Himig ng mga Tigbaw

Yaong marahan na hangin
May lambing sa saloobin
Pinaindak ang talahib
Humilig sa kanyang dibdib.

Nagliparang mga binhi
Pagsibol, kanila’y mithi
Kung saan man ihahatid
Hindi talos, hindi batid.

Ngunit mapalad ang ilan
Umabot sa kalupaan
Damong hindi padadaig
Bahagi rin ng daigdig.

Mga sumibol, yumabong
Bulaklak ay nagsiusbong
Sa hangin ay nasasabik
Kanilang binhi’y ihasik.


photo courtesy of Wikipedia/ author: Scott Bauer
***
Ako ang nag-compose nito and my poetic muse is the hardy and ubiquitous ‘talahib’ or ‘tigbaw’ itself. All rights reserved!

HEY YA, AHOY THERE! MARAMI NANG NATATANGGAP NA PAGEVIEWS ANG BLOG POST NA ITO. MERON PANG IBANG BLOG DITO TUNGKOL SA TIGBAUAN, ILOILO AT PATI ALAMAT NG TIGBAUAN AT NAMOCON AT SAKA YUNG DRAWING PA NG SIMBAHAN NG TIGBAUAN- PAKITUNGHAYAN ANG "THIS WEIRDO'S SUMMER BLOG" POSTED ON APRIL 2013. (This statement was added here on October 1, 2013; iba naman yung "This Weirdo's Summer Blog Before The Rainy Season Comes" na posted on May 2013 )

Matapos ang tatlong taon, ang weird blogger na ito, ang inyo pong lingkod, ay muling nakasama sa summer vacation sa munisipalidad ng Tigbauan, Iloilo. Way back in May 2009 nang may blog essay ako sa aking naunang blog site sa aking defunct but memorable Friendster account kung saan ko nai-express ang aking mga saloobin tungkol sa bakasyon din namin noon sa Iloilo kaya nga inintegrate ko na yun sa recent blog na ito. Halos hindi naman nagkakalayo ang mga pahayag noon at ngayon; pakitunghayan sa ikalawang pangkat ng mga sanaysay pagkatapos nito na may pamagat na “Blue Sky, White Clouds”.
Madaling-araw ng ika-30 ng Abril ang simula ng family summer vacation. Ang aming Toyota Hi-Ace na minsang tinahak ang mga lansangan sa Japan at ngayo’y naturalized Filipino na ay nakakondisyon na para sa isang mahaba-habang interisland travel. Sa totoo lang ay mas magastos ito kaysa ang mag-commute sa bus man, barko, o eroplano ngunit kung ikukumpara sa pag-commute sa bus, ang total travel time ay mas maikli na basta maabutan agad ang iskedyul ng mga ro-ro (roll on-roll off vessels). Narating namin ang aming destinasyon sa gabi mismo ng parehong petsa ng biyahe. Ngunit ang paglalakbay ay nakahahapo rin maliban na lang sa kagaanan ng kalooban sa tuwing nasisilayan ang naggagandahang tanawin na nadaraanan.

The mountains of Aklan, Panay Island

Coast of Oriental Mindoro

A Ro-ro vessel of the Montenegro Shipping Lines docked at Caticlan Port, Malay, Aklan

Sa dalawang nasakyan naming ro-ro (Batangas-Calapan at Roxas-Caticlan), kakaunti ang mga pasahero palibhasa ay walang nakasabayang convoy or caravan ng mga bus. Pang-masa ang mga ro-ro ngunit napansin ko yung isang pasahero na obvious na patungong Boracay tulad ng iba pa. Hindi siya nag-eroplano at malamang may dala rin siyang sariling sasakyan. Si Krista Kleiner, Binibining Pilipinas-International 2010, ang reyna ng ro-ro ng mga sandaling iyon. Hindi naman siya pa-sosyal, game pa nang nagpa-picture ang ilang pasahero kasama siya at sa tuwing naglalakad-lakad siya sa deck habang hinihintay na dumaong na ang barko sa Caticlan, ang hangin ay nagiging mahalimuyak, hihi!

Boracay Island- note the mushrooming business enterprises there

Carabao Island, Romblon- some tourists claimed that she is better than the neighboring Boracay

Maraming beses ko nang natanaw ang isla ng Boracay mula sa laot ngunit ni minsan ay hindi pa ako nakararating doon. Naaalala ko pa nga ang itsura nito noong Dekada ’90, ang panahon kung kailan hindi pa ito exploited and overdeveloped; still pristine and the island was more lush and serene at that time. Well, ayon sa marami, she’s one of the best in the world, because she got a lot to offer. Palaging publicized sa mga tourist’s brochures, sa mga TV shows, samantalang hindi lamang ang Boracay ang may natatanging kariktan sa mga isla ng bansa. White sands for a great dream destination ... and white-washed controversies on ecological and environmental issues like pollution from excessive development, depleting population of the native flora and fauna, slowly receding coastline, Caticlan airport extension at the mainland, and sad but true, may napanood akong dokyumentaryo sa TV tungkol sa mga nagaganap na land grabbing dahil umano sa mga business opportunities ng ilang pribadong kumpanya o indibidwal at ang mga Ati na silang mga unang residente ay pinaaalis sa kanilang mga tinubuang lupain at may mga diskriminasyon laban sa kanila. Tourism has its dose of both the boon and the bane. May palayaw nga pala ang isla. Bora. Di ba may isang Polynesian island cluster sa South Pacific Ocean na tinatawag na “Bora-Bora” kung saan may mga sikat din na resorts? Kaya nga be original naman,o! Call the island off the coast of Malay, Aklan- Boracay, please.
***
Labing-isang araw lamang ang itinagal ng bakasyon datapwat masaya rin naman. Pina-renovate na ang ancestral house namin. Marami nang nabago because the only constant is change. Ang hindi lamang nagbabago ay ang masaya at mabuting samahan ng mga Tigbaueño. Hmmm, ang weird blogger na ito ay mula sa malaking angkan. Yun nga lang, hindi ako natural na ma-PR o palakwento, eh (actually, I'm one of the least liked in both sides of the family). Hehe, iniilagan sa totoo lang (hindi naman pinangingilagan!). Sigh. Gaya ng nabanggit ko sa ilang past blogs ko, eh, this weird blogger just brings on the creeps to people around. Kibit-balikat na lamang ako basta wala naman akong ginagawang masama o inaagrabyadong tao and I can still find comfort in the tranquility of my second home.
***

Barrio dog

Date palm by the riverside

Ang ilog ng Tigbauan. Isa ito sa mga paborito kong pasyalan sa probinsya. Silent water that runs deep. Mahaba ang kasaysayan nito bago pa lang maitatag ang bayan o ang paglaganap ng mga apelyidong may inisyal na letrang “T” sa maraming Tigbaueño alinsunod din sa inisyal ng pangalan ng bayan. Hinahanap ko ang mga tigbawan o talahiban; bihira na pala ang ganitong damo dito? Taong 2008 at sa pananalasa ng bagyong Frank sa Western Visayas nang biglang nagngalit ang ilog kung saan maraming buhay ang kinuha at winasak na mga ari-arian. Nagpakawala kasi ng tone-toneladang tubig ang isang dam noon at ang ilog na ito ay mistulang nabulunan hanggang sa nagwala na nang tuluyan. Subalit sa bawat pagtungo namin dito, payapa ang ilog, ang anyo ng isang nagpapasigla sa mga kabukiran at sa buong bayan mismo. Nakalulungkot nga lang sapagkat napuna ko sa ilang bahagi ng pampang nito na may munting dump sites na at tinatapunan ng ilan ang ilog mismo. Ayaw ba nilang masindak sa mga anyo ngayon ng mga ilog, estero, at baybayin ng Metro Manila at iba pang lugar na pasan ang matagal nang suliranin sa polusyon? Madali lang magkaroon ng compost pit para sa mga biodegradable waste o mag-recycle, di ba?

The interiors of the St. John de Sahagun Parish, Tigbauan, Iloilo. Di tulad sa ibang Simbahan na itinatag noong panahon ng mga Kastila, hindi mga gilded na retablo o naglalakihang relief ang narito kundi mga mosaic (proyekto ng dating kura paroko ng bayan) mula sa altar area hanggang sa Stations of the Cross giving the churchgoers a rare glimpse of the arts and architecture of the early Christian churches, villas, and palaces during the time of the ancient Roman and Byzantine empires.

The enigma of the purplish-black jellyfish. Ang makakating lamang-dagat na iniiwasan ngunit nagpapaalala ng tungkol sa sarap ng pagtatampisaw sa dagat, hehe!

