The Road to Damascus
*******
October 7, 2015, the
Feast of Our Lady of the Most Holy Rosary. Mainit na ang pulitika sa bansa
kahit pa matagal na matagal pa bago mag-eleksyon. At nalagay di lang sa hot
seat kundi sa bumubulwak pang lava ang senatoriable na si Francis Tolentino
dahil sa isang malaswang palabas daw na bahagi ng political sortie ng mga
kapartido niya sa Laguna. Nagmistulang stag party raw o floor show sa isang
beerhouse kaya tuloy katakut-takot na batikos ang tinanggap niya. Mala-ordeal
by fire ang nangyari ngunit nasilayan ng madla na very human pa rin ang dating
MMDA chairman at taglay ang guts upang humingi ng kapatawaran at aminin ang
kanyang malaking pagkakamali. Isang kahanga-hangang katangian na dapat taglayin
ng isang public servant hindi tulad ng ibang kilalang tao na sila na nga itong
nagkamali tapos ang tigas pa ng mukha sa pagkibitbalikat sa kanilang
pagkakasala.
*******
Oktubre 11, 2015. Nang
nagsimba kami sa Our Lady of Loreto Chapel sa loob ng Camp Jesus Villamor Air
Base, ang Gospel reading ay tungkol sa “the rich but foolish young man” na nais
maging alagad ng Panginoon subalit hindi niya naman magawang iwan ang
karangyaan. Kagabi lamang sa TLC channel, mayroong travel show na featured ang
isang Buddhist meditation exercises na kahanay ng yoga. Sa transcendental
meditation, whatever the religious background, matutong mag-let go, ang bitiwan
ang mga attachments na nagdudulot ng mga pag-aalala in order to liberate your
self. Going back to the Gospel, kung literal ang pagkakaunawa sa diskurso doon,
magkakaroon nga ng pag-aalala lalo na kung marami ka nang naipundar na
kayamanan na pinagsumikapan mo pa naman. Subalit ang pagiging mayaman at
pagiging tapat sa pagkakawanggawa o pagtulong sa kapwa ay maaari naman magsama,
di ba? May punto rin si Willie Revillame nang minsang na-interbyu. Prangka siya
sa pagsagot sa tanong kung anong pipilin niya- simpleng buhay o marangyang
buhay? Marangyang buhay raw para sa kanya dahil kung marami kang salapi, higit
na maraming pagkakataong makatulong sa kapwa at ibahagi ang kayamanan sa
nangangailangan. Eh, opinyon niya yun; kaya lang sa nabasa kong life story niya
sa Yes Magazine, talagang matagumpay siya sa showbiz career ngunit hindi sa
pagkakaroon ng isang buong pamilya na kapiling niya sa loob ng isang masayang
tahanan.
Subalit nagbabala ang
Panginoon tungkol sa “attachments”. Ang panahong nakalaan para sa Diyos ay para
lamang sa Diyos. Panahong walang nakabalandrang attachments na magiging
distraction lang natin sa pag-ibig Niya.
*******
Para sa bawat makabayang
Pilipino, dapat ngang iboykot ang mga mapa at lalung-lalo na ang mga globong
“made in China”. Mapapansin talaga na sa bahagi ng Southeast Asian region,
lantaran ang pagkalimbag ng tinaguriang “nine-dash claim” sa napakalaking
bahagi ng South China Sea at pag-label ng “Nansha Islands” sa mga
pinag-aagawang teritoryo dito. Such a great deal of greed!
At saka, madalas na ang
mapapanood na lang na mga balita galing mainland China na isinisingit sa mga
local news programs ay tungkol sa mga madalas na road accidents doon because of
human errors and even stupidity o di kaya’y pagguho ng mga gusali nilang mahina
naman ang pagkakayari tapos mga inosenteng bata na napapahamak kung saan-saan
gaya ng natusok ang kamay sa elevator o nahulog sa butas sa lubak-lubak na
kalsada. Tsktsktsk! Bakit ba nagiging “international news” ang mga ito? Siguro,
di lang dito sa Pilipinas iniuulat yun. Ano yun? Para kapulutan ng aral tungkol
sa pag-iingat? O, hayaang mag-isip ang mga manonood ng pang-uuyam at
pangungutya sa ilang tao sa China?
