Friday, January 20, 2012
Don't Rely on the Online Translator!
ADVICE TO OVERSEAS READERS OF THIS BLOG PAGE: Please don't rely on the online translator when that pop-up appears. I tried it and the English translation was so terrible and so were the other language translations perhaps. Foreign readers and people who either have Filipino parentage or ancestry but don't speak and understand the Filipino language, I was just wondering how you have able to comprehend the essays here.
Sunday, January 8, 2012
SALAMAT
May nabasa ako na article noon sa column ni Fr. Bel San Luis ng Manila Bulletin na may nabanggit siya doon na mayroong isang quotation mula sa American artist and writer na si John LaFarge na "To those who believe in Jesus, no explanation is needed and to those who do not believe in Jesus, no explanation is possible". Hindi pa naman nagtatapos ang holiday season sapagkat Feast of the Epiphany sa ikalawang Linggo ng Enero at pagsapit naman ng Lunes, Enero 9, ang inaantabayanang Kapistahan ng Poong Nazareno sa Quiapo. Babaha muli ng kulay maroon at dilaw sa bahaging iyon ng Maynila! Speaking of the Black Nazarene, hindi man ako talagang devotee ngunit matagal na akong fascinated sa napaka-phenomenal na prusisyon sa araw na iyon na daig pa ang pinagsama-samang mosh pit sa mga heavy metal or rock concerts. Respect for other people’s beliefs ang isa sa mga ipinaaalala dito. Kung masilayan mo kung gaano man kasidhi ang panata ng mga deboto doon ay wala ka na doon (get it, fundamentalists?). At ipinaaalala ng isang obispo na mahalagang isaalang-alang na ang sentro ng pananampalataya ay ang Panginoon at wala nang iba at ang antigo’t higit sa 400 na taong imahen ay nagsisilbing paalala lamang ng pananalig na iyon. Antigo nga ang Nazareno. Ayon sa mga historians, made in Mexico ito. Isang Mexican folk art na di-naglaon ay naging obra maestra dahil sa idinulot nito sa milyung-milyong Pilipino. The talented sculptor was believed to be an Aztec at sayang nga na hindi nabigyan agad ng acknowledgement. Nabasa ko na dahil sa Acapulco trade, hinatid ng Spanish galleon ang obra kasama ng iba pang produkto tungong Pilipinas subalit halfway somewhere in the Pacific, nagkasunog sa barko. Himalang hindi natupok ang Nazareno kahit nangitim ito. Mga ilang araw naman pagkatapos ng kapistahan sa Quiapo, ang Nazareno ay ‘magbabalik’ sa Kanyang kabataan bilang Santo Niño. Mga pagdiriwang hatid ng mga mananakop na Espanyol. Pero ang Spain na naghatid ng Kristiyanismo sa Pilipinas ay isa na raw sa mga bastion of secularism sa Europa ngayong makabagong panahon. Tsktsktsk, ang panahon nga naman, hehe. Pero hindi ako naniniwala na ang sekularismo ay sagisag na ng makabagong panahon. The Black Nazarene (courtesy of Wikipedia, Flickr, and photo author Constantine Agustin 
*** As of this date, January 2012, ang blog site na ito ayon sa istatistika sa dashboard ay nagkaroon na ng 1,859 pageviews mula pa noong Setyembre 2010 nang nag-sign up ako dito sa Blogger. Ang top 4 countries of origin ay: Pilipinas 1,480; Estados Unidos 112; Russia 60; at Alemanya 51. The rest are Malaysia, Ukraine, Turkey, Saudi Arabia, United Arab Emirates, South Korea, Taiwan, Latvia, Slovenia, Italy, Spain, Portugal, Denmark, United Kingdom, Hong Kong, India, Macedonia, Azerbaijan. Siguro nagkataon lang na they stumbled upon this little cozy place from among the countless pages of Blogger o di kaya’y natunton dahil sa Twitter or dahil sa Google images kasi napasama sa kategorya ng “umalagad” ang napa-upload kong litrato ng corn