Museo Iloilo (right in front of the Iloilo Provincial Capitol). Institution that showcases the long history of the province and the rich culture of her noble people. The capital city of the province by the banks of the great Irong-Irong River is bustling indeed. Sarap din mag-food trip, eh, lalo na doon sa Tatoy’s Manokan and Seafoods, ang paboritong restaurant ng mga big time politicians.Kabilang na sa emerging pasalubong centers for your biscocho, piaya, and more, ang Mama's Kitchen located in a heritage house at Arevalo, Iloilo City where the most sought after melt-in-your-mouth assorted cookies can be bought.
***
Mini-blogs area:
Mula dito sa Pasay hanggang doon sa Iloilo and vice versa, naghuhumiyaw ang alinsangan ng panahon. Aba, May 6, ang isa sa mga pinakamainit na araw ngayong taon. 70th anniversary ng pagbagsak ng Corregidor at sigurado sa araw na iyon noon ang matinding alinsangan ay kasama rin pinasan ng mga magigiting na kawal ng bayan. And then nasubaybayan ko rin mula sa Tigbauan ang “Thrilla in NAIA”, hehe! Ang nangyayari ba naman kapag nag-iinit ang ulo ng maraming tao.
Malapit nang magtapos ang summer vacation. Ang haba ng bakasyon at ang saya-saya. Walang stress. Walang tension. Ang sarap magbabad sa panonood sa TV. Napanood ko na sa wakas ang episode 50 or finale ng animé na “Blood+” sa Studio 23 (channel 38 ito sa Iloilo at simultaneous pa sa Metro Manila and Calabarzon area). Nanonood uli ako at nag-eenjoy sa mga cartoons. Nagbalik ang “Looney Tunes” na nasa Studio 23 ngayon (inaabangan ko uli sina Foghorn Leghorn at Pepe Le Pew) at “Tom and Jerry” sa GMA-7; mas masayang manood ng vintage cartoons lalo na yung ‘50s series na talagang ang ganda ng pagkaka-animate sa mga ito. Meron pang “Alamat ni Snow White” sa 23 at mga nag-comeback na animé na Mojacko, Slam dunk (both at channel 7), at Sailor Moon (Hero channel), pati Naruto at iba pa. Eh sa gusto kong manood nito!

Update sa “RuPaul’s Drag Race Season 4” sa Velvet Channel. Naroon pa rin ang dalawang Fil-Ams na contender (move over, Jessica Sanchez and American Idol!) at mas madaldal pa sila’t maingay kaysa kay Manila Luzon ng Season 3. Unlike those American Idol Fil-Ams, ang mga Fil-Ams dito ay mas Pinoy pa sa totoo lang. Siyanga pala, nitong isang episode, may isang kasali doon, si Latrice Royale, the big momma of the batch, ang may malaking patawa. Sabi niya ang salitang ‘bitch’ ay isang acronym for ‘being in total control of herself’; pwede rin na ‘being in total control of himself’. Oh my goodness, hehehehehehe!

Na-feature sa showbiz news noong isang gabi sa “24 Oras” ang Eat Bulaga noong isang araw kung saan may isang blonde na batang Amerikano, si Gabby Abshire from Milwaukee na very Caucasian ang itsura ang agaw-pansin nang nakausap niya ang idol na si Vic Sotto. Sanay pa sa wikang Filipino without the Yankee accent (like Apl.de.ap of the Black-eyed Peas)! Aba, daig pa pala niya ang iba pang Filipino-American na English lang ang alam na lenggwahe o kung mag-trying hard man na managalog ay napipilipit pa ang dila because they just can’t let go of their American accent at ang batid lang siguro na mga salita ay ‘adobo’ (samantalang mas masarap ang tinola o sinampalukang manok), ‘salamat’, o’mahal kita’.
Man, hindi pa naipapalimbag ang bwena mano kong akda ngunit kailangan ko na ito bago pa man magtapos ang summer. Sasabihin ko na ang uri nito- isang romance paperback. Alam ko na karamihan sa inyo na mga anonymous readers ng blog na ito ay hindi naman mahilig sa ganong babasahin o di kaya’y nababaduyan kayo’t nakukornihan pa. Hindi ko naman kayo kukulitin na bumili nito, eh. Napakatagal kong nangarap na sumapit na ang pagkakataon na maipalimbag na ang aking mga akda. Ang ipaiimprenta kong akda ay unang na-conceptualized noong nag-aaral pa ako sa AIMS na habang patuloy ang lectures and review tungkol sa tariff and customs laws, drawbacks and abatements and computations of dutiable value sa mga import commodities o tungkol sa terms in technical smuggling which are misclassification, misdeclaration, and undervaluation o kung paano nakadaragdag sa government revenue ang Bureau of Customs without its long time woes on corruption... aaaah! Parang dudugo ang ilong ko, hehehe! Palagi akong nagdi-daydream noon, nangangarap nang gising... ang pagbuo ng mga ideya tungkol sa aking mga kwento at isulat ito na balang araw ay ipalilimbag din ito at makikilala ako bilang manunulat on my own right!

***
“Blue Sky, White Clouds”
(this one is integrated here and it first appeared as a page in my first blog site on May 2009 several days after our vacation in Tigbauan, Iloilo)

The 4th of May. Under the oppressive heat of the jolly summer sun, we waited and waited for the air-conditioned bus which was supposed to be at the Dimple Star Terminal in EDSA-Malibay by high noon. And thankfully, after almost an hour, the bus arrived. Sa totoo lang ay ayaw ko sa mga air-con na bus lalo pa't magdamagan pa ang biyahe at nahihilo ako sa air freshener na ginagamit dito. Pero wala nang magagawa dahil ito na lang ang available. Napakarami sigurong pasahero ang nagkakandarapa para sa ordinary. Peak season ba naman para magbiyahe.

The long, long way to Tigbauan, Iloilo. Mahilig naman akong maglakbay lalo pa't may nunal sa parehong paa ko. EDSA,Skyway,Alabang stopover,SLEX,view of Mt.Makiling at Calamba,Laguna then the heavy rains and traffic at Sto.Tomas,Batangas and suddenly, the sun shone again at the Star Tollway towards the Port of Batangas. The roll-on,roll-off vessels were already waiting for the caravans of buses, trucks,and private vehicles, and the throngs of passengers in rush for the first come,first serve seats of convenience in the lounge area or up on the deck. All to be ferried to Calapan City, Oriental Mindoro.

The Strong Republic Nautical Highway. Una kong nalaman ang tungkol dito noong 2003 nang nanonood ako ng Crayon Shin-chan sa channel 9 at malimit na lumabas ang commercial tungkol doon pero hindi ko gaanong pansin hanggang sa kami na mismo ang sumubok dito nang umuwi kami sa Iloilo upang makiramay at makipaglibing sa isa naming mahal na kamag-anak. Nagkataon na sembreak pa noon. Humigit-kumulang 24 oras ang biyahe noon (Philtranco ang isa sa mga pioneers ng inter-island travel tulad nito) dahil mas mahaba ang ruta nang hindi pa naaayos ang Antique highway kaya dadaan talaga sa mga interior towns ng Aklan,Capiz,at Iloilo tapos sa Iloilo City pa ang terminal kaya panibagong pag-commute pa tungong Tigbauan. Matagal talaga ang biyahe kaya siguradong ang isang pasahero na sanay sa barko,lalo na sa eroplano ang may katakut-takot na angal na ingangalngal. One of the most inconvenient means of travelling to the provinces of Visayas at paano pa kung hanggang Mindanao pa? Ngunit ang pagkakaroon ng ro-ro at nautical highway upang pagdugtungin ang iba't ibang lalawigan ng Pilipinas ay isa sa mga pinakamatagumpay na proyekto ng pamahalaan. Bahagi ito ng farm-to-market roads at ang mga negosyante mula sa mga probinsya at ang mga karaniwang mamamayan o domestic tourists ay nakinabang dito nang husto. Napakaraming pasahero ang tumatangkilik dito kabilang na kami (kahit na sawa na rin akong magbyahe sa bus at ro-ro; pero dapat siguro ay huwag akong magsawa kasi mas tipid dito,eh). Kumikita nang husto ang mga buslines. Ang dating tulog na mga bayan sa mga probinsya ay nagsipagsigla. Animo hindi lamang ambon kundi ulan nga ng grasya. Dalawang beses na rin dinala sa Tigbauan ang van namin (kaya lang ay iba pa rin ang tipid na hatid ng pag-commute sa bus). Matagal nga ang biyahe pero huwag na lang isipin na matagal ang paglalakbay o minsan ay nakakabagot na dahil before we know it ay naroon na tayo sa ating destinasyon. At saka, ngayon ay estimated na wala pang 24 oras ay nasa Tigbauan, Iloilo na kami dahil sa Antique highway. Ang pinakamalaking advantage na hatid ng bus/ro-ro combo ay papara ang bus sa town plaza mismo at may mga nakaabang nang pedicab para ihatid na kami sa aming ancestral house na di-kalayuan lamang (pwede na ngang lakarin yun kundi kasi sa sangkaterbang bagahe at bitbit).

Naglayag na ang Starlite ferry sa oras ng paglubog ng araw kaya nasilayan ko pa ang kabundukan at mga oil depot ng Calaca,Batangas. Pero gabi na nang marating namin ang Mindoro at hindi ko pa nga napagmamasdan ang countryside nito during daytime hours. Tatlong oras ang byahe sa iba't ibang bayan ng Oriental Mindoro. Lumalalim na ang gabi at sinabi ng konduktor na ilatag ang mga kurtina at i-switch off ang ilaw nang magawi kami sa masukal na lugar dahil may mga nambabato daw doon. Buti at wala naman. May mga tao talagang ayaw nang nakikita ang kanilang kapwa-tao na maligaya at maunlad. Nakaidip ako at paggising ko ay nasa Roxas na kami kung saan naroon ang pangalawang ro-ro terminal. Ang laki na ng progreso ng lugar na ito.

