mala-sotanghon na tuyot na long hair nila na niyuyugyog nila sa paghe-headbang, yung mga tato, ang style of entertainment and performance. Syempre, matunog na rin noong ‘90s ang Eraserheads at iba pang local bands. Mas madalas pa talaga akong attracted sa rock kaysa pop o hip-hop. Slow rock, heavy metal basta trip. Buti at madalas kong natityempuhan ang ilang kanta na iyon kahit luma na sa StarFM o sa music videos (noong may cable pa kami). Sa Star, may lima silang Nirvana hits na napatugtog na at na-imagine ko ang parang lasing na itsura ni Kurt Cobain. Metallica- heavy pero favorite ko naman ang slow rock nilang “Nothing Else Matters”. Soundgarden- ang kanilang “Black Hole Sun”; surrealism nga ang tema na mapapanood sa napakaraming music video ng mga rock bands at yun ang madalas na trend. So many groups at lalo pa nang nagsimula ang dekadang ito at napanood natin ang formation at pag-disband ng mga banda matapos magpasiklab and then cool off then new album and finally bidding goodbye. Ngunit kahit kailan ay hindi pa ako nakakausyoso man lang sa gigs and major concerts ng kahit anong rock band. Ah, wala lang akong balak makigulo sa grumbling noise, riot, and clamor in the mosh pit! Makinig na lang ako sa ni-rekord nilang tinig at pagwawala sa stage.
***
Pulos na lang kayo Damaso?! Paano naman sina Salvi, Sybila, o Camorra?
Hay naku, the publicity-driven move by an eccentric tour guide whose clients are mostly socialites and wealthy tourists perhaps, mwehehehe! Ang kasikatan ng pagsulong sa panukalang batas na iyon ay parang calendar or rhythm method, ano? Mga sunud-sunod na araw na “safe” tapos susunod ang mga araw ng “unsafe” at pagkatapos “safe” na naman then “unsafe” at wala nang katapusang ritmo. Teka, pag “safe”- mainit ang pagsulong and media coverages; “unsafe”- kapag hindi na gaanong pinag-uusapan dahil natambakan na ng ibang isyu o kontrobersya.
Aaminin ko. I don’t give a damn about that issue. Just minding my own business at hayaan nang magbangayan at magbanggaan ang mga pabor at kontra. Ah, tiyak na makakarinig ako ng tirada mula sa mga taong naninindigan na galit sa mga hindi naninindigan. Ewan ko! Ayokong makisawsaw. Bahala kayo! Hmp!
But then again, naalala ko na maliit pa lang ako ay hindi na bago sa akin ang tungkol sa family planning program. May nabasa ako noon na kwento na inilathala ng Aklat Adarna na “Kung Dalawa Lang Kami”. Isang kwentong pambata na may kakambal na isyung pangmatanda dahil patungkol sa epekto ng di-planadong pagpapamilya lalo na sa mahihirap na kadalasang sila pa ang nagkakaroon ng maraming anak kaysa mga maykaya at mayayaman. Noon din ay may napulot ako na mga lumang illustrated FP manuals na inisyu by then Ministry of Health (Marcos regime pa). At dahil sa adik ako sa pagbabasa lalo na sa mga babasahing may maraming drowing, nakatuwaan ko iyon kahit na hindi akma sa edad ko na dapat ay elementary textbooks and fairy tales ang binabasa pa. Kaya nga matagal ko nang alam ang tungkol sa natural and artificial methods ngunit tinatawanan ko na lang yun na para bang nagbabasa ako ng jokes, hehehe! Tulad na lang sa illustration ng pag-install ng IUD. Drinowingan ko nga yun at ginawang Superman figure. Tapos yung itsura ng ligate and vasectomy na parang sa mga longganisa na nakatali pa. At saka, kakaibang itsura ng “banig ng aspilets” na pills pala pati yung goma na hugis-sako. At ang pinagtatakhan kong drowing ng kalendaryo na may ekis-ekis na marka sa ilang araw nito ay yaon palang tinatawag na rhythm method. Natatawa na lang ako pag naalala ko yun. Ngunit lumipas na ang mga taon at major social issue pa rin sa ating 3rd world country ang overpopulation. Yung “bill” ipasa na, sigaw ng ilan. Huwag ipasa, pigil naman ng ilan. Ang “bill” ay malaki umano ang maitutulong sa lipunan lalo pa’t laganap pa rin ang kahirapan. At bukod sa methods na “scientifically-tested and approved” daw, naroon naman ang di-maiiwasang health and even emotional risks plus di-malayong maabuso ang kaalaman tungkol sa methods na iyon sa promiscuity, infidelity, at maging sa aborsyon (yung sangkap pa naman ng pills). Ah, bahala kayo! Bahala kayo! Hahahaha! Pero meron namang mga mag-asawa na kahit mahirap ay ginusto na magkaroon ng maraming anak. Paninindigan ang pagkakaroon ng malaking pamilya. Ngunit ang panawagan na parehong panawagan ng mga pabor at kontra : RESPONSIBLE PARENTHOOD. Ganoon dapat at nagkakaisa ang lahat... sila ganoon. And as for me? Ah, shhhhh... ewan!
