Ivan Konstantinovich Aivazovsky's View of the Sea by the Moonlight (courtesy of Wikipedia)
Two paintings by Caspar David Friedrich: "Seashore by the Moonlight" (above) and "The Stages of Life" (below)/ courtesy of Wikipedia
I really love introspective paintings depicting landscapes and seascapes
during the night. Sunset reminds of inevitable farewell just like that day when
my grandfather closed his eyes and left this world. And yet, the soft light of
the setting sun is a glorious sight to behold and nostalgic eulogies and
reminiscences are evoked. Night that follows is dark but it has the calmness
that recalls of rest away from weariness which had always been part of life.
Michelangelo's Pieta (from Wikipedia and author Stanislav Traykov)
*******
Ma-clutter (hindi makalat) nga ang loob ng aming bahay ngunit mas gusto ko
na rin siguro ito kaysa “minimalist interiors” gaya ng binabandera sa mga house
design magazines. Maraming araw na ang lumipas nang nangyari ang di-inaasahang
insidenteng iyon. Kahit hapon pa lang ay napasok ng isang magnanakaw ang aming
bahay habang wala pa kami. Naligalig ako nang nadatnan kong bukas ang pinto ng
aking silid-tulugan at nakahugot na palabas ang mga drawers at aparador ko.
Natangay ang aking savings passbook at ang temporary GSIS e-card ko subalit
maraming salamat sa Panginoong Diyos dahil wala namang nasaktan dito sa aming
kabahayan at hindi natagpuan ang aking inipong pera na itinago ko nang husto;
kaya nga, matapos noon, pagka-aplay ko ng panibagong passbook ay nagdeposito na
rin ako. Akala ko, pati ang aking lumang alkansiya ay kinuha. Hindi ito
nakakandado... sapagkat ang taglay nito ay ang aking koleksyon ng mga lumang
barya at hindi alahas dahil hindi ako mahilig doon. Gayundin ang aking
iniingat-ingatang cellphone na palaging nasa loob ng tokador at hindi pa
kailanman nangailangan ng repair at ang aking trusted alarm clock- my beloved
12-year-old Nokia 3510!
Hindi naman talaga makalat sa loob ng aking silid pero tinatago ko pa rin
ang sangkaterba kong lumang kagamitan, damit, at iba pang napaglipasang bagay
na nakasikisik sa loob ng mga kabinet. Ayokong magtapon. Ang aking silid nga
pala ay napagkakamalan din na kwarto ng isang lalaki, hehehe! Hindi girly-girl
ang motif. Pati aparador ay parang boy’s closet and wardrobe at kulang na lang
ay magdikit na rin ako sa bedroom walls ng mga ginupit na pahina mula sa men’s
magazines. Simple lang ang pamumuhay ko at allergic ako sa maluhong lifestyle.
Basta, hindi ko feel na magbibili kung hindi naman talaga ganoong kailangan
tulad ng usong gadgets. Wala akong laptop. Daig pa ako ng mga maliliit na bata
sapagkat alam nila kung paano gumamit ng tablet
o iphone at iba pang latest models ng cellphone gayundin ang iba’t ibang
apps dito. Engot ako pagdating sa mga bagay na iyon at hindi rin naman ako
interesadong bumili o ma-experience na makahawak man lang nun at mas lalong
wala rin akong pakialam; ang boring at ang weird-weird ko, ano? Hehehe, animo
2004 pa lang ngayon para sa akin or it’s not the usual throwback thing but it’s
just like the ‘90s feel.
Kinabukasan, sa Inquirer issue, nabasa ko ang pitak ng Daily Gospel dito
care of Claretian Publications at tumatak sa isipan ko ang ilang passages mula
sa First Letter of St. John or 1 John 5:16-
“If you see your fellow committing sin, a sin which does not lead to death,
pray for him, and God will forgive him. I speak, of course, of the sin which
does not lead to death. There is also a sin that leads to death; I do not speak
of praying about this. Every kind of wrongdoing is sin, but not all sin leads
to death.” Napagastos ako sa pagpapagawa ng affidavit of loss at bagong
savings passbook at pati ang pag-report nito sa mga bangko at sa GSIS. Tinangay
ng magnanakaw ang mga passbook at e-card pero hindi niya iyon mapakikinabangan.
Alam kong miserable siya at hindi siya magiging tunay na maligaya sa buhay niya
hangga’t hindi niya tinatalikuran ang masasamang gawain at magbalik-loob na
siya sa Panginoong Diyos.
*******
Usually, basta Amorsolo paintings, kadalasan ay magagandang tanawin,
kaugalian at kulturang Pilipino, makasaysayang tagpo, at mga portraits ang tema
ngunit ang isang ito na post-war art niya ay simboliko, with a romantic feel.
“In the Defense of Honor” ang pamagat nito at malalaman na isang Hapon ang
nagtatangkang humalay sa babae sapagkat mapapansin sa paanan ng lalaki ang
isang military cap na tanging ang Japanese Imperial Forces lamang ang nagsusuot
nito. Para sa akin ay mayroong malalim na kahulugan ang painting. Ang babae ay
sumasagisag sa ating Inang Bayan noong panahon ng Hapones at ang lalaki ang kumakatawan
sa bawat makabayang Pilipino na handang ialay ang sarili maipagtanggol lamang
siya.
*******
“Lately, I been, I been losing
sleep/ Dreaming about the things that we could be/ But baby, I been, I been, I
been praying hard/ Said no more counting dollars/ We’ll be counting stars/
We’ll be counting stars...”
The lines mentioned above came from the hit single from OneRepublic,
“Counting Stars”. Trip ko lang kasi ang isang ito at nag-tweet pa nga ako sa
Twitter page ng naturang grupo tungkol sa kanta nilang ito na tunay na
nakaka-high hanggang sa stars at hindi ang legalized weeds ng kanilang home
state of Colorado, mwehehehehe!
Hey, parang ganoon din ang tweet ko kay Brandon Boyd ng Incubus. Good
music is the real deal and not the treacherous
and fake “feel good” brought by drugs. Oo nga pala, mas madalas na rin
naman akong mag-Twitter (ngunit weekly pa rin ako kung mag-Internet surfing).
Tweet to this, tweet to that hanggang kay Pope Francis @pontifex nang tinanong
ko siya kung ano ang paninindigan niya sa controversial liberation theology
since he came from Argentina, a Latin American nation.
The tweets were in perfect English... and no replies anyway.
