“Just who cares for a blogger called Joan T. Teves a.k.a. Weirdjtt? No one, whatever!”
*******
The essays are mostly derived from some of my diary entries.
The essays are mostly derived from some of my diary entries.
Sgt. Moth (12/14/14)
*******
I am not a “je suis Charlie” (1/10/15)
Muli kong binasa ang
isang lumang isyu ng Philippine Daily Inquirer at sa mga artikulo nito tungkol
sa Charlie Hebdo. Napakaraming nakisimpatya globally. Bago pa pumutok ang
balita tungkol sa trahedya na iyon sa Paris, hindi ko talaga alam na may ganito
palang magasin na kilalang notoryus and unapologetic sa social commentaries and
caricatures lalo na pagdating sa relihiyon, pulitika, at iba pang trip nilang
atakihin sa kanilang satires; sabi raw, karamihan sa staff ng naturang magasin
ay mga atheists at iconoclasts. Freedom of expression, speech, and thought daw;
mga French Revolution ideals at wala raw ang may karapatang diktahan sila kung
ano ang dapat nilang ihayag sapagkat malaya sila sa kanilang mga saloobin even
the damn right to offend and dishonor, for Charb’s sake! Well, style nga naman
ng ilang gravely liberated and secular Europeans ang shock literature pati
sensational journalism.
At dahil sa mga ideals na
iyon na ipinaglalaban umano nila, unknowingly on the suicide path na sila. In
his celebration of freedom of expression and thought, the magazine’s
editor-in-chief, Stephane Charbonnier claimed, “...better to die standing for what I fight for than live on my
knees...”
Palibhasa, iba kasi ang
kultura ng mga Pranses na iyon kaya hindi ko agad-agad maunawaan basta ang
mahalaga ay huwag na silang husgahan. Wala na sila, eh. Nakikisimpatya rin ako
sa mga taong yun na hindi deserving sa malagim na sinapit ngunit hindi ko
inuunawa ang pauli-ulit nilang intolerance
at kawalan ng respeto sa mga tao at institusyong nilalaspatangan nila sa
pamamagitan ng kanilang mga nakapandidiring caricatures at iba pang artikulo.
Para saan pa ba ang mga satires kung ang pakinabang dito ay bilang crap of a
mockery na lamang sa halip na mga mungkahi ng alternate solutions sa mga
suliranin ng daigdig? Oh, come on! Kahit naman ang ilang posts ng blog site na
ito ay naglalaman din nga ng satirical contents and caricatures, hehehe! Those
were either about certain persons like the cold and distant anonymous readers
of Soliloquy Beyond (“Tanglaw ng mga
Parol” and “Soliloquy of Bitterness: I wish I Could Laugh Out Loud Again”
posted last December 2013 and August 2014 respectively, are two examples) and
my own bitter self-satires.
And as for those terrorists, I don’t think that they were
martyrs; they were blasphemous murderers in their use of religion to release
their angst and desperation. They didn’t believe in peaceful and intelligent
means to get back and call upon Charlie Hebdo to soften and relax its rabid
freedom of expression in the name of universal respect and tolerance. I don’t
want that slogan of “je suis Charlie” yet simply I say kaawaan nawa ng Panginoon
ang mga biktima at mga salarin sa naganap na terorismo doon man sa Pransya at
sa iba pang panig ng Mundo.
*******
Pope Francis in the Philippines (Enero 15-19, 2015)
1/15/15. Napakaganda ng
sunset na nasilayan dito sa Villamor Air Base hanggang sa magtakipsilim na at
lumapag na sa tarmac ang papal airplane mula sa Sri Lanka. Makapal na ang dami
ng tao sa kahabaan ng ruta mula Villamor hanggang Apostolic Nunciature sa Taft
Avenue, Maynila. Pagkakataon na ito na matanaw nang personal si Pope Francis.
Dalawampung taon na ang
nakalilipas buhat noong huling Papal visit/ World Youth Day 1995 dito sa
Pilipinas. The time of St. Pope John Paul II. Same month iyon at ako ay isang
mag-aaral na Grade 5 sa Villamor Air Base Elementary School (former location)
and fast forward to 2015, isa naman akong titser ng mga Grade 5 sa VABES (new
location)!
Ginabi na ang papal
motorcade pagkatapos ng short arrival honors na inihanda ni Pangulong Noynoy at
ang bilis pa nitong dumaan na animo bugso ng hangin; bawal ang “Pilipino time”!