The 5th of May. Midnight embarkation sa isa na namang Starlite ferry. Sa prangkahang pagsasalarawan, hindi maayos ang accomodation para sa mga pasahero (buti pa sa Montenegro!). Palibhasa ay naka-book na dito ang DimpleStar kaya priority samantalang may ilang bus nga ng ibang kumpanya na naunang dumating sa terminal pero naantala naman ang biyahe. Sa totoo lang ay nakahanda na ako sa isang anticipated torture. Apat na oras pa naman ang biyahe mula Mindoro hanggang Panay tapos wala pang maayos na higaan dito sa Starlite. Naranasan ko pang humiga sa maalikabok na sahig (ang dami ngang pasahero ang kung saan-saan lang humihilata sa kakulangan ng mga upuan). Nagsuka pa ako pero maagap lang ferry crew para maglinis dito. The inconvenience and discomfort made me so sick to my stomach! Terrible,nauseating accomodation tapos hindi pa agad dumaong sa Caticlan ang Starlite dahil may isa pang ro-ro ang hindi pa nakakaalis doon. Subalit, naging masama nga ang pakiramdam ko, dapat ay higit na magpasalamat ako sa Panginoon para sa ligtas na paglalakbay naming lahat.

Sunrise kahit umuulan-ulan. Maraming tao sa Caticlan palibhasa ay gateway to Boracay na maraming beses ko nang natanaw pero kahit kailan ay hindi ko pa nararating. Basta, ang gusto ko ay makarating na kami sa Tigbauan. Saglit lang na naglakbay sa bahaging ito ng Aklan ang bus namin tapos dire-diretso na sa Antique kung saan nag-stopover kami sa Tibiao for breakfast. Muli kong napagmasdan ang payapa at luntiang kapaligiran at mga bukirin ng Antique na pumawi agad sa masamang pakiramdam ko kanina sa ro-ro. Sayang at aircon ang bus, sariwa pa naman ang hangin sa labas. Mabilis ang biyahe at nakarating kami agad sa kabisera, ang San Jose. Nababawasan na ang mga pasahero sa bawat bayan na nadaanan. Bago magtanghali ay papasok na kami sa Iloilo kung saan kabundukan ang binagtas ng bus tapos zig-zag pa na parang sa Baguio. Patapos na ang paglalakbay. Pasado alas-dose y media ng tanghali ay pumara na ang bus sa may plasa ng Tigbauan. Hay sa wakas, here again in our second home.

*******
Iba talaga kapag gumising sa isang payapang umaga kung kailan ang mga huni ng ibon ay nadirinig ng mga nahihimbing kasabay ng marahang ihip ng dalisay na hangin. Natural sa ating mga Pilipino ang maging malapit sa mga kamag-anak. We have such warm and hospitable relatives and friends here, including their pet dogs. We are all of the contented middle-class. Gusto ko ngang mag-aral ng Karay-a, isang version ng Ilonggo na dominant dito sa Tigbauan. Oo nga na tama ang nabasa ko sa isang article ng Smile, ang magazine ng Cebu Pacific. Ang dialect ng Ilonggo ay 'musical' at may kakaibang lambing, namumukud-tangi sa Visayan dialects. At saka hindi agad halata sa isang Ilonggo kung galit dahil sa hinahon ng wika nito. Tuod na maayo gid an Ilonggo. Baka mag-react ang ethnic pride ng iba diyan na may kani-kaniyang Bisayan dialect,a!

Nakalayo kami sa hagupit ng bagyong Emong kasi sa Luzon pa yun. Umuulan-ulan rin dito sa Tigbauan pero madalas na maaliwalas at maalinsangan ang panahon. Ngunit iba talaga ang ginhawang hatid ng probisya. Marami kaming pinuntahan sa ibang barangay o baryo para dalawin ang ilan naming kamag-anak, sa dagat (sarap lumangoy!), sa ilog at sa lupain namin sa tabi nito, sa mga malalawak na bukirin, sa sementeryo to visit our dearly departed loved ones, sa palengke, sa Simbahan (oh, those magnificent religious mosaic paintings!), hanggang sa Iloilo City... kahit saan; at hindi ako gaanong napapagod talaga. Malaki, maganda, at maunlad ang Tigbauan. Mahusay makipagkapwa-tao ang mga Tigbaueño.
*******

Bago ako matulog, susulyap muna ako sa langit. Ang daming bituin ngunit ngayong summer, namumukud-tangi ang constellation ng Scorpius na unang lumilitaw sa timog-silangang direksyon ng langit. Ito ang costellation na may 'puso' dahil sa pinakamaliwanag nitong bituin, ang Antares, na mapula at tulad nga sa tumitibok na puso. Alam kong kinatatakutan ang isang alakdan at ito'y sumisimbolo sa panganib mula pa noong unang panahon (pwera lang sa mga naalisan na ng kamandag upang gawing alaga o yung naging exotic street food sa China; or the best ay ang bandang Scorpions!). Ngunit para sa akin ay sagisag ng maaliwalas na summer night sky ang Scorpius na patuloy na gumagapang sa kalangitan habang payapang namamahinga ang mga tahanan dito sa Tigbauan.

Nasilayan ko rin ang kabilugan ng buwan kahit medyo maulap ang langit. Siguro kung full moonlight ito, lalong napakaganda ng payapang tanawin. At ako'y nagmumuni-muni tungkol sa ating rich Philippine folklore. Mga supernatural creatures... ngunit ayon mismo sa mga taga-Panay, sa lahat ng probinsya nito, ang 'aswang matter and issue' ay hindi naman totoo. Maaaring paraan ito ng pagdidisiplina noon sa mga tao, lalo na sa mga bata, na huwag gumala sa kung saan-saan para na rin sa kanilang sariling kapakanan. Maaari rin na paninirang-puri yun sa kapwa-tao o pook (hoy,maganda sa buong Western Visayas,ano?). But one thing is for sure. Walang terrifying night creatures- sapagkat ang mga tunay na aswang ng lipunan ay yaong mga tao na mahilig manakit o manira ng kapwa-tao. Noon nga nang dumadaan pa kami sa Capiz at interior towns ng Iloilo at malalim na ang gabi, payapa naman at tahimik sa mga pook na iyon at matulungin pa ang mga tao.

*******
May 15. Evening in the new Iloilo Airport at the town of Sta. Barbara. Nag-eroplano na kami pabalik sa Villamor (malapit lang ang NAIA-3 sa amin at nakatipid sa airfare sa tulong ng aming kamag-anak na nagtatrabaho sa Iloilo Airport). First time kong sumakay sa isang sibilyan na eroplano, ang Cebu Pacific. Bakit sibilyan? Eh, kasi ang C-130 ng Philippine Air Force ang nasakyan ko na noon. Libre pa at dahil sa nakiangkas lang kami nang malaman na magtutungo ito sa Iloilo upang maghatid ng cargo ng PAF (missing that aircraft a lot).

*******
Ang sabi ay masarap daw magbakasyon kung maraming pera. Maaari ngang totoo yun. Ngunit hindi naman talaga kailangang gumastos nang malaki habang nasa bakasyon. Yun bang ang hinahanap ay change of surroundings and environment para mahanap muli ang sarili. Makapag-unwind. Basta may malalim na dahilan na hindi mahahanap sa maalinsangan at masalimuot na lungsod na pinagmulan. Sana ay laging ayos silang lahat doon sa Tigbauan.
P.S. pagdating sa pasalubong at delicacies, undisputed na nangunguna nga ang mga Ilonggo dito. Piaya, pinasugbo, biscocho, rosquetes o bañadas at iba't ibang biskwit of the traditional or secret recipe, La Paz Batchoy, Pancit Molo, laswa vegetable dish, seafoods, chicken inasal, etc. etc. Namit, namit! Wala akong nai-post na pictures dito as visual aid (magastos ang magpa-scan sa internet shop, ano?). Pero ang magagandang alaala ng masayang bakasyon- preserved in my memory and in my heart.

Tropical Southwest Monsoon

The following short essays are called the Summer Lilies Anthology, an assortment of mini-blogs in continuation of the previous soliloquy posted this month of April. By the way, may mga naidagdag na akong pages dito sa blog site. Pakitingnan na lang ang tabs sa menu bar sa taas. Salamat.

Noong mayroon pa akong Friendster account years back, ako halos ang nagpo-post sa comments’ corner ng profile ko doon na ginawa kong mini-blogging area. May pumansin man o wala, ang mahalaga ay ang freedom of expression. Nostalgic. I talk about whatever matter or issue I like.

*Panatag (Scarborough) shoal just like the Kalayaan Group of Islands in the Spratlys. The rich fishing grounds legally claimed by the Philippines as part of the exclusive economic zone and coveted by China, overfishing fishy fishermen, and greedy poachers. Oh, really... historical claim since the time of bygone dynasties; where’s the evidence, the solid proof generally accepted by the global community? The time when the empire had their greatest expansion and collapsed and rebuilt while our country, the “Pearl of the Orient Seas” was not yet called “Filipinas” by the Spanish conquistadores but rather archipelago of “Ma-yi” to Chinese traders. Pinaniniwalaan ng mga Intsik na nangingisda na noon pa sa Panatag ang kanilang mga ninuno; wala bang gaanong mahuli sa mga baybaying dagat na pinakamalapit mismo sa imperyo nila? Para sa mga makabayang Pinoy, kung ancient times naman ang pag-uusapan, hindi ba’t higit na kapani-paniwala na mas nauna nang nangisda doon ang mga sinaunang Pilipino sapagkat malapit lang sa Luzon? Katakut-takot na biyahe ang gagawin ng mga Tsinong mangisngisda marating lang ang Panatag mula sa Timog Tsina samantalang oras lang ang bibilangin ng mga Pilipinong mangingisda marating lang ang naturang pook.