Yung tour guide? Pagkatapos ng kontrobersyang kinasangkutan, mas dumami na ba ang kliyente niya? May avid supporters pala siya na mga freethinkers daw na pa-intelektwal ang drama tapos yung may sarcastic at prangkahang slogan. Ah, shhhh... ewan! Ewan ko sa inyo, nyehehehe! Bahala kayo sa buhay niyo!
Nakatira kasi tayo sa demokratikong bansa. Yun lang. :)
Blogging for November now. Ilan na ba ang pumansin at bumasa sa blogs ko mula noong nag-sign up ako dito sa Blogger.com? Hindi ko ma-imagine ni wala nga akong natatanggap ni isang comment or reaction mula sa mga mambabasa na iyon ngunit kung may isa man o dalawa, basta kahit iilan laman ang pumansin sa site na ito ay okey na okey na sa akin. Tulad sa una kong blogsite (http://weirdjtt.blog.friendster.com), just practicin’ my freedom of expression. At saka, heto nga at na-share ko ang aking mga inihayag na saloobin. Ang mga posts ko sa dalawang blogsites ko ay either simplified or elaborated versions ng ilang diary entries ko. Speaking of diaries, nakasampung volume na ako (nagsimula noong March 2006) at araw-araw ay mayroong entry na nakasulat, kahit isa o dalawang pangungusap lamang ngunit karamihan ay mahahaba. Bago yun ay mayroon akong “Weird Journals” na mukha namang hindi journal at naisulat ko ang karamihan sa entries dito either out of impulse or trip or talagang nasa mood ako na magsulat at maghayag tapos may comic strip pa. Ang mga pinakaunang journals ay noong Grade 6 ako na dalawa hanggang tatlong entries lang tapos tinamad na ako (and lost forever na ang notbuk na yun) pero ang pinaka-start ng formal journal na araw-araw sinulatan ay noong 4th year high school (kasi requirement sa English and Literature at pagkatapos ng graduation, batsi na!). Hinahayaan ko pa ngang basahin ng ilang kaklase ko noon ang journal ko (at ang iba sa kanila ay madalas na ayaw ipakita sa akin ang kanila, tsktsktsk!). Ang isa ko lang pinagsisisihan ay kung bakit ba naman hinayaan kong basahin ng mga kaklase kong lalaki na hindi ko naman mga kaibigan ang journal ko. Alam ko namang ‘la silang paki sa mga pinagkakaabalahan ko at trip lang nila at magbasa ng journal ng may journal sa halip na pakialaman ang sarili nilang journal! Dapat sa mga babaeng kaklase ko na lamang pinagkatiwala! Hay naku, ayoko nang gunitain yun. Ngunit past forward. At dito naman sa blogsite ko. Hmmm, ayos lang na kahit sino ay pwedeng bumasa ng posts dito. Kahit mga anonymous readers. Kahit yung mga ayaw o asiwa sa akin pero minsan ay trip na mag-usyoso. Basta, ang mga entries dito (maliban sa ilang bahagi na nag-acknowledge ng references at ang mga prayers) lalo na ang personal talaga ang contents ay AKIN. Huwag niyong kopyahin, nyehehehe! What is mine will always be mine... well, what is yours is yours! At least , hindi ko pinagdadamot. Tuloy lang sa ako sa blogging kahit madalang lamang.