snake mula sa Wikipedia na isinama ko sa “Balangay at Barangay” essay. Hindi ko alam kung meron ba sa mga anonymous readers na ito ang mga regular na nag-aabang sa mga monthly posts dito. Ako lang pala ang nagkukomento sa mga sanaysay dito. Oo nga pala’t halos 90% ng mababasa dito ay Taglish. Tinatangkilik ko ang wikang Filipino ngunit marahil yung mga foreigners and overseas folks of Filipino blood na hindi naman sanay sa wikang Filipino na nagtiyaga at naglaan ng panahon na maki-eavesdrop sa aking mga soliloquy dito ay umasa sa online na tagasalin sa kanilang wika kung wala silang kakilalang Pilipino. Kaya lang yung online translator ay hindi rin maaasahan palagi, hehe! Ang pagsasalin ay ‘as is’ sa pagkakaayos ng mga salita at hindi sa diwa ng bawat parirala, sugnay, at pangungusap. Naalala ko noon sa Twitter nang may nakasagutan akong isang dayuhan. Nagsimula kasi yun nang nag-tweet ako tungkol sa isang paksa and in straight English pa. Hindi ko inasahan na may isang Amerikano ang sumabad at siguro may Twitter feed ang website niya. At bigla kong naging trip na mag-reply ng tweet na malalim ang Tagalog bilang bwelta. At nag-react na naman sa isa pang tweet niya na “i am sorry.ano ang ginawa mong tanungin?” Kayo nang bahalang mag-English nung pangalawang pangungusap. Nakita ko na ang may pinakamaraming natanggap na pageview ay sa pangatlo kong blog post dito na “The Cocktail Blog” (October 9, 2010), sumunod ang “Balangay at Barangay” (June 27, 2011). Hindi ko ipinagdadamot ang blog site na ito ni hindi ko na rin papalitan ang pamagat na “Soliloquy Beyond”. Isa sa mga unforgetable dialog sa mga pelikulang Pilipino ay mula sa “Palimos ng Pag-ibig” na isang ‘80s movie ni Batangas Governor Vilma Santos na “Para kang karinderya... bukas sa lahat ng gustong kumain!” At ang blog site na ito ay para rin bang karinderya? Bukas sa lahat ng gustong lumamon, este, makibasa o makiusyoso? Nasabi ko na hindi ko ito pinagdadamot. Basta yung mga essays at ang mga naka-upload na litrato na hindi naman mula Google images or Wikipedia ay akin. Ang akin ay akin! Basta walang sinuman ang gagamit sa anuman dito for some shady and unacceptable reasons kundi uupakan ko... Nyehehehe... peace tayo.
*** Matagal na palang namatay ay isang Briton na nagngangalang Christopher Hitchens; damn, who the hell was that anyway? Basta may nabasa ko na ang mama na ito made such a bloody deal of polemics about anything and anyone under the sun that caught his fancy. At least, the late Arthur C. Clarke was a little milder. May nabasa akong survey na ang United Kingdom ay kabilang daw sa top least religious nations in the world. Siguro kasi nagmula dito ang ilan sa mga kilalang outspoken non-believers and skeptics buhat pa noong ‘age of enlightenment’. Ang problema sa mga kritiko ay parang mga wolf or coyote- umaalulon nang wala namang talagang dahilan basta magpamalas lang ng kanilang wild side. Meron nga palang kasabihan dito sa bansa na kapag ang isang puno ay hitik na hitik sa bunga, hindi malayong pagdiskitahang pagbabatuhin. Dinadakila ng mundo ang kababaang-loob at pagkatao ni Blessed Mother Teresa. Nang nabalita ang pagkamatay ni Mr. Hitchens... sino yun? Except sa mga malalapit na tao sa kanya, who cares? Was he also a Christ-bearer like what his name means? Some religion-attackers and haters are so sick and they themselves also sink in their own delusions. Kung hindi dahil sa mga relihiyon, mabubuo na lang ba nang ganun-ganoon lang ang mga lipunan, sibilisasyon, o kamalayan ng sangkatauhan sa daigdig?