Sana, ang mga susunod na
balita galing China ay ganito: nagbibitak-bitak na ang mga pasilidad nilang
ipinatayo sa mga inangkin nilang isla sa West Philippine Sea dulot ng hostile
weather condition and rough seas tapos ang mga taong ipinadala nila doon ay
labis nang nabuburyong at depressed pa kaya nagngangalngal nang ibalik na sila
sa China dahil unti-unti nang gumuguho sa tindi ng mga storm surges tuwing may
nananalasang bagyo ang mga ipinagmamalaki nilang “self-sufficient city” daw
doon. O di kaya, ang mga Chinese poachers ay naka-engkwentro ang mga Abu Sayyaf
tapos hinostage sila at inagaw ang kanilang “state-of-the art” fishing vessels
kaya ang gobyerno nila ay nagmakaawa sa gobyerno natin na tulungan naman sila. O,
kung may good news man, sana mga ganito: sunud-sunod na bumagsak sa kamay ng
batas ang mga big time Chinese drug dealers na dinakip sa iba’t ibang bahagi ng
mundo, malaya na ang mga Chinese political detainees na di-makatarungang
ikinulong ng gobyerno nila; at sa wakas, nasilayan muli ng Dalai Lama ang
kanyang dating tahanan sa Lhasa, Tibet kahit sandali lang nang hindi man lamang
nababatid ng Chinese government.
Well, here in the
Philippines, democracy and responsible practice of the right to freedom of
expression prosper on and on!
*******
“Basic Instinct 2”
Nang ako’y naiwan mag-isa
sa bahay namin, pinanood ko na sa wakas ang binili kong original DVD ng sad to
say, commercial flop umanong “Basic Instinct 2” na nagkakahalaga lamang ng 99
pesos sa Astroplus sa SM MOA. Actually, ito ang unang adult film na pinanood ko
sa sinehan at sa dating Masagana Cinemas pa yun sa Libertad corner Taft Avenue;
now, the said mall was called Wellcome Plaza-Puregold at ang Eng Bee Tin plus ang
Chowking sa ground floor ang ilan sa mga pwesto na magpasa hanggang ngayon ay
nananatili pa rin. 2006 pa yun noon, mag-isa lang ako sa sinehan na walang
masyadong nanonood at naka-disguise pa ako bilang isang lalaki! Lakas-tama ng
trip,a! Pero kailangan, eh, at palagi ko yung ginagawa tapos ayoko rin ng may
katabi! Ang ikalawa at huling adult flick na inusyoso ko ay ang local erotic
but not that pornographic “Casa” starring then starlet Asia Agcaoili and
wonderin’ where’s she now?
Going back to the aforementioned
DVD movie, una akong naintriga sa sineng ito nang nabasa ko sa dyaryo noong
Marso 2006 ang isang panayam kay Sharon Stone at pagkatapos, naging goal ko na
bago matapos ang buwan ay dapat mapanood ko yun sa Masagana Citimall. Kahit na
hindi gaanong maintindihan ang maraming conversations lalo na ang London
cockney accent ng mga British actors, naunawaan ko pa rin ang takbo ng plot ng
naturang erotic thriller na sa disappointing results nito sa commercial
cinemas, malayung-malayo raw sa tagumpay ng naunang Basic Instinct (1992).
Ang character ni Sharon
Stone bilang Catherine Trammell ay masasabing anti-heroine, pang-movie
villainess talaga subalit hanggang sa pagtatapos ng pelikula, ang mga movie
viewers ay mahihiwagahan pa rin kung ang irresistible femme fatale na ito ay
tunay bang guilty o di kaya’y pinaghihinalaan lamang siya dahil na rin sa
ginagawa niyang pagmamanipula o mind games sa kanyang mga biktima of mostly men
who got so obsessed with her and ultimately brought to their self-destruction. After
all, isa sa mga sinabi niya sa huling eksena “... it’s just a story.”