***
Hindi ko talent ang kumanta ngunit ang makinig sa kahit anong trip kong tugtugin ay trip ko like a tranquilizer for an animal on the loose. Pagdating sa OPM, trip ko pati mga lumang kanta. Kaya lang, Original Pinoy Music pa ba ang tawag doon sa mga remake of foreign hits by Filipino singers? O, di kaya’y foreign music na nilapatan ng Tagalog lyrics? Hay naku, pero kahit hindi orig basta maganda ang rendition ay ayos na. Ang galing ng blending ng boses ng La Diva at hindi jologs si Renz Verano nang kumanta ng isang Ingles na kanta na hindi ko lang alam kung ano ang title basta may lines na “...someone to hold you/ the way that I do... someone to love you/ the way that I loved you...”. Tandang-tanda ko noong nag-aral ako sa St. Paul sa Parañaque kahit dalawang taon lang sa hayskul, marami sa mga babae doon ay talaga namang pagkakaarteng mga hitad! Napapa-yuck na agad makarinig lang ng awitin ni April Boy Regino at iba pang Pinoy na mang-aawit na parang allergic reaction sa mga tainga. Ano bang problema doon? Ang kabaduyan umano depende sa nakikinig? Wala namang masama doon, a! At na-realize ko na lang na may umaalingasaw, aminin man o hindi. Malamang kung ipu-probe ang subconscious ng isipan ng mga mapanghamak na kritiko na kumukutya’t lumalait sa kapwa nila na nagpapamalas ng mga talentong biyaya sa mga ito, may matatagpuan doon na...INGGIT! Watch out, one of the seven deadly sins, hahahahaha!
***
August 14, 2010. Minutes before 6:00 pm during the Rock Rumble program of 102.7 StarFM. Disc jockey Tony Tubero read this text message sent via 29765: hi sa mga taga-Villamor Air Base lalo na sa mga taga-10th-9th Street request naman ng “Lithium” ng Nirvana thanks from Joan Teves; and Tony exclaimed: uy, rocker pala ‘tong si Joan (laughs) rock on!”
Nyehehehe! Pinatugtog nga pero second to the last song na ng programa. Di bale at trip na trip ko rin yung final request ng iba na “Down with the Sickness” by Disturbed. Ilang beses na rin akong nag-request doon sa iba’t ibang program na pinagbigyan naman nila”: Insomnia (Craig David), Soldier of Fortune (Deep Purple), Rollin’ (Limp Bizkit), Butterfly (Crazytown), I Don’t Love You (My Chemical Romance). Wala lang silang “Besame Mucho” sa Sunday oldies at ang “Touch by Touch” ay no need to be requested kasi lagi rin nasa playlist ng ‘80s disco night na tuwing Linggo rin at trip ko pa yun, ano?
Rock Rumble... kahit na madalas ay paulit-ulit naman ang pinatutugtog at minsan ay depende pa sa ‘personal na paborito’ ng ilang DJ, hehe! Syempre ang hinahanap din ng mga rockista kadalasan ay yung recent, ‘90s hits included. Well anyway hindi naman NU 107.9 (wala na ba talaga yun?) o RJ UR 105.7 (minsan ay hindi maayos ang signal mula dito!) ang istilo ng StarFM, ano? Buti pag si John Marino ang nasa on-air at marami sa playlist niya ay pang-mosh pit talaga. Oy, baka may magsumbong diyan sa StarFM DJs, a. Wala akong balak na mang-asar o mangantiyaw, ano? At least naman dito sa blog, binabanggit ko na ang pinakamadalas kong pakinggan na FM station ay ang Star. Parang advertising na rin, hehe! At saka, naging shoutout o tweet ko pa sa social networking sites ang tungkol sa Dugong Bombo 2010 na hatid ng Bombo Radyo, StarFM, at Philippine National Red Cross sa SM City Manila last November 6 at dumalo ako doon!
Mula pa noong 1993 ay attracted na ako sa heavy allure of rock and alternative. Hindi pa naman ako mahilig mag-music trippin’ noon pero nakikita ko sa mga songhits at pati komiks kung saan may mga tauhan dito ang gumaya sa porma at style ng mga rock bands tulad ng Red Hot Chili Peppers, Bon Jovi, Guns ‘n’ Roses, Stone Temple Pilots, Scorpions, at iba pa. Naaaliw ako at natatawa sa mala-sotanghon na tuyot na long hair nila na niyuyugyog nila sa paghe-headbang, yung mga tato, ang style of entertainment and performance. Syempre, matunog na rin noong ‘90s ang Eraserheads at iba pang local bands. Mas madalas pa talaga akong attracted sa rock kaysa pop o hip-hop. Slow rock, heavy metal basta trip. Buti at madalas kong natityempuhan ang ilang kanta na iyon kahit luma na sa StarFM o sa music videos (noong may cable pa kami). Sa Star, may lima silang Nirvana hits na napatugtog na at na-imagine ko ang parang lasing na itsura ni Kurt Cobain. Metallica- heavy pero favorite ko naman ang slow rock nilang “Nothing Else Matters”. Soundgarden- ang kanilang “Black Hole Sun”; surrealism nga ang tema na mapapanood sa napakaraming music video ng mga rock bands at yun ang madalas na trend. So many groups at lalo pa nang nagsimula ang dekadang ito at napanood natin ang formation at pag-disband ng mga banda matapos magpasiklab and then cool off then new album and finally bidding goodbye. Ngunit kahit kailan ay hindi pa ako nakakausyoso man lang sa gigs and major concerts ng kahit anong rock band. Ah, wala lang akong balak makigulo sa grumbling noise, riot, and clamor in the mosh pit! Makinig na lang ako sa ni-rekord nilang tinig at pagwawala sa stage.
