The following short essays are called the Summer Lilies Anthology, an assortment of mini-blogs in continuation of the previous soliloquy posted this month of April. By the way, may mga naidagdag na akong pages dito sa blog site. Pakitingnan na lang ang tabs sa menu bar sa taas. Salamat.
Noong mayroon pa akong Friendster account years back, ako halos ang nagpo-post sa comments’ corner ng profile ko doon na ginawa kong mini-blogging area. May pumansin man o wala, ang mahalaga ay ang freedom of expression. Nostalgic. I talk about whatever matter or issue I like.
*Panatag (Scarborough) shoal just like the Kalayaan Group of Islands in the Spratlys. The rich fishing grounds legally claimed by the Philippines as part of the exclusive economic zone and coveted by China, overfishing fishy fishermen, and greedy poachers. Oh, really... historical claim since the time of bygone dynasties; where’s the evidence, the solid proof generally accepted by the global community? The time when the empire had their greatest expansion and collapsed and rebuilt while our country, the “Pearl of the Orient Seas” was not yet called “Filipinas” by the Spanish conquistadores but rather archipelago of “Ma-yi” to Chinese traders. Pinaniniwalaan ng mga Intsik na nangingisda na noon pa sa Panatag ang kanilang mga ninuno; wala bang gaanong mahuli sa mga baybaying dagat na pinakamalapit mismo sa imperyo nila? Para sa mga makabayang Pinoy, kung ancient times naman ang pag-uusapan, hindi ba’t higit na kapani-paniwala na mas nauna nang nangisda doon ang mga sinaunang Pilipino sapagkat malapit lang sa Luzon? Katakut-takot na biyahe ang gagawin ng mga Tsinong mangisngisda marating lang ang Panatag mula sa Timog Tsina samantalang oras lang ang bibilangin ng mga Pilipinong mangingisda marating lang ang naturang pook.
*North Korean rocket launch last Friday the 13th of this month; well, the superstition became true to the NoKor regime and some people jeered at it because it was like some erectile dysfunction. NoKor propaganda movement to conceal the biting realities of their nation just went on, tsktsktsk!
*Transgenders accepted in the Miss Universe as Donald Trump nodded- “you’re accepted, not fired”. Oh my goodness... XY chromosomes rule? Anyway, chromosomes never lie kahit na buong katawan ang iparetoke. But the radical change in the world’s biggest beauty pageant had become unfair to the genuine XX chromosomes.
*Noong isang araw, isang maalinsangang araw yun, ay nagtungo ako sa Redemptorist Church sa Baclaran. Tapos may isang ale na karga pa ang anak niyang maliit at lalapitan ang gusto niyang lapitan upang manghingi ng tulong na pamasahe raw nila pauwi. Napayuko na lang ako bilang pag-iwas at mabigat ang pakiramdam ko. Paano yun? Acts of charity na hindi ko ginawa eh nasa loob pa man din ako ng Simbahan kahit na naghulog naman ako sa donation boxes doon? Kulang pa ba dahil hindi ko pinansin yung ale? Nagdasal uli ako, sumama sa nagkatipon na mga tao sa may Santo Niño at doon sa may maraming kandila malapit sa may mosaic masterpiece na representasyon ng Our Lady of Perpetual Help. Hindi na nga pala bago sa akin ang sitwasyong iyon kasi many years back, meron din ale na nakikihalo sa mga tao na nagsisindi ng kandila. Isang nakatatanda na lumapit at humingi ng tulong na dagdag-pamasahe pauwi raw sa Cavite. At nagbigay ako ng bente pesos nang walang alinlangan. Umaalingawngaw kasi sa isipan ko ang mga kwentu-kwento tungkol sa mahihiwagang nagbabalatkayo at humahalubilo sa madla upang subukin ang mga tao. At hanggang sa paglalakad ko palabas ng Redemptorist ay nasa isip ko ang tagpo sa may Simbahan. Ngunit pagkakita ko sa security guard, napatigil muna ako at nagtanong. Nabanggit ko sa kanya ang tungkol sa ale kanina. Sa hindi mabilang ba naman na mga tao na nakasalamuha ng mama na ito, napangisi na lang siya at sinabi na modus yun ng ilang tao. Modus operandi ng mga nagsasamantala sa debosyon ng mga dumarayo sa Baclaran? Ang sinabi ba niyang iyon ay kaliwanagan na sa akin na hindi ako dapat ma-guilty sa ‘emotional blackmail’ ng ibang tao? Ah, sa panahon ngayon, hindi na mapagtanto kung sino ba ang tunay na nangangailangan at sino ang nagpapanggap lamang upang manamantala sa kapwa. Kahit sa mga sagradong pook tulad ng Simbahan ng Baclaran.