Maraming salamat sa Panginoon, nakita ko ang pope mobile na dumaan sa Andrew’s
Avenue at kahit madilim na at inabot lamang ng ilang milliseconds, nakita ko si
Pope Francis! Once in a lifetime lamang ito; wala akong malaking budget upang
magbiyahe sa Rome at mapasama sa general audience sa Vatican, ano? Siyempre,
isang mahalagang “family treasure” namin ang nakatulong upang masulyapan ko si
Pope Francis- isang lumang binoculars na binili noon mula sa isang tinderong
naglalako nito sa mga lansangan. Mayroon itong rubber engravings na nagsasaad
na ito raw ay made in Russia (totoo ba yun?) tapos may tatak CCCP, disenyo ng
magkalapat na Kalashnikov rifles, and Marxist symbols; anyways, ang binoculars
ay harmless naman, walang political significance, and “purged already”- not for
KGB nor decadent communism but to serve by giving beautiful close-up views of
the environment around and a glimpse of gentle smiles of Pope Francis.
1/18/15. Maginaw na araw
habang ang Bagyong Amang ay nakisalubong din kay Pope Francis at idinaraos ang
mga kapistahan ng Santo Niño sa iba’t ibang panig ng bansa. Nakatutok lamang
kami sa telebisyon sa mga kaganapan sa Malakanyang, SM MOA Arena, Tacloban and
Palo, Leyte, Unibersidad de Santo Tomas at sa Quirino Grandstand sa Luneta.
Bahagyang maulan sa buong araw pero ang mga tao ay hindi natinag. Mercy and
Compassion, ang tema ng Papal Visit 2015. Dalawang pangngalan na halos pareho
ang kahulugan ngunit magkaiba ang aplikasyon nito sa buhay. Napagnilayan ko ang
isang mensahe ni Pope Francis sa kanyang homily na “learn to cry for the poor”. Batid kong matalinghagang pahayag or
figurative language ito na alangan naman sa literal na pagkakaintindi ay
magnguyngoy ka sa tuwing nakakakita ka ng kahirapan sa paligid mo, hehe! Hindi
ibig sabihin ay pagkakaroon ng bleeding heart or frankly speaking, crocodile
tears, ano?
Hindi lamang ang nasa
lower classes sa lipunan ang nagdarahop, may iba pang maituturing na mahirap.
Silang mga “poor in spirit”, mga mayroong mabibigat na pasanin sa buhay. Meron
din namang upper and middle classes ang “poor”- poor in love, poor in
happiness, poor in contentment and satisfaction in life and so on. Maging ang
mga kurakot sa gobyerno at iba pang gumagawa ng masama at pamemerwisyo sa
lipunan at kalikasan, sila’y mga poor din dahil poor sila sa wastong landas sa
buhay. Kahit ako, poor din sa pagbagsak ng aking pangarap at pagkalugmok sa
self-pity kaya poor ako pagdating sa determinasyon na habulin uli ang pangarap
ko sa buhay. Poverty is not only economic, physical, or social, but also in
emotional and spiritual aspects in life. “Learn
to cry for the poor”- mercy, not pity, is the way of understanding one’s
plight and compassion is mercy in action, a way of reaching out to another
soul and upholding human dignity. No superficialities, let the language of the heart under God’s light be
the song of mercy and compassion.
Ang iba ko pang
napagnilayan tungkol sa papal events ay tungkol sa “pro-poor” themes and
advocacies. Hindi naman yun tungkol sa pagbibigay ng limos sa mga taong
lansangan. Pro-poor dahil kailangang tulungan ang mga mahihirap na tulungan
naman ang kani-kanilang sarili sa pamamagitan ng ibayong sikap at tiyaga. Tulad
nga naman ng pangaral mula sa Panginoon, “higit na nakabubuting turuan ang
iyong kapwa kung paano mangisda” sa matalinghagang pahayag.
Masasabing tagumpay ang
Papal Visit kung ang diwa nito ay isinasabuhay at hindi lang hanggang lip service
o ningas-kugon lamang. Sa Parable of the Sower na pinangaral ng Panginoon, ang
mga nananampalataya ay tulad sa mga binhing inihasik sa taniman- may mga
nahulog sa kalsada at kinain ng mga ibon, yung ilan ay napunta sa mga mabatong
bahagi ; merong mga tumubo ngunit nabalot ng ligaw na damo o tinik kaya hindi
yumabong; at ang mga pinakamapalad na binhi ay naihasik sa mainam na lupa kung
saan nagsipag-usbong ang mga ito, lumaki, at namunga nang pagkarami-rami.