*** Meron nga palang isang social reality na may mga pamilyang Pilipino, most especially the rich and well-to-do ones, ay may English-speaking kids... na nakundisyon na ng kanilang mga magulang na ang wikang Filipino, whether Tagalog or Bisaya or whatever regional dialects there are, ay lenggwahe lamang ng kanilang mga kasambahay, tsuper, o sinumang karaniwang tao sa paligid. Tsktsktsk! The harmful side effect of globalization is that it takes its toll on our culture (this sentence is in straight English, sigh...)! Wala naman talagang masama na mag-Ingles pero huwag namang ma-bypass ang ating sariling wika na tungkuling pagyamanin ng bawat Pilipino. Matagal ko nang nabatid na sa bansang Espanya, mayroong popular daw na biskwit doon na ang pangalan ay “Filipinos”. Sabi ng ilang Pinoy foodies na nagkomentaryo sa snack item na iyon, para raw tulad ng maraming Pilipino ngayon na “brown on the outside and white on the inside”. Tsktsktsk! Minsan kasi sa klase namin sa Edukasyong Pantahanan at Pangkabuhayan (EPP) at ang aralin ay tungkol sa agrikultura o paghahalaman, nabanggit ko ang tungkol sa isang napanood ko sa TV at nabasa rin sa diyaryo. Kasi ang paksa ay tungkol sa iba’t ibang uri ng pananim na gulay. Halimbawa na siyempre ang talong (pero hindi ako mahilig kumain ng talong!). Naikuwento ko na doon sa Ilokos, ang katawagan nila sa ‘tortang talong’ ay normal lang sa kanilang mga pamayanan. Ang isang Ilokano ay mahilig sa gulay! Pero, hehe, yun nga lang kasi ay iba-iba ang ethnic background ng mga tao dito sa bansa. May tolerance naman sa cultural diversity pero minsan, hindi ganoon kadali ang ‘widespread acceptance’ lalo na pagdating sa dayalekto. Yun bang may mga terms na normal lang at bahagi na ng kamalayan ng isang pangkat ngunit iba naman ang dating sa pandinig ng iba namang pangkat. Kaya lang wala dapat culture shock, ha? Pare-pareho tayong Pilipino, hehe. Kung ano yung Ilocano term ng tortang talong... itanong niyo na lang sa isang tunay na Ilokano. Yung taga-Ilocos mismo, ha? Hehe!
***
Isa na namang panaginip ang disturbing para sa akin. Hay, panaginip... mayroon na nga pala akong nabanggit sa previous blog post (see December 2011) ko dito, ano? Basta nakita doon na nasa isang sulok ako at nakikipanood lang ng mga naglalaro sa loob ng isang silid ni wala naman akong balak na makialam o sumali sa kanila, ah, hindi pala nila ako isinasali o pinapansin man lang at lagot ako sa kanila kung hahawakan ko man lang ang mga gamit nila o lapitan sila. Hindi naman ako nanggugulo basta gusto ko lang naman manood pero ang nangyari, bigla na lang akong pinagsaraduhan ng pinto. Ang mga kilos na hindi na kailangan ng mga ihahayag na salita na hindi ako maaaring tumunton sa mundo nila dahil hindi nila kauri at hanapin ko na lang ang sulok ng daigdig kung saan lamang ako nababagay... I should stay away and isolate myself, a little misunderstood weirdo who just wanted to feel acceptance. Panaginip nga lang yun kaya lang animo naghatid sa akin ng kalungkutan. Ewan ko.