*Nahihilig na nga pala ako sa panonood ng James Bond movies mula nang napanood ko sa HBO ang “The Living Daylights” kung saan si Timothy Dalton ang gumanap sa most famous spy in the world of fiction, sexy Secret Agent 007 of the British author Ian Fleming. Nasundan pa yun ng “License to Kill” na ang nabanggit na aktor ang siya rin gumanap. Then, Sean Connery-starred “Diamonds are Forever”. Pagkatapos ay ang “The World is not Enough” with Pierce Brosnan with his hairy chest screaming out. Ngunit ang latest na napanood ko sa HBO at para sa akin ay one of the best Bond films ay yung “Octopussy” with Roger Moore. A real superhero kahit walang supernatural powers; ang kanyang undisputed superpower nga pala ay ang pagiging let’s say, ever irresistable. Set aside the romantic interlude and escapades at hindi naman nauubusan ng ganoon ang ating hero na hindi halos nagugulo ang nakapomadang buhok at hindi rin narurumihan ang Oxford shoes, I just love the suspenseful action scenes. Napabilang nga pala minsan sa comics section ng Philippine Daily Inquirer ang ilang vintage comic strip ni James Bond. May iniingatan pa akong isang 1992 issue ng isang Marvel comics na binili sa Baclaran noong 1995 nang may Booksale pa doon. Ang comics na iyon ay nagkaroon din ng animated series adaptation na ipinalabas noon late ‘90s sa channel 7. According to that Marvel comics, may anak si James Bond na destined na sumunod sa yapak niya, si James Bond Jr., na siyang bida naman dito. Pang-ilan siya? Sinong nanay niya? Sa dami ba naman ng mga tsikas na nahumaling sa ating favorite secret agent, hehe! Napanood ko sa channel 7 na ipalalabas ang lahat ng James Bond movies mula sa classics hanggang sa “Quantum of Solace” na mga recent Bond movie na hindi ko pa nga napapanood.
*Anu-ano nga ba ang mga usap-usapan ngayon? Ah, bukod sa hard training, nariyan din ang enthusiasm sa revivalism, the doctrines of sola scriptura or sola fide, and public preaching (both private and publicized) ng ating pambansang kamao na si Manny Pacquiao... at nang nakarinig ako ng awiting-bayan na “Paru-parong Bukid”, naalala ko ang mga political parties na sinalihan niya, hehe! Sa susunod na taon na pala ang eleksyon, tsktsk! Kaya nga unti-unti nang napapanood ang ilang nagpapahiwatig na pulitiko sa ilang advertisement sa mass media.
*Habang usap-usapan din ng madla ang tungkol sa season ngayon ng “American Idol” at si Jessica Sanchez, ewan at parang kibit-balikat lang ako at hindi ako plastik pagdating dito. Ang sinusubaybayan ko’t kinatutuwaan ay yung isa pang American-based talent show kung saan may mga Filipino-Americans din na naglakas-loob na sumali. Showing ito sa Velvet Channel, ang “RuPaul’s Drag Race” na Season 4 na. Bagamat bading na bading, ahahahay...hehehe, aliw na aliw ako sa tuwing nanonood ako dito na hosted by America’s drag superstar, RuPaul. Napanood ko yung season 3 kung saan top 2 pa ang flamboyant yet cutie Fil-Am drag queen na si Manila Luzon na para sa akin ay ang pinakapopular na kalahok doon kahit hindi siya nanalo. At ngayong season 4, may dalawa pang Fil-Ams ang sumali, sina Jiggley Caliente at Phi Phi O’Hara. Hayaan ko na ang mga tao sa paligid kung tutok na tutok man sila sa “A.I” dahil iba ang trip ko, ano?