***
Pulos na lang kayo Damaso?! Paano naman sina Salvi, Sybila, o Camorra?
Hay naku, the publicity-driven move by an eccentric tour guide whose clients are mostly socialites and wealthy tourists perhaps, mwehehehe! Ang kasikatan ng pagsulong sa panukalang batas na iyon ay parang calendar or rhythm method, ano? Mga sunud-sunod na araw na “safe” tapos susunod ang mga araw ng “unsafe” at pagkatapos “safe” na naman then “unsafe” at wala nang katapusang ritmo. Teka, pag “safe”- mainit ang pagsulong and media coverages; “unsafe”- kapag hindi na gaanong pinag-uusapan dahil natambakan na ng ibang isyu o kontrobersya.
Aaminin ko. I don’t give a damn about that issue. Just minding my own business at hayaan nang magbangayan at magbanggaan ang mga pabor at kontra. Ah, tiyak na makakarinig ako ng tirada mula sa mga taong naninindigan na galit sa mga hindi naninindigan. Ewan ko! Ayokong makisawsaw. Bahala kayo! Hmp!
But then again, naalala ko na maliit pa lang ako ay hindi na bago sa akin ang tungkol sa family planning program. May nabasa ako noon na kwento na inilathala ng Aklat Adarna na “Kung Dalawa Lang Kami”. Isang kwentong pambata na may kakambal na isyung pangmatanda dahil patungkol sa epekto ng di-planadong pagpapamilya lalo na sa mahihirap na kadalasang sila pa ang nagkakaroon ng maraming anak kaysa mga maykaya at mayayaman. Noon din ay may napulot ako na mga lumang illustrated FP manuals na inisyu by then Ministry of Health (Marcos regime pa). At dahil sa adik ako sa pagbabasa lalo na sa mga babasahing may maraming drowing, nakatuwaan ko iyon kahit na hindi akma sa edad ko na dapat ay elementary textbooks and fairy tales ang binabasa pa. Kaya nga matagal ko nang alam ang tungkol sa natural and artificial methods ngunit tinatawanan ko na lang yun na para bang nagbabasa ako ng jokes, hehehe! Tulad na lang sa illustration ng pag-install ng IUD. Drinowingan ko nga yun at ginawang Superman figure. Tapos yung itsura ng ligate and vasectomy na parang sa mga longganisa na nakatali pa. At saka, kakaibang itsura ng “banig ng aspilets” na pills pala pati yung goma na hugis-sako. At ang pinagtatakhan kong drowing ng kalendaryo na may ekis-ekis na marka sa ilang araw nito ay yaon palang tinatawag na rhythm method. Natatawa na lang ako pag naalala ko yun. Ngunit lumipas na ang mga taon at major social issue pa rin sa ating 3rd world country ang overpopulation. Yung “bill” ipasa na, sigaw ng ilan. Huwag ipasa, pigil naman ng ilan. Ang “bill” ay malaki umano ang maitutulong sa lipunan lalo pa’t laganap pa rin ang kahirapan. At bukod sa methods na “scientifically-tested and approved” daw, naroon naman ang di-maiiwasang health and even emotional risks plus di-malayong maabuso ang kaalaman tungkol sa methods na iyon sa promiscuity, infidelity, at maging sa aborsyon (yung sangkap pa naman ng pills). Ah, bahala kayo! Bahala kayo! Hahahaha! Pero meron namang mga mag-asawa na kahit mahirap ay ginusto na magkaroon ng maraming anak. Paninindigan ang pagkakaroon ng malaking pamilya. Ngunit ang panawagan na parehong panawagan ng mga pabor at kontra : RESPONSIBLE PARENTHOOD. Ganoon dapat at nagkakaisa ang lahat... sila ganoon. And as for me? Ah, shhhhh... ewan!
Yung tour guide? Pagkatapos ng kontrobersyang kinasangkutan, mas dumami na ba ang kliyente niya? May avid supporters pala siya na mga freethinkers daw na pa-intelektwal ang drama tapos yung may sarcastic at prangkahang slogan. Ah, shhhh... ewan! Ewan ko sa inyo, nyehehehe! Bahala kayo sa buhay niyo!
Nakatira kasi tayo sa demokratikong bansa. Yun lang. :)
Subscribe to:
Posts (Atom)