Sunbeams

Looney Tunes' Foghorn Leghorn (courtesy of Wikipedia)

Japanese Sabungeros in ukiyo-e print by Kitao

Francisco D'Souza's Cockfighters

For the Chinese New Year: Celebrating the Rooster

Enero 1. Ang unang araw ng 2017 ay makulimlim ngunit tahimik naman at payapa sa pangkalahatan. Wala naman akong New Year’s resolution kung hindi naman ako marunong tumupad ng pangako pero meron ba akong New Year’s wish kahit pa malabo man mangyari? Yun yung matagal ko nang pangarap na makilala bilang isang fiction writer pero maraming beses naman akong nabigo. Napabuntunghininga na lamang ako sa matagal ko nang napagtanto na ang katotohanang hindi lahat ng hangarin o pangarap sa buhay ay hindi naman para sa atin. Ang mahalaga ay ang kalooban ng Panginoong Diyos ang masusunod.

            Kapag ako’y malungkot, isinasagawa ko na lamang ang aking “metaphysics sessions”- ang manood ng mga palabas at iba pang pangyayari sa aking imahinasyon upang gumaan naman ang aking pakiramdam ngunit ako’y may kapit pa rin sa katotohanan.

***

           

Enero 2. Dalawang kagila-gilalas na pelikula ang napanood ko. Nitong tanghali sa HBO, ang replay ng “Point Break” na para bang walang konkretong kwento kundi the thrill of death-defying stunts na nais ng ilang characters gawin bago mamatay o magpakamatay. Sa mga special effects lamang ang karamihan sa mga stunts kahit pa meron talagang actual stunts. At kinagabihan, habang mapagbigay pa ang SkyCable sa kanilang free showing ng ilang cable channels na wala sa aming 299-peso package of channel line-up, napadaan ako sa TCM at nagsisimula na nga nang mga oras na iyon ang unang “Ben-Hur” movie na ginawa pa noong 1929! Hindi naman ito ang unang black-and-white silent movie na napanood ko dahil sa parehong channel din ay napanood ko noon ang isang pelikula ni Charlie Chaplin; magkakaroon ba ng biopic ang iconic celebrity na ito very soon? Ang isa pang vintage film na napanood ko dito rin sa TCM ay isa nang ‘30s talkie/gangster flick, “Angels with Dirty Faces” starring another great film icon, James Cagney. Dito sa bahay, meron kaming VCD ng “Gone With the Wind”. Ang saya-saya rin naman manood ng mga lumang sine kahit pa matagal ang running time tapos hindi pa minsan maintindihan ang pag-i-English ng mga tauhan.

Going back to “Ben-hur”. Just like in typical silent movies, sunud-sunod ang sequences ng mga eksena tapos magpa-flash sa screen ang dialogue and narration. At dahil meron nang modern treatment and retouch mula nang mag-encore film showing but in the small screen, maraming eksena ang nagiging sepia ang kulay at may ilan ay sandaling nagkaroon ng technicolor effect. Whether it was the original 1929 production or the better one made in 1959 or the the recently-shown last 2016 (hindi ko lang ito napanood), napakaganda talaga ng movie adaptation na ito mula sa popular 19th century book by Lew Wallace with the title “Ben-hur: A Tale of the Christ” na ang pangunahing aral at diwa ay tungkol sa kapatawaran at pananampalataya. Tulad sa 1959 version, inabangan ko rin ang chariot race. Magnificent! And so were those swift, pretty Arabian horses.

***

Adoration of the Magi by Gentile Da Fabriano

Enero 6. Ilang Orthodox and Eastern Rite Christian Churches ang nagdiriwang ng Pasko sa araw na ito ngunit ang Epiphany or Feast of the Divine Manifestation ay sa darating pang Linggo, first Sunday after Christmas in the Gregorian calendar. Nitong mga nakalipas na panahon basta pre-Vatican II, merong tinaguriang “Feast of the Three Kings” kahit na hindi naman tuwirang isinaad sa Nativity accounts sa Gospels na mga hari ang mga dayuhang dumalaw kay Baby Jesus sa Bethlehem o kung ilan ba talaga sila; basta ang taguri sa kanila ay Magi or the Wise Men from the East. Sila ang sumasagisag sa lahat ng lahing kumikilala sa Panginoon. Ibinase na lamang sa tatlong handog nila sa Panginoon- gold (kingship), frankincense (consecrated life), and myrrh (passion, death, and resurrection). Ayon sa sinaunang tradisyon, ang mga pangalan nila ay Gasphar, Melchior, at Balthazar.