*North Korean rocket launch last Friday the 13th of this month; well, the superstition became true to the NoKor regime and some people jeered at it because it was like some erectile dysfunction. NoKor propaganda movement to conceal the biting realities of their nation just went on, tsktsktsk!

*Transgenders accepted in the Miss Universe as Donald Trump nodded- “you’re accepted, not fired”. Oh my goodness... XY chromosomes rule? Anyway, chromosomes never lie kahit na buong katawan ang iparetoke. But the radical change in the world’s biggest beauty pageant had become unfair to the genuine XX chromosomes.

*Noong isang araw, isang maalinsangang araw yun, ay nagtungo ako sa Redemptorist Church sa Baclaran. Tapos may isang ale na karga pa ang anak niyang maliit at lalapitan ang gusto niyang lapitan upang manghingi ng tulong na pamasahe raw nila pauwi. Napayuko na lang ako bilang pag-iwas at mabigat ang pakiramdam ko. Paano yun? Acts of charity na hindi ko ginawa eh nasa loob pa man din ako ng Simbahan kahit na naghulog naman ako sa donation boxes doon? Kulang pa ba dahil hindi ko pinansin yung ale? Nagdasal uli ako, sumama sa nagkatipon na mga tao sa may Santo Niño at doon sa may maraming kandila malapit sa may mosaic masterpiece na representasyon ng Our Lady of Perpetual Help. Hindi na nga pala bago sa akin ang sitwasyong iyon kasi many years back, meron din ale na nakikihalo sa mga tao na nagsisindi ng kandila. Isang nakatatanda na lumapit at humingi ng tulong na dagdag-pamasahe pauwi raw sa Cavite. At nagbigay ako ng bente pesos nang walang alinlangan. Umaalingawngaw kasi sa isipan ko ang mga kwentu-kwento tungkol sa mahihiwagang nagbabalatkayo at humahalubilo sa madla upang subukin ang mga tao. At hanggang sa paglalakad ko palabas ng Redemptorist ay nasa isip ko ang tagpo sa may Simbahan. Ngunit pagkakita ko sa security guard, napatigil muna ako at nagtanong. Nabanggit ko sa kanya ang tungkol sa ale kanina. Sa hindi mabilang ba naman na mga tao na nakasalamuha ng mama na ito, napangisi na lang siya at sinabi na modus yun ng ilang tao. Modus operandi ng mga nagsasamantala sa debosyon ng mga dumarayo sa Baclaran? Ang sinabi ba niyang iyon ay kaliwanagan na sa akin na hindi ako dapat ma-guilty sa ‘emotional blackmail’ ng ibang tao? Ah, sa panahon ngayon, hindi na mapagtanto kung sino ba ang tunay na nangangailangan at sino ang nagpapanggap lamang upang manamantala sa kapwa. Kahit sa mga sagradong pook tulad ng Simbahan ng Baclaran.

*Nahihilig na nga pala ako sa panonood ng James Bond movies mula nang napanood ko sa HBO ang “The Living Daylights” kung saan si Timothy Dalton ang gumanap sa most famous spy in the world of fiction, sexy Secret Agent 007 of the British author Ian Fleming. Nasundan pa yun ng “License to Kill” na ang nabanggit na aktor ang siya rin gumanap. Then, Sean Connery-starred “Diamonds are Forever”. Pagkatapos ay ang “The World is not Enough” with Pierce Brosnan with his hairy chest screaming out. Ngunit ang latest na napanood ko sa HBO at para sa akin ay one of the best Bond films ay yung “Octopussy” with Roger Moore. A real superhero kahit walang supernatural powers; ang kanyang undisputed superpower nga pala ay ang pagiging let’s say, ever irresistable. Set aside the romantic interlude and escapades at hindi naman nauubusan ng ganoon ang ating hero na hindi halos nagugulo ang nakapomadang buhok at hindi rin narurumihan ang Oxford shoes, I just love the suspenseful action scenes. Napabilang nga pala minsan sa comics section ng Philippine Daily Inquirer ang ilang vintage comic strip ni James Bond. May iniingatan pa akong isang 1992 issue ng isang Marvel comics na binili sa Baclaran noong 1995 nang may Booksale pa doon. Ang comics na iyon ay nagkaroon din ng animated series adaptation na ipinalabas noon late ‘90s sa channel 7. According to that Marvel comics, may anak si James Bond na destined na sumunod sa yapak niya, si James Bond Jr., na siyang bida naman dito. Pang-ilan siya? Sinong nanay niya? Sa dami ba naman ng mga tsikas na nahumaling sa ating favorite secret agent, hehe! Napanood ko sa channel 7 na ipalalabas ang lahat ng James Bond movies mula sa classics hanggang sa “Quantum of Solace” na mga recent Bond movie na hindi ko pa nga napapanood.

*Anu-ano nga ba ang mga usap-usapan ngayon? Ah, bukod sa hard training, nariyan din ang enthusiasm sa revivalism, the doctrines of sola scriptura or sola fide, and public preaching (both private and publicized) ng ating pambansang kamao na si Manny Pacquiao... at nang nakarinig ako ng awiting-bayan na “Paru-parong Bukid”, naalala ko ang mga political parties na sinalihan niya, hehe! Sa susunod na taon na pala ang eleksyon, tsktsk! Kaya nga unti-unti nang napapanood ang ilang nagpapahiwatig na pulitiko sa ilang advertisement sa mass media.

*Habang usap-usapan din ng madla ang tungkol sa season ngayon ng “American Idol” at si Jessica Sanchez, ewan at parang kibit-balikat lang ako at hindi ako plastik pagdating dito. Ang sinusubaybayan ko’t kinatutuwaan ay yung isa pang American-based talent show kung saan may mga Filipino-Americans din na naglakas-loob na sumali. Showing ito sa Velvet Channel, ang “RuPaul’s Drag Race” na Season 4 na. Bagamat bading na bading, ahahahay...hehehe, aliw na aliw ako sa tuwing nanonood ako dito na hosted by America’s drag superstar, RuPaul. Napanood ko yung season 3 kung saan top 2 pa ang flamboyant yet cutie Fil-Am drag queen na si Manila Luzon na para sa akin ay ang pinakapopular na kalahok doon kahit hindi siya nanalo. At ngayong season 4, may dalawa pang Fil-Ams ang sumali, sina Jiggley Caliente at Phi Phi O’Hara. Hayaan ko na ang mga tao sa paligid kung tutok na tutok man sila sa “A.I” dahil iba ang trip ko, ano?

*Muli na namang nagbalik ang ilang animé para sa mga bagong henerasyon, a. Yun nga lang ang problema ay yung airtime. Well, in the ‘90s, buo ang bawat animé episode from the opening theme to the closing theme kung saan naka-flash pa ang credits sa mga voice talents, dubbers, at iba pa nagtulung-tulong to make the Tagalization and comprehension possible to the Filipino viewers at nakabalanse dito ang bawat commercial break. Ngayon ay parang nabawasan ang excitement; ah, sa dami ba naman ng mga mas recent pang animé lalo pa kung may cable channels sa TV (ang isang recent nito na sinubaybayan ko ay ang “Blood+” mula sa Studio 23; bwisit nga lang na kung kailan patapos na saka pa biglang nilipat ng schedule kung saan inulit na naman ang ilang past episodes!). Kaya lang ay hindi ko pa rin mapigil na manood muli ng ilan sa mga animé na iyon. Muling ipinalalabas sa channel 7 ang “Mojacko”, ang ‘apo’ ni Doraemon at hindi binago ang mga voice talents sa likod nito. Naghatid sa akin ito ng high school memories. That was in the late ‘90s at naalala ko na nagmamadali pa ako noon lagi na makauwi galing eskwela mapanood lang ito na tuwing hapon pa iyon, hehe! At pagkatapos, talk of the class kadalasan ang tungkol dito ng mga magkakaklaseng pare-parehong natutuwa dito. Ang isa pa ay ang “Slam Dunk” na ilang beses nang ipinalabas sa channel 7 pero hindi nakakasawang panoorin bagamat una itong nasa channel 5. College memories naman ang hatid nito kasi palagi rin tema ng daldalan ng mga kaklase ko noon sa AIMS. And then after so many years muling naulinigan ang “moon tiara action!” Sa channel 2, hehe, ngunit mas buo naman na ipinalabas sa cable channel na “Hero” under the “shoujo (young girls) power” category, ang “Sailor Moon” (damn, wholesome sana ito kaya lang hehe, pansin ko sa succeeding seasons kapag dumating na ang iba pang tauhan, parang may mga les, ha; o baka naman ay sisterly love lang yun; isa pa, ang Sailor Moon, tulad ng iba pang wholesome anime ay biktima ng hentai versions na gawa ng ilang tao with prurient interests at walang magawang mabuti , damn!). Tandang-tanda ko pa na una itong nasa channel 5, 1994 yun, mga ilang buwan pagkatapos ma-established nang tuluyan ang kasikatan ng “Dragon Ball” na nasa channel 9 naman para sa avid Filipino animé viewers. Seasonal ang showing ng “Sailor Moon” sa channel 5 at tuwing weekend lang kaya nga nang napanood ko ang last season nito (na inilipat sa Saturday primetime schedule) ay noong 1999 ba yun o 2000 o 2001... hindi ko na maalala basta merong mga bagong characters tulad ni Chibi Chibi at Sailor Starlights (hindi lang si Ranma ang gender-shifting dito, ano?) Aba, every Sunday afternoon yun, 4:30 (buti at hindi napasabay sa “Dragon Ball” at sa mga live action series tulad ng “Machine Man” at “Mask Rider Black” sa channel 13 naman alongside “Battle Ball” and “Ghostfighter” in 1995). Ang sinusundan pa nitong isa pang animated series ay ang “Pro-Stars” kung saan ang tatlong bida ay isinunod sa mga legendary athletes na sina Michael Jordan, Bo Jackson, at Wayne Gretzky. Pagdating ng 5:00 ay yung isa pang pinanonood ko, ang “5 and Up”. Hehe, iba talaga kapag sinubaybayan nang husto ang mga panooring minsan ay naging bahagi ng masayang nakaraan, ano? Mapapansin nga sa mga nag-comeback na animé tulad ng “Sailor Moon”, “Mojacko” o “Slam Dunk” na bahagyang kupas na ang kulay nito ngunit hindi maitatangging may mga bagong henerasyon naman ang mahuhumaling at malilibang dito. And I felt nostalgic...