Nawa’y ang mga nananampalataya ay katulad ng mga binhing huling binanggit ng
Panginoon.
1/19/15. Ang Bagyong
Amang ay naging low pressure area na lamang at sa petsang ito rin ang paglisan
sa bansa kagaya ni Pope Francis. Maaliwalas ang panahon lalo na dito sa
Villamor Air Base- ang una at huli sa itinerary ng Santo Papa sa buong
pagbisita sa Pilipinas. Hindi na ako nakapag-abang sa Andrew’s Avenue bagkus
nag-abang na lang ako sa TV at hinawakan ko na lang ang screen nito na
ini-imagine ko rin na nahaplos ko ang kamay ni Pope Francis o nakurot ko ang
mamula-mula niyang pisngi! Ibang klase talaga ang Pope Francis Effect sa bansa.
Subalit sinabi niya na ang focus ng papal visit ay dapat nakatuon sa Panginoong
Hesu-Kristo. Tayo bang mga nakipagsiksikan at mga pumanhik pa sa mga poste at
puno sa pag-antabay sa kanyang pagbisita ay tutularan ba si Zacchaeus (Luke
19:1-10)? Nabanggit sa Gospel na isa siyang mayamang tax collector at maraming
tao ang galit sa kanya. Kaya lang, ang maliit na mamang ito na pumanhik pa sa
isang sycamore tree para masilayan si Jesus ay nagbagong-buhay na kaya siya
pinagpala Niya. Isang sincere na pagbabagong-buhay...
*******
Tears of Mamasapano, Maguindanao
1/25/15 to 1/26/15. Going
back sa naka-upload na mga larawan ng moth sa blog post na ito, nabanggit ko pa
yun sa diary ko noong Disyembre 14, 2014. Tuwang-tuwa ako sa moth na iyon na
nasa mga halamanan ng terrace namin kasi bihira ang ganoong uri at saka mas
maamo ang moth kaysa sa butterfly. Kaya lang pagsapit ng gabi, ang moth ay
lumipad na patungo sa kalayaan; hindi ko naman yun pwedeng alagaan. Kulay
camouflage ang pakpak niya- parang sa uniporme ng mga sundalo at mga PNP
Special Action Forces.
Ang susunod na poetry ay
ang finale ng blog post na ito. Sa totoo lang, ito nga ang nai-submit kong
entry sa Panorama ng Manila Bulletin mula nang nag-anunsyo sila na bukas ang
kanilang Sunday magazine para sa kahit anong creative entries from anyone out
there. Matagal ko na itong na-e-mail sa kanilang tanggapan kaya lang hindi
siguro nakapasa sa kanila dahil wala namang reply kagaya na lang sa ipinasa
kong maikling kwento na pinaghirapan ko pa namang i-compose para sana
mailathala sa Liwayway magazine noon na never have a chance naman pala sa
kanila, sigh. Ang poetry ay dedicated para sa Fallen 44 at sa lahat ng nadamay
sa mga walang kabuluhang kaguluhan sa lupaing ipinangako.
“Cornstalks”
Dust-filled roads and ripples on the
marsh
Frail cornstalks waltzed with
lamentations
Before being trampled in the fields
Drenched with blood along with the
end of dreams
Silence howled all over
Day and night seemed the same
And water hyacinths hummed, quite
indifferent
Yet everything shed a tear
Bullets glistened and a worn-out
boot
While the reeds concealed a
photograph
Shielded such precious thing from
being looted
The ears of the cornstalks
Had heard enough from every grain
Withering along with nightmares
In a few days, warnings of being
uprooted
From the bosom of the earth
To give way for new sprouts when the
time comes
Which will produce golden ears
From these, one can listen to someday
Not the screams, no more merciless
gunfights
Nor the infamy and selfishness
Not the sorrows, the sufferings, the
blame
But beneath blue skies and sunbeams
The moonlit nights and stars
The poetry of the fallen heroes
And the songs of resurrected dreams.
Ang tagsibol ng blog site na ito! Walang gagaya o aagaw ng poetry sa itaas kahit na rejected pa ito ng Manila Bulletin Panorama magazine dahil uupakan ko ang gagawa nito!
ReplyDelete