a painting by Giorgio di Chirico: The Red Tower (courtesy of Wikipedia)
*** As of this date, January 2012, ang blog site na ito ayon sa istatistika sa dashboard ay nagkaroon na ng 1,859 pageviews mula pa noong Setyembre 2010 nang nag-sign up ako dito sa Blogger. Ang top 4 countries of origin ay: Pilipinas 1,480; Estados Unidos 112; Russia 60; at Alemanya 51. The rest are Malaysia, Ukraine, Turkey, Saudi Arabia, United Arab Emirates, South Korea, Taiwan, Latvia, Slovenia, Italy, Spain, Portugal, Denmark, United Kingdom, Hong Kong, India, Macedonia, Azerbaijan. Siguro nagkataon lang na they stumbled upon this little cozy place from among the countless pages of Blogger o di kaya’y natunton dahil sa Twitter or dahil sa Google images kasi napasama sa kategorya ng “umalagad” ang napa-upload kong litrato ng corn snake mula sa Wikipedia na isinama ko sa “Balangay at Barangay” essay. Hindi ko alam kung meron ba sa mga anonymous readers na ito ang mga regular na nag-aabang sa mga monthly posts dito. Ako lang pala ang nagkukomento sa mga sanaysay dito. Oo nga pala’t halos 90% ng mababasa dito ay Taglish. Tinatangkilik ko ang wikang Filipino ngunit marahil yung mga foreigners and overseas folks of Filipino blood na hindi naman sanay sa wikang Filipino na nagtiyaga at naglaan ng panahon na maki-eavesdrop sa aking mga soliloquy dito ay umasa sa online na tagasalin sa kanilang wika kung wala silang kakilalang Pilipino. Kaya lang yung online translator ay hindi rin maaasahan palagi, hehe! Ang pagsasalin ay ‘as is’ sa pagkakaayos ng mga salita at hindi sa diwa ng bawat parirala, sugnay, at pangungusap. Naalala ko noon sa Twitter nang may nakasagutan akong isang dayuhan. Nagsimula kasi yun nang nag-tweet ako tungkol sa isang paksa and in straight English pa. Hindi ko inasahan na may isang Amerikano ang sumabad at siguro may Twitter feed ang website niya. At bigla kong naging trip na mag-reply ng tweet na malalim ang Tagalog bilang bwelta. At nag-react na naman sa isa pang tweet niya na “i am sorry.ano ang ginawa mong tanungin?” Kayo nang bahalang mag-English nung pangalawang pangungusap. Nakita ko na ang may pinakamaraming natanggap na pageview ay sa pangatlo kong blog post dito na “The Cocktail Blog” (October 9, 2010), sumunod ang “Balangay at Barangay” (June 27, 2011). Hindi ko ipinagdadamot ang blog site na ito ni hindi ko na rin papalitan ang pamagat na “Soliloquy Beyond”. Isa sa mga unforgetable dialog sa mga pelikulang Pilipino ay mula sa “Palimos ng Pag-ibig” na isang ‘80s movie ni Batangas Governor Vilma Santos na “Para kang karinderya... bukas sa lahat ng gustong kumain!” At ang blog site na ito ay para rin bang karinderya? Bukas sa lahat ng gustong lumamon, este, makibasa o makiusyoso? Nasabi ko na hindi ko ito pinagdadamot. Basta yung mga essays at ang mga naka-upload na litrato na hindi naman mula Google images or Wikipedia ay akin. Ang akin ay akin! Basta walang sinuman ang gagamit sa anuman dito for some shady and unacceptable reasons kundi uupakan ko... Nyehehehe... peace tayo.
*** Matagal na palang namatay ay isang Briton na nagngangalang Christopher Hitchens; damn, who the hell was that anyway? Basta may nabasa ko na ang mama na ito made such a bloody deal of polemics about anything and anyone under the sun that caught his fancy. At least, the late Arthur C. Clarke was a little milder. May nabasa akong survey na ang United Kingdom ay kabilang daw sa top least religious nations in the world. Siguro kasi nagmula dito ang ilan sa mga kilalang outspoken non-believers and skeptics buhat pa noong ‘age of enlightenment’. Ang problema sa mga kritiko ay parang mga wolf or coyote- umaalulon nang wala namang talagang dahilan basta magpamalas lang ng kanilang wild side. Meron nga palang kasabihan dito sa bansa na kapag ang isang puno ay hitik na hitik sa bunga, hindi malayong pagdiskitahang pagbabatuhin. Dinadakila ng mundo ang kababaang-loob at pagkatao ni Blessed Mother Teresa. Nang nabalita ang pagkamatay ni Mr. Hitchens... sino yun? Except sa mga malalapit na tao sa kanya, who cares? Was he also a Christ-bearer like what his name means? Some religion-attackers and haters are so sick and they themselves also sink in their own delusions. Kung hindi dahil sa mga relihiyon, mabubuo na lang ba nang ganun-ganoon lang ang mga lipunan, sibilisasyon, o kamalayan ng sangkatauhan sa daigdig?