*Oo nga pala. Target ko na bago matapos ang summer ay maipalimbag ko na ang bwena mano kong akda na nakahanda na ang lahat para ito mai-publish. Freelance lamang ako at ipina-register ko sa Department of Trade and Industry ang aking sariling publications bilang sole proprietorship dahil napakahalagang requirement ito para maisyuhan ng ISBN ang aking mga ilalathala. Basta, sasabihin ko na lang dito kapag ready na.

Ego Trip on the 16th of April: A Soliloquy For a Certain Blogger called WEIRDJTT

“Doon po sa Amin”
(Tagalog na Kundiman na kinatha noong 1800)


Doon po sa aming maralitang bayan

Nagpatay ng hayop, Nik-nik ang pangalan

Ang taba po nito ay ipinatunaw

Lumabas na langis, siyam na tapayan

Ang balat po nito ay ipinakorte

Ipinagawa kong silya’t taburete

Ang uupo dito’y kapitang pasado’t

Kapitang lalakeng bagong kahalili.

Doon po sa aming bayan ng Malabon

May nakita akong nagsaing ng apoy

Palayok ay papel gayundin ang tuntong

Tubig na malamig ang iginagatong.

Doon po sa aming bayan ng San Roque

May nagkatuwaang apat na pulubi

Nagsayaw ang pilay, kumanta ang pipi

Nanood ang bulag, nakinig ang bingi.



*Nabasa ko mula sa isang batayang aklat sa Heograpiya, Kasaysayan, at Sibika 4- Makabayan: Kapaligirang Pilipino; may-akda: G. Menardo O. Anda; napakinggan ko na ang himig at awiting ito na kundimang mala-novelty song.

***

(the garden at summer)

(WARNING! Those people who do not have time to understand weird literary works such as the following essay for the month of April and you feel that you are just wasting your precious time on this, just navigate away from this page and look for real, cool blogs that suit to your styles or rather spend your leisure moments with your beloved Facebook because I also don’t have time on weirdo-haters like you! ~@weirdjtt)

JOAN T. TEVES, an androgynous-looking, unpredictable weirdo, was born on the day when the position of the Sun in the sky continues on its zodiac path of Aries along the celestial equator. This strange being loves glancing at the sky while the soft wind is gently passing by whether during the day or night. And thus established arcane and secret retreats on the Aristarchus crater in the navel of Oceanus Procelarium (Ocean of Storms) and Lacus Somniorum (Lake of Dreams) which are both on the surface of the Moon, at the summit of Olympus Mons and in the wilderness of Chryse Planitia (Plain of Gold) somewhere in Mars, and especially in an inhabitable, life-sustaining Earth-like world that belongs to a planetary system (not yet proven by astronomers because they have no time to think that it exists) that orbits around the great star Sirius of the constellation Canis Major.

“Children’s Games” (1560) by the Flemish Renaissance painter Pieter Brueghel the Elder (or Senior; he’s the patriarch of his artistic clan)courtesy of Wikipedia; notice the playful human figures in this fun-filled painting? They’re mostly grown-ups!

Ayaw na ayaw kong ipagsabi kung ilang taon na ba talaga ako bagamat hindi na maitatanggi sa birth and baptismal certificates ko. Ah, basta hindi ko na lang inaalala ang tunay kong gulang at kinukundisyon ko ang aking sarili na katulad pa rin ako noong sampung taong gulang pa ako; ang isipan ko lang ang umaayon sa tunay kong edad. Ah, gusto ko, eh! May napanood nga rin pala ako noon sa National Geographic Channel na isang kabanata ng kanilang “Taboo” tungkol sa “Role Play”. Mga tungkol sa iba’t ibang pantasya ng iba’t ibang tao ngunit ang napanood ko lang ang yung tungkol sa “adult baby” feature- mga normal namang mga tao ngunit kung mayroon man silang kakaibang kasiyahan sa loob ng kanilang mga tahanan at wala naman silang inaagrabyadong tao ay wala na tayo doon. Kung ako man nga ay masasabing exact opposite ng mga kasing-edad ko, hehehe!

Ang pogi naman ng nasa litratong ito gayundin yun nasa profile pic.

The above image is a recent, eerie portrait of this weird blogger. Skullcap-looking hairstyle? Long hair naman ako sa totoo lang at ayaw ko pang magpa-trim nito. Huwag niyo lang ako diretsahang pariringgan ng kantang “Pagdating ng Panahon” (na malimit din mangyari, sigh...) at upak ang aabutin niyo... nyehehehehehehe! Pero aaminin ko na nitong nagdaang Graduation ng Batch 2012 ng Villamor Air Base Elementary School (VABES), kasama rin nagmartsa ang lahat ng guro; tapos, ako ay naka-disguise. Disguise na mukhang girly-girl at nakalugay ang aking long hair and I was ‘hiding inside myself’; I felt uncomfortable, honestly. Ah, sa mga babasa nito, alam ko na siguro ang inyong judgment sa akin, hihi! Siguro nga na ganito lang ako buhat pa noon ngunit ang aking sagot ay sa pamamagitan ng sketches na ito- pareho na unang pina-upload ko sa aking Friendster account noon pa at yung isa naman ay ginawa ko rin profile pic noong may Facebook pa ako; ah, mayroon na palang ganito dito, sa bwena mano na post nang nag-sign up ako dito sa Blogger na muli kong re-post ko muli sa April 2012 blog kong ito.

***

"Judas grieves" and "Pieta"- both done by crayon etching

Post script to the Holy Week. Meron na palang coined word na “staycation”. Katulad namin dito sa bahay at sa iba pa. Iba talaga ang katiwasayan ng kapaligiran sa tuwing sumasapit ang Holy Week. Nag-imagine na lang ako na nag-out-of-town ako,eh. Sagrado na mga araw... ah, kung sa good deeds, hehe, hindi ko na ihahayag dito; it’s just between me and the good Lord. Ang makukwento ko lang dito na may kinalaman sa Holy Week ay tungkol sa Via Crucis o Daan ng Krus. Biyernes Santo o Mahal na Araw, maalinsangang araw, hindi ako aktwal na nakapag-visita iglesia. Doon na lang ako sa loob ng silid, ipinanatag ang sarili at nagsumikap para sa isang malalim na meditasyon habang binabasa ang booklet ng Daan ng Krus habang nasa malalim din na imahinasyon na almost trance-like. May nabasa kasi ako sa encyclopedia tungkol sa tinatawag na transcendental meditation at isinasagawa rin ito ng mga Jesuits buhat pa noon sa panahon ni St. Ignatius Loyola. Gamitin daw ang malalim na imahinasyon na naka-focus sa buhay ng Panginong Hesukristo. Be still, be calm. Concentrate and contemplate even though I am not that religious . Sa pamamagitan ng Daan ng Krus kahit na wala naman ako sa loob ng Simbahan o saan man retreat places tulad ng Via Crucis ng Guimaras na iniisip ko, animo nandoon na rin ako. At inabot ako ng halos isang oras at pagkatapos nga ay nakadama ako ng pagkahapo na mistulang sumama ako sa mga nag-Way of the Cross. Alam kong kakaiba at iba pa rin kung aktwal ngang nagtungo sa mga itinalagang pook na iyon. Nabasa ko na rin sa wakas ang Pabasa o Pasion. Napakahabang tula na hitik sa mga makalumang Tagalog na mga salita, limang pangungusap sa bawat taludtod na may tigwalong pantig. Nababaduyan ako sa napakikinggang uso raw na modernong pag-chant nito, hehe! Ngunit hindi man ako sumama sa mga pangkat na nagpapabasa, mag-isa ko itong binasa at inawit sa isip ko; pero sa halip na awitin, mainam din pala ang poetry recital nito. Bukod sa makabuluhang gawain noong Semana Santa, isa rin itong appreciation ng panitikang Pilipino. Ngunit makaluma pa rin talaga dito at nagtataglay ng biases. Naganap na ang Vatican councils at matagal nang inihayag ng mga nagdaang Santo Papa na tigilan na ang patuloy na pabubunton ng sisi sa mga sinaunang Hudyo tungkol sa pagpako sa krus ng Panginoong Hesu-Kristo.