Nitong mga nakaraang
taon, napanood ko rin sa TV5 (o ABC-5 pa lang nang mga taong iyon) ang “Basic
Instinct 1” at hindi pa naka-dub sa Tagalog. Marami lang na tinanggal na mga
eksena lalung-lalo na yung notoryus “leg-crossing and uncrossing” ng bidang
babae pati ang mga lesbian scenes and themes na napaulat noon na nagpaputok ng
butsi ng mga militant LGBT members, hehehe! And Sharon Stone remains one of the
most beautiful actresses in film industry despite her past controversies of
alleged racism and unfair treatment concerning her Filipina househelper who
sued her in court and her insensitive, Chinophobic statements after the deadly
Szechuan earthquake many, many years back which she declared as “China’s
karma”.
James Corden's spoof of Sharon Stone (courtesy of Google and People website)
*******
Nang muli akong naiwan
sandali mag-isa sa bahay, naisipan kong panoorin yung dalawang lumang DVD na
kasama sa mga naiwang gamit ng aming bedspacer na nag-abroad na. Isang tingin
lang sa mga ito, alam kong hindi kaaya-aya ang nilalaman nito. Oh well! I-check
ko uli kasi nakatakda nang ibasura ang mga ito. Kamakailan lamang, nag-browse
ako sa Google images ng mga antique Japanese ukiyo-e woodcut prints at kabilang
sa mga ito ay ang mga tinatawag na shunga o graphic depiction ng kahalayan
according to the artists’ notion at mga wisyo noong Tokugawa period. Karamihan
naman sa human figures doon ay hindi naman appealing ang itsura, hehehe! Hindi
porn star quality lalo na yung mga hayok sa laman na mga lalaki na hindi nga
kagwapuhan tapos yung hairstyle pang out-of-this world. Actually, way back in
2004 at hindi pa gaanong pinaghihigpitan ang mga cable companies, may isang
Japanese movie channel ang nagtatanghal pala ng “midnight adult films”; soft
porn ang genre at hindi ipinapakita ang “waist down” sa mga love scenes at
minsan nga halos no exposure at all tulad sa isa pang Korean channel.
Going back to the smut
DVDs, katulad ng isang curious teenager, isinalang ko yun sa player... at hindi
ko talaga magawang mapanood nang buo o diretsahang pagmasdan tapos pina-fast
forward ko na lang. Isa akong musmos na pinakialaman ang gamit ng nakatatanda
at yung bedspacer namin na may-ari nito ang siyang matanda! Mapapanood ang usual
routine na parang mechanical na without passion ng mga sex performers sa
kanilang hardcore adult videos. General reaction sa videos: nakakadiri! Pero
parang ang nangyari ay social research o pag-obserba sa buhay ng ibang tao. Sa
isang eksena doon, nakita ko pa ang taga-video na nag-reflect sa salamin ng
kwarto kung saan nagaganap ang mga kasalanan. Other comments on those AV:
nagpo-provoke ng prurient interests sa mga viewers na walang kontrol sa sarili.
Mabuti at ang lahat, maliban sa isang video, ay heterosexual relations. Kita
naman sa itsura ng mga performers na sila’y hindi minors. There are no
sadomasochism acrobatics nor drug-induced performances. Just lustful
intimacies. Kung dalawang uri lang ng panooring pelikula between disgusting
horror films or adult movies concerning adult performers with consent, yung
pangalawa na ang pipiliin ko, hehehe! Basta, hindi ko na lang titingnan nang
diretsahan ang maraming eksena!
Wala man values ang porn
DVDs na yun except perhaps, considerable campaign for safe sex, ang mga actors
and actresses ay hindi dapat husgahan. Why don’t we pray for them that someday
they shall regain their dignity, self-respect, and self-worth once more?