Noong panahon ng mga Espanyol, marami sa mga ninuno natin ang binibinyagan ng pangalan mula sa kalendaryo ng mga kapistahan ng mga santo kung kailan sila ipinanganak. Kaya pala ang tunay na pangalan ni Tandang Sora ay Melchora dahil January 6 ang birthday niya! At itong isa sa mga pinakakilalang nationalist sa kasaysayan kaya ipinangalan sa kanya ang pinakasikat na yatang avenue ng NCR na dating Highway 54 na bukambibig na lang araw-araw, gabi-gabi ng madla sa acronym pa lang nito, si Epifanio delos Santos na kung isasalin sa English ang pangalan kasama ang apelyido ay “Epiphany of the Saints” na sa totoo lang ay tila ganoon nga noong 1986 EDSA People Power Revolution.

***

Enero 9. The Traslacion 2017 of the Feast of the Black Nazarene. Awa ng Panginoon, sa pangkalahatan ay mapayapa naman ang tagpo sa prusisyon na mala-mega mosh pit. Hindi nagkatotoo ang “intelligence reports” daw ng Duterte administration tungkol umano sa terrorist plot ngunit mas mabuti na nga ang ganito para lalo pang pag-igtingin ng pulisya at militar ang pagbabantay sa sambayanan. Higit pa ring makapangyarihan ang pananalig sa Diyos kaysa takot at pangambang dulot ng mga taong walang magawang matino kundi ang manggulo. Hanggang sa susunod na pista!

***

The Shrine (courtesy of Philippine Daily Inquirer) 

Enero 14. Kainaman ang buong araw na pag-uulap ng langit at natuloy na nga ang matagal ko nang nais na mag-visita iglesia kahit na hindi naman ako relihiyoso. Noon ko pa gustong makarating sa National Shrine of the Sacred Heart sa Makati City kaya nga inaral ko pa kung paano makarating doon sa pamamagitan ng road map ng lumang PLDT Yellow Pages at sa Internet. Hindi ko talaga alam ang pasikut-sikot sa Makati kaya nga nang nakarating ako doon sa bahagi ng Chino Roces Avenue pagbaba pa lang mula sa dyip na may signboard na “PRC”, inisip ko kung saang lupalop na ba ng mundo ako naroroon. Basta, mahalaga ay matunton ang kalsada ng Kamagong tapos Guijo hanggang Sacred Heart Street. Kung di lang sa mangilang-ngilang dumaraang sasakyan, ang tahi-tahimik pala ng lugar na yun na parang walang mga tao.

Pagdating ko sa Shrine na katamtaman pala ang laki pero ang cute-cute naman, kasalukuyang may kasalang nagaganap. Mayayaman siguro. Pumunta na lang ako sa isang sulok para magdasal ng aking pasasalamat. Kung di lang may seremonya, gusto ko sanang mag-usyoso pa. Hanggang doon lang ako sa may garden na malapit sa mga vault ng columbarium. Ang simbahang ito ay may simpleng kagandahan ngunit mapayapa sa pakiramdam. Sa church courtyard, meron isang prominenteng halaman na isang uri ng baging na may mga hugis-pusong dahon at naglalakihan ang mga bulaklak na puti na parang bouquet of lilies. Gusto ko sana pumitas kaya lang baka ako masita. Wala nga akong mapagtanungan kung ano ang tawag sa halamang yun pero talagang kaakit-akit pagmasdan. Katulad sa nauna ko nang dinayo noong Nobyembre, ang National Shrine of the Divine Mercy sa Mandaluyong (please refer to “Ubiquitous Sparrows” November 2016 blog post), nag-iwan ako ng plantlets ng kataka-taka sa isa mga plant boxes dito. Sana, balang araw, makapunta uli ako dito.