Spirituality. Different expressions of it from simple but solemn praying and meditating, religious activities to the extreme like actual crucifixion reenactment(real sharp nails, crown of thorns, and the heavy wooden crosses; only in the Philippines) and self-flagellation. Activities done out of spirituality. Essence of spirituality na nawa’y hindi ito seasonal lamang. Amen.

***

Post script again. Noong isang araw pa nadagdagan ng pages ang blog site na ito. Gaya nga ng plano ko noon pa na i-integrate ko dito ang mga essays mula sa una kong blog site. May mga kaunting nai-edit lang ako sa ilan sa mga ito tulad na lang ng naidagdag sa “Prayers” at mga uploaded pictures sa “Cosmic Reverie”. Happy birthday to Pope Benedict XVI; I pray for your health and may the good Lord bless and keep you. At maligayang bati rin sa isang nagngangalang JOAN T. TEVES :)

°F or °C

Narra tree with fragrant golden yellow flowers (this tree is at the Villamor Air Base Golf Course on a fine sunny day

Our purple leaf wood sorrels (Oxalis triangularis "False Shamrock" or "Love Plant"

Summer view among the bougainvilleas


The vivid signs of summer that had already arrived: warmer sunlight, narra trees in bloom and so are the plants as well, and during late evenings at this time of the year, Saturn ascends in the eastern sky along with his stellar pals, Spica (his summer chum) and Arcturus of the Virgo and Böotes constellations respectively but they are not pursuing Mars while Jupiter has already set in the west long before they all catch up. Important signs of summer: Lent and Holy Week and then the anticipated Easter... and so is the approaching end of the school year 2011-2012. When people think of summer, there are always thoughts of school graduation, then enrollment, vacation, tours and travel getaways, sweltering heat, sunburn, workshops and other significant and productive activities; well for, pubescent boys, summer reminds them of an important rite of passage which they either dread or get excited about which is circumcision. People really do got a lot of plans for the summer. How about me? I’m thinking of having a vacation, too. And so is searching again for reputable company that will print my mini-novels at last. Sigh... how I wish that my first published novel will be printed soon before summer ends and classes begin again in June.

***

The class of Grade 4- Section Metro Manila, school year 2011-2012 here in the Villamor Air Base Elementary School (VABES); this photo has been slightly censored: naughty, attention-seeking boys!

Nitong school year lamang nagsimula ang pagpapangalan ng mga klase ng mga nasa Ikaapat na Baytang sa iba’t ibang pook dito sa Pilipinas at ang Metro Manila (National Capital Region or NCR) na kabisera ng bansa ang pinili ko. Lumipas na naman ang isang school year, ang sampung buwan na isang mabigat na krus na aking pinasan at ang aking lubos na pasasalamat sa Panginoon para sa tatag na ito at hindi dumulas sa aking pagkakahawak ang aking krus. The kids are alright and time is drawing near when it’s time to let go of them so that they will have another step higher till they reach the summit while I just watch them from behind and wishing them the best. Itong nagdaang school year na kasama sila, tila ba napagtanto ko lalo na kulang ang tamis kung walang pait at walang asim kung walang anghang, ang tungkol sa lasa kung matabang. Basta, hehehe, ganito nga lang marahil sa trabaho kong ito at natutuwa ako na summer na.

***

Patuloy sa pagdami ang pageviews ng blog site na ito. Dumagdag pa sa listahan ng countries of origin ang Lebanon, Singapore, Japan, Canada, Poland, Argentina, at Mexico kahit na paisa-isa lamang. Nagkataon lang siguro. Ayon sa istatistika ng dashboard dito, may mga nag-refer na URL kahit na pulos mga very unlikely sites na aywan ko talaga kung paano tulad ng nba.com, cisco.com, at pati ba naman isang porn-downloading site dahil sa isang past blog post dito na “Picture Layouts and Speech Balloons” (December 11, 2010) kung saan ay may ilang Japanese ukiyo-e prints na naka-upload mula Wikipedia. Ang hinahanap ng kung sino man yun ay let’s say for adults only na obra ni Hokusai; well sorry siya at wholesome dito, hehe! Siguro napansin yung “Sumo Wrestling Scene” ni Kunisada. Oo nga pala’t under ng Google ang blog site na ito. Tapos, sa ibang datos, ang madalas na keyword ng paghahanap ay “VABES” at dati nga ay yung may kinalaman sa “Amaya” ng GMA-7 kaya nga napakaraming pageviews ang blog post na “Balangay at Barangay” (June 27, 2011). Siyempre ang pinakamarami pa rin pageviews ay mula mismo dito sa Pilipinas, then United States followed by Germany which had already overtaken Russia. Ah, baka mga Filipino expatriates ang mga overseas readers na yun; eh kung mga banyaga man, paano mauunawaan agad dito eh awful nga ang online translation ng Google Chrome, ano?

***

My soliloquys had attracted anonymous readers for a long time. Just like what I said before, I just won’t mind as long as whatever’s mine is mine, get it?! No followers listed here except for myself and I don’t have other blog page to follow except mine. Soliloquy... a monologue which is the dialogue with myself. On the other hand, I got a lot of friends, too... sigh, I don’t have a close human friend, honestly. Perhaps, it’s because I’m such a weirdo and a geek, too (but still, I hide this image whenever I’m with the kids). The type of person who could bring on the creeps to people around- relatives, peers, neighbors or strangers alike; however, I won’t do that. I’m just this misunderstood, oftentimes aloof introvert who prefers to stay in a corner, my little comfort zone and I’ll go indifferent about the negativities and sarcastic remarks others speak of me just because I often don’t like to conform to be just like them also. I guarantee to everyone that I’m still normal, I know myself and it’s up for people to believe me. This blog site has become my great channel of expression. What if I post very personal essays here where in I’m confessing my loneliness and poured my heart out? Will somebody help me? Damn, why am I thinking of these statements? At least those Facebook statuses somehow receive “like” comments though the contents are filled with trivialites and vanities. Hell, this is no shallow FB. Here in this blog site, I talk about any matter or issue but unlike other bloggers, I don’t include statements which are too personal. I’m as shy as a dormant volcano or a deep-sea vent, you know. Dashboard confessional blog posts... as if you anonymous readers out there care about the blogger at all. Ooops... sorry for the harsh words. I just don’t know any of you but the cliché goes on- this little blog page is my little territory and I just shrugged at eavesdroppers as long as they’re not doing any harm here because if they do, they’ll gonna be really sorry in the moment they least expected.

***

In reference to the fifth part of the February 10, 2012 blog which is “Stopping For a While to Smell the Scent of Flowers”, may binanggit pala ako doon na gusto kong gawin na isang consuelo na hindi naman bobo. Ginawa ko nga na pumunta ako sa isang tahimik na lugar at habang hawak ko itong ‘white elephant’ na original and latest Kaspersky anti-virus software na hindi pa kailanman ginamit at walang bumili sa mga inalok ko nito na mga may Internet, ipinairal ko ang aking malalim na imahinasyon na hindi naman nasayang ang 690 pesos ko; mga metaphysical expenses na pinaglaanan nito sa halip na Kaspersky... for placebo effect, that’s all. Actually, ang ganda pala ng naidudulot ng metaphysics laban sa frustrations at panghihinayang basta makulay ang imahinasyon. Ang weirdo ko nga talaga na ako lang ang nakauunawa sa mga pinagsasabi ko dito, hehehe!

***
The January 2012 blog contains a paragraph about the tourism campaign "It's more fun the Philippines". Well, lately, may isang nagngangalang Amerikanong turista na nagngangalang James "Jimmy" Sieckza ang nagpakawala ng isang Youtube video na may pamagat na "20 reasons why I dislike the Philippines". Oh, yes... the notorious video na hindi ko rin namang napanood pa. Hmmmm, totoo nga yung mga pinagsasabi niya tungkol sa mga kapintasang napansin niya dito sa bansa. Naging eye-opener din sa lahat... kaya lang kung "ugly American" man siya o isa lamang nagtatamasa ng "freedom of expression" lalo pa't sa demokratiko nating bansa, nakapagsisimula pa rin siya ng matinding debate. Eh, kung nagtungo siya sa ibang bansa, halimbawa ay isa na namang Third World country tapos pansin naman niya ang mga kapintasan dito, magkakalat na naman siya ng kahalintulad na video to express his disgust? Kung sa mayaman at maunlad naman na bansa at meron na namang mga kapintasan na nadatnan niya that bring him all the culture shock, meron na namang video ng "20 reasons why I dislike...."? Bawat bansa naman, mayaman o mahirap, ay may kani-kaniyang kapintasan and so the long time cliche goes that we can't please everybody. Hay, huwag naman sanang pulos kapintasan o disgusting side ang pinapansin; which is more precious? The diamond or the dirt? That's just metaphor...