*** Meron nga palang isang social reality na may mga pamilyang Pilipino, most especially the rich and well-to-do ones, ay may English-speaking kids... na nakundisyon na ng kanilang mga magulang na ang wikang Filipino, whether Tagalog or Bisaya or whatever regional dialects there are, ay lenggwahe lamang ng kanilang mga kasambahay, tsuper, o sinumang karaniwang tao sa paligid. Tsktsktsk! The harmful side effect of globalization is that it takes its toll on our culture (this sentence is in straight English, sigh...)! Wala naman talagang masama na mag-Ingles pero huwag namang ma-bypass ang ating sariling wika na tungkuling pagyamanin ng bawat Pilipino. Matagal ko nang nabatid na sa bansang Espanya, mayroong popular daw na biskwit doon na ang pangalan ay “Filipinos”. Sabi ng ilang Pinoy foodies na nagkomentaryo sa snack item na iyon, para raw tulad ng maraming Pilipino ngayon na “brown on the outside and white on the inside”. Tsktsktsk! Minsan kasi sa klase namin sa Edukasyong Pantahanan at Pangkabuhayan (EPP) at ang aralin ay tungkol sa agrikultura o paghahalaman, nabanggit ko ang tungkol sa isang napanood ko sa TV at nabasa rin sa diyaryo. Kasi ang paksa ay tungkol sa iba’t ibang uri ng pananim na gulay. Halimbawa na siyempre ang talong (pero hindi ako mahilig kumain ng talong!). Naikuwento ko na doon sa Ilokos, ang katawagan nila sa ‘tortang talong’ ay normal lang sa kanilang mga pamayanan. Ang isang Ilokano ay mahilig sa gulay! Pero, hehe, yun nga lang kasi ay iba-iba ang ethnic background ng mga tao dito sa bansa. May tolerance naman sa cultural diversity pero minsan, hindi ganoon kadali ang ‘widespread acceptance’ lalo na pagdating sa dayalekto. Yun bang may mga terms na normal lang at bahagi na ng kamalayan ng isang pangkat ngunit iba naman ang dating sa pandinig ng iba namang pangkat. Kaya lang wala dapat culture shock, ha? Pare-pareho tayong Pilipino, hehe. Kung ano yung Ilocano term ng tortang talong... itanong niyo na lang sa isang tunay na Ilokano. Yung taga-Ilocos mismo, ha? Hehe!
***
Isa na namang panaginip ang disturbing para sa akin. Hay, panaginip... mayroon na nga pala akong nabanggit sa previous blog post (see December 2011) ko dito, ano? Basta nakita doon na nasa isang sulok ako at nakikipanood lang ng mga naglalaro sa loob ng isang silid ni wala naman akong balak na makialam o sumali sa kanila, ah, hindi pala nila ako isinasali o pinapansin man lang at lagot ako sa kanila kung hahawakan ko man lang ang mga gamit nila o lapitan sila. Hindi naman ako nanggugulo basta gusto ko lang naman manood pero ang nangyari, bigla na lang akong pinagsaraduhan ng pinto. Ang mga kilos na hindi na kailangan ng mga ihahayag na salita na hindi ako maaaring tumunton sa mundo nila dahil hindi nila kauri at hanapin ko na lang ang sulok ng daigdig kung saan lamang ako nababagay... I should stay away and isolate myself, a little misunderstood weirdo who just wanted to feel acceptance. Panaginip nga lang yun kaya lang animo naghatid sa akin ng kalungkutan. Ewan ko.
a painting by Giorgio di Chirico: The Red Tower (courtesy of Wikipedia)
Subscribe to:
Posts (Atom)