***

Enero 16. Parehong petsa noong nakaraang taon nang bumili ako ng isang sexy adult magazine mula sa magazine stand ng Ace Hardware sa SM MOA, yung kay Maria Ozawa; please refer to the January 2016 blog post “Planetary Alignment”. At ngayong 2017, bukod sa “Feng Shui” magazine from Rising Star, out of 7-11 magazine stand was my very first ever FHM from Summit Media. At si Kim Domingo pa ang nasa cover; gandang-ganda ako sa kanya lalo na nang napanood ko siya sa “JuanHappyLoveStory” sa channel 7 kahit kontrabida siya doon. Man, she’s so sultry hot... pero bakit dalawa sa mga seductive photoshoot niya na nakahiga siya sa kama, naging kamukha siya ni Toni Gonzaga? Ang impression tuloy, parang illusion na ang isang wholesome TV host actress ay napapayag na sa wakas na mag-pose nang daring masyado para sa isang men’s magazine, hehe! Habang paulit-ulit kong pinagmamasdan ang mga litrato di lang ang kay Miss Kim kundi sa iba pang tsiks, batid ko na ang damdamin ng isang lalaking halos laglag na ang panga sa pagtitig. At lagi kong dala sa bag ko ang magasing ito para pampa-good vibes kahit papaano ang maya’t mayang pagsulyap ko sa cover pa naman nito. Oh, come on! This ain’t no lesbian feeling, believe me. No girl crush. Never! Yung iba ngang tibo parang malala pa sa tunay na lalake, hehehe! Seriously, it’s just plain admiration. I love this FHM edition though it’s more intended for the alpha male yuppies.  Nakakaaliw kasing basahin ang ilan sa mga features nito na merong dash of moderate humor with all those cool illustrations.

***

Enero 30. Mula pa nitong umaga ay masaya na ang mood na nararamdaman. Yung bang katulad noong May 1994 nang kasama ako sa mga sumubaybay sa live telecast from PICC ng Miss Universe ng panahong iyon. At ngayong 2017, nagbabalik na naman ang Ms. U fever sa Pilipinas at nagkaroon ng united coverage nito from the SM MOA Arena ang malalaking TV networks. The program presentation was brilliantly done. Hindi nga lang pinalad si Miss Philippines Maxine Medina; ayoko nang ungkatin pa ang noisy fuss over that Q & A portion. Anyways, the farewell, queenly walk by the Miss U 2015, our very own Pia Wurtzbach, was breathtaking indeed. Pagkatapos ng final Q & A, hayun na ang anunsyo ng mga nagwagi. Ms. Colombia... and then nagkaalaman na between Ms. Haiti and Ms. France. And the French belle got it.

Gusto pa naman namin si Ms. Haiti. And also Ms. Kenya and the curvy Ms. Canada (it’s just that she’s athletic). Bukod sa mismong pageant, other VIPs made that much awaited encore. The reunion of two former Ms. U- Dayanara Torres and Sushmita Sen, both made it to the hearts of the Filipinos then and still to the present. And finally, the host himself who will still gain more popularity, Steve Harvey. Filipinos probably love him more.

By the way, sa ibang dako naman, bago pa man ginanap ang Miss Universe, nariyan ang mga kontra! Ang mga nagpoprotestang “left-leaning” activists na nakikibaka for women’s rights daw at naglalayong baguhin naman ang “beauty pageant/ showbusiness mentality” ng madla. Siguro, ang mga militanteng aktibistang iyon ay may kani-kaniyang idea of a “beauty queen”. Siguro, yung tipong agresibo sa mga kilos-protesta, merong anti-US imperialism sentiments, nakataas lagi ang nakasarang kamao at nagsusumigaw ng “makibaka, huwag matakot” sabay higa sa kalsada kasama ang iba pang nagrarali habang nagsusunog ng mga effigy ng sa palagay nila ay kalaban ng sambayanan. Oh, come on! Araw-araw, gabi-gabi, umay na umay na ang sambayanan sa mga negatibong balitang nakakasira ng mood at iba pang basag-trip, o! People need inspiration, not in ogling at the dazzling beauty of the united nations, but on the warmth and sweetness of those women’s smiles and the dreams and aspirations reflected in their eyes.

Till next Miss U!

***

Gallery of Satires