Stopping For a While to Smell the Scent of Flowers

“The Cat and the Moon”
by
William Butler Yeats

The cat went here and there
And the moon spun round like a top,
And the nearest kin of the moon,
The creeping cat, looked up.
Black Minnaloushe stared at the moon,
For, wander and wail as he would,
The pure cold light in the sky, troubled his animal blood.
Minnaloushe runs in the grass
Lifting his delicate feet.
Do you dance, Minnaloushe, do you dance?
When two close kindred meet,
What better than call a dance?
Maybe the moon may learn,
Tired of that courtly fashion,
A new dance turn.
Minnaloushe creeps through the grass
From moonlit place to place,
The sacred moon overhead
Has taken a new phase.
Does Minnaloushe know that his pupils
Will pass from change to change,
And that from round to crescent
From crescent to round they range?
Minnaloushe creeps through the grass
Alone, important and wise,
And lifts to the changing moon
His changing eyes.

A splendid poem from the great and celebrated Irish poet which I first read in Nicola Bayley’s “The Necessary Cat”, a glossy, cute book of brilliant quality which I bought for 30 pesos only in the National Bookstore area of the 2008 Manila International Book Fair at the SMX Convention Center, SM Mall of Asia.
Washington Allston's Moonlit Landscape

Ralph Albert Blakelock's Moonlight

Caspar David Friedrich's Moonrise Over the Sea

***
Hindi talaga ako nagkamali na bumili ng mga lumang babasahin doon sa Merriam-Webster Bookstore- Avenida Rizal. Ang dalawang booklet na ang awtor ay si Thomas C. Sy (pero actually nai-compile lang niya yun at isinalin sa Ingles). Ang kanyang “Chinese Analects” ay mula sa mga short witty ancient Chinese anecdotes from different dynasties na kay sayang ulit-uliting basahin. Ang isa pang binili ko ay ang “Chinese Sexy Verses”; nabanggit ko na pala ang tungkol dito sa November 2011 blog ko. Verses are witty and humorous as well yet a lot of these are bawdy with sexist contents. Ilan sa mga nai-present doon ni Mr. Sy ay itong mga pinili ko na medyo wholesome naman, hehe, sana ay may available pa doon kaya lang meron din ba sa iba pang branches ng Merriam-Webster?
“Man who seeks girl who can cook like his mother, winds up with one who drinks like his father”
“Rolling stone gathers no boss!”
“Absence makes heart grow fonder... but ‘presence’ makes for better results!
“Man who drinks too much, thinks too little”
“Loud friend sometimes a whispering enemy!”
“Lipstick on collar is more dangerous than lipstick on lip!”
“Girl who wears glasses looks better than girl who drains too many”
“Girl who eats much sweets soon does not fit in small seats!”
Etcetera, etcetera... unethical na kung babanggitin ko pa dito ang iba! Siguro meron pang mga booklet ni Mr. Sy doon sa MW at hindi pulos na lang kayo Bob Ong! Bob Ong? Sino yun? Brand ng champoy? Brand ng RTW na made in China?
***
Hindi naman ito isang book review. Believe me, mas magandang basahin ang mga lumang pocketbook na mga nabili ko sa naturang bookstore na iyon sa Avenida (at buti na lang nga’t nakatagpo pa ako ng mga ito) . Published in 1992, literally, don’t judge a pocketbook by the color of its (yellowed) pages. Walang sinabi ang mga recently-published romance paperbacks na nakatambak na sa mga shelf ng maraming bookstores o sa bangketa. Pagbuklat ko sa isang lumang pocketbook ng “Valentine Romances”, amoy-bodega, hehehe, ngunit nang sinimulan ko nang basahin, nabighani ako hindi lang sa paraan ng pagsasalaysay ng mga may-akda nito but their stories as a whole. Kung papansinin lang sana ng iba pang kostumer na madalas bumibili ng mga paperbacks ang mga luma na tulad nito, eh. Nakatutok lang kasi sila sa mga bago na ang marami nito ay mga palasak na rin ang mga plot ng kwento at ako’y nakukornihan na, hehe; my goodness, nakatagpo ako minsan ng isang self-help book (na hindi ko naman binili) ng mga tips kung paano makapagsulat ng isang Tagalog romance novel at ako’y napailing. Ayon sa libro na iyon, dapat ang female character ay ganito, dapat ang settings ay ganoon, this is how you should narrate a love scene, etc, etc... meron na akong mga akda (na nakalulungkot nga lang at hindi pa rin maipalimbag-limbag!)- ang aking female protagonists ay mga agresibo at ang mga male protagonists ay hindi nahihiya kung sila man ay self-confessed weirdos, characters who frequently break from the usual expectations expected of ‘em, characters who know themselves and their flaws. Mga uri ng tauhan at kanilang kwento na hindi lumulusot sa ‘standards’, regulasyon, at ekspektasyon ng mga ‘mapanuring’ patnugot ng mga kumpanyang iyon. Going back to the old romance paperbacks that I enjoyed and really worthy of being read again, naging paborito ko ang “Ibig Pa Ring Mahalin” ni Gilda Olvidado, ang beteranang komiks writer na marami sa mga akda ay isinapelikula at ginawan ng TV drama series adaptation.
Actually, 10 years old ako noon nang una akong makabasa ng isang romance pocketbook (at muling nakabasa ng ganito rin genre last 2003). Mahilig kasi akong magbasa ng kahit anong babasahin basta may nakalimbag na mga salita o pangungusap sa ibabaw ng papel at lalo na kung mayroon mga illustrations- Biblical stories, school textbooks, fairy tales, folk tales, poetry, magazines, dyaryo, komiks, encyclopedia, special interest and general information hardbounds, at iba pa. Ngunit fascinated na rin ako sa mga mature or adult-oriented stories, lalo na sa mundo ng mga yuppies. Alam kong hindi pambata. Mga napapanood sa TV, nababasa sa mga komiks (sayang at nawala ang aking “Horoscope” komiks noon na paulit-ulit ko pa namang binabasa, tsktsktsk!). Mahilig talaga akong mang-usisa ngunit hindi ko naman nakaliligtaan kung hanggang saan lamang ako basta lalo kong nadarama na sila ang nakatatanda na dapat ay igalang at may hangganan ang pang-uurirat sa kanilang daigdig ng batang tulad ko at ganun lang kasimple ang logic.
Balik uli sa unang pocketbook na aking binasa. Kagigising ko lang noon at sa halip na maghilamos at mag-almusal muna, nag-usyoso ako sa silid na tinutuluyan ng isa naming babaeng panauhin at dito ko natagpuan ang isang manipis na romance pocketbook; kung alam ko sana na iiwan din pala niya ito ay hiningi ko na lang, nawala tuloy!). At nakalulungkot man, ang pamagat at ang pangalan ng may-akda ng babasahing iyon o ang kumpanyang naglathala ay hindi man lang tumatak sa alaala ko sapagkat dulot ng kababawan ko noon ay higit ko pang binigyang-pansin ang cover illustrations at ang kwento mismo. Basta may pagka-watercolor illustration ang nasa cover kung saan naglalarawan ng lalaki at babae na magkaharap sa isa’t isa habang minamatyagan sila ng isang pang babaeng nakairap sa kanila habang nakasilip mula sa isang nakaawang na pinto. Malinaw na malinaw pa rin sa aking alaala ang plot ng kwento; iginagalang ko ang copyright ng may-akda at kung sino man siya ay humihingi ako ng paumanhin sa aking pagkukwento dito ng tungkol sa kanyang obra ng panahong iyon. Basta, maraming salamat po sa inyong kwento na nagdulot sa akin ng naiibang entertainment noon; at kung sakali man na makatagpo ako ng nakapreserba’t orihinal na kopya ng kwentong iyon ay muli kong babasahin.
Marathon reading ang ginawa ko noon. Maikli lang kasi ang nobela; isang novelette, nobeleta na hindi naman naka-set sa Cavite. Sa ikli ng romance novel ay matatapos nga itong basahin sa isang upuan lamang. Manipis lamang ang libro at maliliit ang font size ng mga letra. Hiniram ko muna ang pocketbook. Ganito yung pagsasalaysay ng may-akda. Meron isang lalaki na nagngangalang Thaddeus or Thad for short. Siya ay may ka-live in, si Janet, na ayaw silang magkaanak kasi masisira ang kanyang sexy figure. Nang anniversary na ng kanilang pagsasama, naisipan ni Thad na i-celebrate yun kahit sa isang simpleng salu-salo at naalala ko pa ang mga pagkain na binili niya- sans rival cake and ice cream. Pagkagaling sa trabaho ay naghintay nang naghintay si Thad at nang umuwi na si Janet ay tila wala lang. Ramdam ni Thad na tila rin walang patutunguhan ang relasyon nila. Isang araw, ipinadala siya ng kanyang kumpanya sa Cebu para may asikasuhin doon. Walang sumalubong sa kanya sa airport at naghahanap pa naman siya ng pansamantalang matutuluyan hanggang sa di-inaasahan, nakatagpo niya ang isang misteryosang babae sa airport. Nagkailangan pa sila sa simula pero nang nakuha nila ang tiwala ng isa’t isa ay pumayag itong babae, si Lisa, na mag-bedspace muna siya sa bahay nito. Nagtrabaho siya nang maayos at habang lalong nakikilala na niya ang pagkatao ni Lisa ay unti-unti nang nahulog ang loob niya dito kaya halos nalimot na niya si Janet. Napapadalas na ang paglabas nina Thad at Lisa.