*Muli na namang nagbalik ang ilang animé para sa mga bagong henerasyon, a. Yun nga lang ang problema ay yung airtime. Well, in the ‘90s, buo ang bawat animé episode from the opening theme to the closing theme kung saan naka-flash pa ang credits sa mga voice talents, dubbers, at iba pa nagtulung-tulong to make the Tagalization and comprehension possible to the Filipino viewers at nakabalanse dito ang bawat commercial break. Ngayon ay parang nabawasan ang excitement; ah, sa dami ba naman ng mga mas recent pang animé lalo pa kung may cable channels sa TV (ang isang recent nito na sinubaybayan ko ay ang “Blood+” mula sa Studio 23; bwisit nga lang na kung kailan patapos na saka pa biglang nilipat ng schedule kung saan inulit na naman ang ilang past episodes!). Kaya lang ay hindi ko pa rin mapigil na manood muli ng ilan sa mga animé na iyon. Muling ipinalalabas sa channel 7 ang “Mojacko”, ang ‘apo’ ni Doraemon at hindi binago ang mga voice talents sa likod nito. Naghatid sa akin ito ng high school memories. That was in the late ‘90s at naalala ko na nagmamadali pa ako noon lagi na makauwi galing eskwela mapanood lang ito na tuwing hapon pa iyon, hehe! At pagkatapos, talk of the class kadalasan ang tungkol dito ng mga magkakaklaseng pare-parehong natutuwa dito. Ang isa pa ay ang “Slam Dunk” na ilang beses nang ipinalabas sa channel 7 pero hindi nakakasawang panoorin bagamat una itong nasa channel 5. College memories naman ang hatid nito kasi palagi rin tema ng daldalan ng mga kaklase ko noon sa AIMS. And then after so many years muling naulinigan ang “moon tiara action!” Sa channel 2, hehe, ngunit mas buo naman na ipinalabas sa cable channel na “Hero” under the “shoujo (young girls) power” category, ang “Sailor Moon” (damn, wholesome sana ito kaya lang hehe, pansin ko sa succeeding seasons kapag dumating na ang iba pang tauhan, parang may mga les, ha; o baka naman ay sisterly love lang yun; isa pa, ang Sailor Moon, tulad ng iba pang wholesome anime ay biktima ng hentai versions na gawa ng ilang tao with prurient interests at walang magawang mabuti , damn!). Tandang-tanda ko pa na una itong nasa channel 5, 1994 yun, mga ilang buwan pagkatapos ma-established nang tuluyan ang kasikatan ng “Dragon Ball” na nasa channel 9 naman para sa avid Filipino animé viewers. Seasonal ang showing ng “Sailor Moon” sa channel 5 at tuwing weekend lang kaya nga nang napanood ko ang last season nito (na inilipat sa Saturday primetime schedule) ay noong 1999 ba yun o 2000 o 2001... hindi ko na maalala basta merong mga bagong characters tulad ni Chibi Chibi at Sailor Starlights (hindi lang si Ranma ang gender-shifting dito, ano?) Aba, every Sunday afternoon yun, 4:30 (buti at hindi napasabay sa “Dragon Ball” at sa mga live action series tulad ng “Machine Man” at “Mask Rider Black” sa channel 13 naman alongside “Battle Ball” and “Ghostfighter” in 1995). Ang sinusundan pa nitong isa pang animated series ay ang “Pro-Stars” kung saan ang tatlong bida ay isinunod sa mga legendary athletes na sina Michael Jordan, Bo Jackson, at Wayne Gretzky. Pagdating ng 5:00 ay yung isa pang pinanonood ko, ang “5 and Up”. Hehe, iba talaga kapag sinubaybayan nang husto ang mga panooring minsan ay naging bahagi ng masayang nakaraan, ano? Mapapansin nga sa mga nag-comeback na animé tulad ng “Sailor Moon”, “Mojacko” o “Slam Dunk” na bahagyang kupas na ang kulay nito ngunit hindi maitatangging may mga bagong henerasyon naman ang mahuhumaling at malilibang dito. And I felt nostalgic...
*Oo nga pala. Target ko na bago matapos ang summer ay maipalimbag ko na ang bwena mano kong akda na nakahanda na ang lahat para ito mai-publish. Freelance lamang ako at ipina-register ko sa Department of Trade and Industry ang aking sariling publications bilang sole proprietorship dahil napakahalagang requirement ito para maisyuhan ng ISBN ang aking mga ilalathala. Basta, sasabihin ko na lang dito kapag ready na.