At yung mga sumunod na pangyayari, hehe! Wait a minute, kahit sa notion ko noon ng censorship, napansin ko na discreet naman ang arousal and love scenes. Kahit sa mura kong isipan noon sa pag-comprehend ng adult story na aking inuusisa ay wala namang kapansin-pansing bastos o malaswa. Basta nauunawaan ko na for adults only ang mga kilos ng mga tauhan- na hindi na dinagdagan ng may-akda ng karagdagan pang detalye para lang maging makulay ito. Nahulog sina Thad at Lisa sa tukso at namumuo na sana ang isang bagong pag-ibig nang natapos na ang trabaho nitong si lalaki at kinailangan nang bumalik sa Maynila. Iyon ang dahilan ng panlalamig na sa kanya ni Lisa at sinikap nilang kalimutan na ang isa’t isa. Umuwi na si Thad sa piling ni Janet at sa malamig nilang relasyon.
Isang araw ay muli na namang ipinadala siya ng kumpanya but this time ay sa Japan na kung saan lalo siyang nagpakaabala sa trabaho; all business and not pleasure, nagbago na nga ang saloobin ni Thad lalo na nang pinuntahan siya mismo ng isa rin Pinay tsik sa kanyang tinutuluyang apartment pero inisnab lang niya ito sabay abot ng pera. From Japan with love ay umuwi na siya’t nagpasya na si Janet na lang ang babae sa buhay niya. At heto ang climax ng kwento- pag-uwi niya ay nadatnan na lang niya ang ka-live in na may kapiling nang ibang lalaki at sa loob pa mismo ng kanilang silid. Nagpigil lang si Thad hanggang sa si Janet na mismo ang umamin na hindi na siya nito mahal. Ngunit iba ang naramdaman ni Thad na animo isang paglaya sapagkat sa isip at puso niya ay hindi niya nalilimutan si Lisa kaya hindi na siya nagdalawang-isip na balikan na ito doon sa Cebu. At ang pinakamalaking sorpresang natanggap niya ay nang makitang may anak na pala ito at siya ang ama at sila’y nagsama na bilang isang pamilya.
Alam ko naman na hindi fairy tale ang binasa ko. Grade 4 lamang ako noon, a. Muli ako akong humihingi ng paumanhin sa kung sino man na may-akda ng obra na ito kung bakit dire-diretso ko lang binasa ang kwento at hindi ang kanyang pangalan o yung pamagat ng akda. Kaya ko rin ikinuwento dito ang tungkol sa romance story na iyon at malay ko isang araw malalaman ko rin ang mga sagot sa aking mga katanungan.
***
Higit na nakatutuwa sa Pilipinas. O, ha! Tagalog na at hindi yung English translation nito. Napansin ko nga ang isang tourism ad sa travel magazine ng sikat na traveller and TV host na si Susan Calo-Medina, ang isinasaad doon na ang gastos in Philippine pesos ng isang Pilipinong turista patungo sa isang sikat na resort sa Thailand ay higit pa sa 40,000 samantalang ang patungo sa homegrown resort like El Nido na mas maganda naman, on careful budget ay maaari ngang naglalaro from 4,000 to 5,000 pesos lamang.
Studying social realities and varied human condition? It’s more fun in the Philippines. I would like to talk about a very honest panoramic view located somewhere here in my home city of Pasay. So picture-perfect (warning: take care of your camera and other equipment) and even though I don’t have a picture of that panoramic view, may this short description spark in your imagination: think of standing at the edge of Dilain Bridge (Tramo/ Aurora Boulevard of Pasay; between the barangays of Malibay and Maricaban) amidst the noxious smoke of passing vehicles and the smell of the biologically dead creek below while rising numbers of shanties and the towering, posh Makati City skyline dominate the horizon. Yeah, it’s the classical but cliché picture of the widening gap between poverty and wealth.
Film location? It’s more fun in the Philippines. Nag-shu-shooting pa ang “The Bourne Legacy” sa iba’t ibang lugar dito sa bansa. Madalas man ma-bypass ang aking bansa pagdating sa foreign, especially Hollywood choice of movie location, ano? Ngunit may mga napanood na akong pelikula kung saan dito nga sa bansa nag-shooting kahit na hindi naman “Philippines” ang tawag nila sa setting ng ilang eksena. Yung Chuck Norris-starred “Delta Force 2: The Colombian Connection” ay ilang beses ko nang napanood sa HBO at Cinemax. 1990 na sine at meron pang US bases. Ang ilang local areas doon ay ipinakilalang mga nayon daw sa Colombia at maging ang Pinoy actor na si Subas Herrero ay ang Colombian president. Pinili nila ang mga local actors and actresses and extras na may pagkakahawig sa native Indian population ng naturang South American country. Earlier movies na hindi ko naman napanood na nag-location din dito sa bansa ay yung “Apocalypse Now” ni Francis Ford Coppola at ang kay Tom Cruise na “Born on the Fourth of July” at iba pang sine na ang pakilala sa Philippine location ay mga lugar naman sa ibang bansa. At nitong 1998, napasama tuloy ang reputasyon ni Claire Danes sa madlang Pinoy dahil pagkatapos mag-shooting ng “Brokedown Palace” dito sa Metro Manila na Bangkok, Thailand naman ang pakilala sa naturang sine, pulos pangit ang sinabi niya tungkol sa Maynila pag-uwi niya sa Amerika. Oo nga na totoo ang ilang nasabi niya na may kinalaman sa lumalalang polusyon ng lungsod kaya lamang unethical pa rin, eh. Bakit yung Estados Unidos ay pollution-free ba? Mas mabuti pang ang mga Pilipino tulad ko lamang ang maghayag ng kaprangkahan tungkol sa napagmamasdan sa kapaligiran. Parang kagaya ng nadiskubre kong noun sa dictionary na isang slang word na ‘ugly American’ o isang Amerikano (or pwede rin ibang nationality) na dayo lang sa isang lugar tapos unappreciative pa sa local cultures.
Believe me, it is still more fun in the Philippines.
***
Ang engot-engot ko nang bumili ako ng isang anti-virus software sa SM Manila na latest Kaspersky pa. May mga usap-usapan na mga software companies mismo ang gumagawa rin ng mga lintik na virus or malware na naglipana ngayon kaya kinakailangan na rin ng pangontra dito. Ah, ewan! Sinungaling na sales person yun. Sabi niya ay kahit walang Internet connection ang isang PC, pwede itong Kaspersky na binili ko at hindi na maaaring ibalik ito doon sa kanila. Nang binasa ko muli ang manual sa loob ng box, kailangan talaga ng Internet. Pero hindi naman ako palaging nag-iinternet, eh. Hindi ko pa naman nai-scratch ang license number nito o nagagalaw ang CD nito. Sa palagay ko, kaya nagkaroon ng virus itong PC namin dito sa bahay ay dahil sa mga naidagdag na unnecessary applications dito na hindi ko naman kagagawan! 690 pesos for nothing? Stupid of me and my impulsive purchasing! Kung walang bibili nito na ibinagsak-presyo ko na, ganito na lang ang gagawin kong consuelo na hindi naman bobo: pupunta ako sa isang tahimik na lugar tapos hahawakan ko ang Kaspersky box kung saan nakalagay na dito ang CD at iba. Ipipikit ko ang aking mga mata at mag-iisip nang malalim sa aking imahinasyon na yung perang pinambili nito ay pinanood ko ng sine sa IMAX o di kaya sa isang maarteng sinehan sa Newport Theater kaya gagawa ako ng pelikula sa isipan ko. O, di kaya ay nag-eat-all-you-can ako sa restaurant sa SM Mall of Asia na tinatawag nilang Vikings. Or, mag-iimagine ako na nag-out-of-town ako mag-isa kung saan nililipad ko lang mga pinupuntahan ko pagkatapos ay agad akong makakauwi in an instant. All for 690 pesos only!
Pambihira, ah, oo nga pala’t kung may problema ako ay hindi ko na isinasaad dito dahil hindi ito isang personal diary at *statement is hidden*. Ay, oo nga rin pala... muli, hindi ko ipinagdadamot ang mga essays dito at wala rin akong inaasahang kapalit. Just practising my freedom of expression at kung may mga nakikibasa, kibit-balikat na lang ako, tsktsktsk! You don’t have to post comments here; I don’t display my e-mail adresses here, either. Please don’t bother to send a message to me via my Twitter page, pulos lang kasi kayo FB- fakesbukbok.
***
Last year, in my February 14, 2011 blog, I also presented a gallery of my artworks- bitter, satirical portrayals of relationships. Well, this time, since it’s the month of hearts, I’ll prefer the bright side; I had written stories with romantic contents, you know. However, I’m not in love because I’ve never fallen in love and I don’t need to fall in love.
Sandro Boticelli's Venus and Mars (Wikipedia)

Antonio Canova's Psyche Revived by Cupid's Kiss (Wikipedia/photographer:Jastrow2007)

Ford Madox Brown's King Rene's Honeymoon (Wikipedia)

William Holman Hunt's The Hireling Shepherd (Wikipedia)

John Everett Millais's The Black Brunswicker (Wikipedia)

Ford Madox Brown's Romeo and Juliet (Wikipedia)

(paintings of the artists courtesy of Wikipedia)

Well, the following are mine: