This blog site does not fall under any category. It remains advertising-free and adamantly against displaying links to malicious websites especially porn and other filthy cybergarbage such as some of those listed in the traffic sources of pageviews appearing in the blog's dashboard statistics and that include PORN SITE ADMINISTRATORS OUT THERE WHO KEEP ON PESTERING DECENT BLOG SITES ALL OVER THE WORLD BY ADVERTISING YOUR URL IN THE STATISTICS TRAFFIC SOURCES!
ALL PORN WEB ADDRESSES THAT WILL STUMBLE UPON THIS SITE WILL DEFINITELY BE DESTROYED!

Please note that any comment, tweet (Twitter @newweirdjtt) or e-mail containing unpleasant message, suspicious links, or received by the Spam folder will not be entertained. Just remember that I can be a good friend but a bitter enemy, get it?
Hey, I'm supposed to be an independent, self-publishing fiction writer through my Samizdat Publications and yet selling my first published books had became difficult despite the good story quality and affordability of these. I think that I'll be returning soon to that search for a publishing company like I did in the past and so I must lay down my "pride" for my other unpublished manuscripts. I hope that I'll find a just and humane publisher who is open-minded to give chance to aspiring fiction writers like me, support Philippine literature and renewed interest in reading books, and without the attitude of treating the publishing industry as just some business gamble.

SOLILOQUY According to Webster’s Dictionary, soliloquy (so-lil-o-kwi) n. /plural soliloquies/ is the act of speaking one’s thoughts aloud in solitude; a speech in a play through which a character reveals his/ her thoughts to the audience, but not to any of the other characters, by voicing them aloud , usually in solitude. (derived from Latin soliloquium “to speak alone”). Grolier International Dictionary defines soliloquy as a literary or dramatic form of discourse in which a character talks to himself/ herself or reveals his/her thoughts in the form of a monologue without addressing a listener; the act of speaking to oneself in or as in solitude.

ANNOUNCEMENT: PLEASE CHECK OUT MY WATTPAD SITE- https://www.wattpad.com/user/weirdjtt




Friday, August 31, 2018

Extra Dark Chocolate

Ika-4 ng Agosto. Pagkagaling ko mula City University of Pasay, nagpunta ako sa Maynila. Sinubukan ko uli ang dyip at hindi muna ang LRT. Ang tagal ng biyahe pero para rin itong trip down memory lane lalo na nang dumaan kami sa Philippine Women’s University. Nag-aral din ako ng isang semestre doon; Fine Arts pa kaya lang ang kursong iyon ay di naman para sa akin kahit na mahilig din ako sa sining. Mahirap din maging impulsive sa mga pagpapasya gaya ng pagpili ng kurso pagsapit ng kolehiyo yet everything happens for a reason. Para sa akin ay hindi nasayang ang panahon at salapi noon sapagkat may mga natutunan din ako- mga aralin sa mga subjects, buhay-kolehiyo kahit wala naman akong barkada, at sa ilang lugar sa Maynila mismo.
Pagtapat ng dyip sa Philippine General Hospital, pumara na ako doon. Wala naman akong dadalawing pasyente doon; ang bibisitahin ko ay ang mismong ospital. Kaweirduhan man ito para sa karamihan sa mga tao, wala naman akong pakialam. Nagtagal ako sa niri-renovate pang Immaculate Conception Chapel. Dapat sana’y pupuntahan ko rin ang Ermita Church kaya lang hindi ko mahanap ang Padre Faura exit gate ng hospital compound kasi merong construction site doon at hindi na ako tumuloy talaga dahil natanaw ko ang madilim at makulimlim na langit at baka maabutan ako ng malakas na ulan. Sa totoo lang nakakalito sa loob ng PGH lalo na doon sa may mga lumang gusali na lampas ng parking lot at mga abandonadong ward na ginawa nang bodega ang ilan; wala na nga halos nagagawing tao doon pero hindi ko na lang pinairal ang takot kahit na parang iba rin ang pakiramdam; hindi naman ako nag-ghost hunting at baka mapagbintangan pa akong nagti-trespassing. Marami rin kasing pinagdaanan itong PGH sa kasaysayan.
*******
Ika-5 ng Agosto. Nagsimba kami sa Misa sa Our Lady of Loreto Chapel sa loob ng Col. Jesus Villamor Air Base at ang Gospel reading ay tungkol sa Panginoon bilang Tinapay ng Buhay, ang Eucharist. Pagkatapos ay napaisip ako- ang mga ex-Catholics na yun ba na nilisan na ang Simbahan at naging “Christian” na raw sila as they claimed themselves to be, hindi ba nila lubos na dinama ang pag-ibig ng Panginoon Hesu-Kristo noon nang nasa Catholic Church pa sila? Kailangan ba talaga nilang umanib sa ibang religious affiliation na nagki-claim na mas makikilala raw si Jesus sa kanilang masisiglang worship service and in-depth Bible study kaysa sa mga seryoso at makalumang tradisyon at liturhiya ng Banal na Misa lalo na ang Eukaristiya? May mga nabasa nga pala ako sa mga articles gaya ng “Why I Love Being Catholic” ni Bro. Bo Sanchez na may ilang staunch and brilliant Christian preachers na mula sa non-Catholic churches ang napaulat na naging mga Katoliko na; sila ay naging Roman Catholics na sa wakas hindi dahil sa proselytization o kung anumang human influence kundi dahil sa enlightenment ng Holy Spirit lalo na ang patungkol sa Misteryo ng Banal na Eukaristiya na higit pa nilang inunawa at pinahalagahan tulad ng sinabi ng Panginoon sa huling hapunan “...gawin niyo ito bilang pag-alaala sa Akin”.    
*******
Agosto 21, ika-35 anibersaryo ng kamatayan ni Ninoy Aquino at ngayong taon ang Islamic Feast of the Sacrifice, ang Eid’l Adha, ay tumapat din sa petsang ito. Sana balang araw ay mapuntahan ko yung Bantayog ng mga Bayani sa Quezon City.
Isang nakaririmarim na by-product ng irresponsible use of social media ang history revisionism. Ayon sa mga kinauukulan, sadyang may mga bayarang trolls na ignorante sa katotohanan at mas pinipili pa ang kasinungalingan na ipinapalaganap ng mga ito. Kabilang sa target ng mga history revisionists ay si Ninoy; bagamat namayapa na ay tuluy-tuloy pa rin binibira ng online libel. Revisionism is just the same as fake news. Yun nga lang, napakaraming netizens ang madaling magpaniwala o magpa-uto nang hindi muna inaalam ang authenticity ng mga binabasa o sini-share na posts sa social media.
*******
Ika-25 ng Agosto. Buti na lang at hindi maalinsangan o maulan sa araw na ito. Sa wakas, natuloy na ang matagal ko nang planong magtungo sa San Juan City, puso raw ng Metro Manila. Inaral ko rin ang road map ng naturang lungsod lalo na doon sa Pinaglabanan; naitago ko pa rin ang lumang PLDT Diretory namin. LRT-1 hanggang Doroteo Jose tapos lakad sa walkway hanggang LRT-2 Recto. Pagpara sa J. Ruiz Station, ang layo ng nilakad ko. Hindi ko kabisado ang public transport sa San Juan at medyo napraning ako na baka kasi kapag pumara ako ng traysikel at nagkataong mukhang-pera ang drayber nito (gaya ng ilan dito sa Villamor, hehe!) tapos mahalata na dayo lang ako sa San Juan, baka maningil yun ng sobra pa sa special fare at hindi ko pa naman alam ang fare matrix doon; hindi naman sa iniinsulto ko ang mga TODA sa San Juan at naniniwala akong higit pa rin nakararami ang mga tapat na drayber doon na ikinararangal ng kanilang lungsod. Eh di ang layu-layo ng nilakad ko. Hindi naman talaga nakakapagod kasi nakapag-explore pa ako sa ilang kalsada sa San Juan. Medyo makitid na mga liku-likong kalsada pero sa palagay ko sa lungsod na ito, mas marami pa ang mayayaman at maykaya. At saka tahimik sa maraming lugar.
Sa wakas, pagtanaw ko sa Pinaglabanan Memorial Marker, alam kong malapit na ako sa aking mga sasadyain. Paglampas ng marker, lakad-lakad pa at narating ko na ang ‘revolution-period church’, ang St. John the Baptist Cathedral sapagkat ayon sa historical marker nito, itinayo raw ito noong 1896; siguro ilang buwan bago ang Unang Sigaw sa Balintawak/Pugadlawin. Visita iglesia and historical pilgrimage ang hatid ng Pinaglabanan! Ang ganda ng simbahan at ako’y nakadalaw sa Adoration Chapel nito at pagkagaling sa simbahan, tinawid ko na ang patungong San Juan City Hall na kalapit na ng Pinaglabanan Memorial Shrine at isang magandang liwasan kung saan ang daming namamasyal. At nasa kabilang dulo nito ang Museo ng Katipunan. Tamang-tama at malapit na ang National Heroes Day.
Malapit nang mag-alas kwatro ng hapon at magsasara na sana ang museo lalo pa’t wala nang bisita pero pinakiusapan ko ang curator na taga-Pasay pa ako at mabilis lang akong titingin doon sa mga exhibit. Sayang at kung hindi lang sa pagmamadali ay ninamnam ko pa sana ang pamamasyal doon at mabasa ang mga akda nina Andoy at Oryang- sina Gat Andres Bonifacio at Gregoria de Jesus. Pati ang mga akda rin sana ng best friend nilang si Emilio Jacinto tulad ng Kartilya at yun isang tula niya na nagpapahiwatig ng feminismo o pagpapahalaga sa mga kababaihan na bihira sa kanyang kapanahunan sapagkat sa palagay ko mismong ilan sa ating mga bayani ay nagtataglay pa rin ng kolonyal na pamana ng machismo mula sa mga Espanyol; bakit, sa Unang Republika pa lang hanggang sa bago mag-Commonwealth, ang pulitika at pamahalaan ay tila mundo pa rin ng kalalakihan, hindi ba?
Nilubos ko ang pamamasyal sa museo. Kaakit-akit ang mga myural at iba pang paintings tungkol sa Katipunan at mga Katipunero at Katipunera. Agaw-pansin din ang mga naka-displey doon na mga anting-anting at agimat ng mga Katipunero. Ayon sa historian na si Prof. Ambeth R. Ocampo sa kanyang “Looking Back” volumes, ang mga naturang bertud ay hindi man nag-garantiya ng bullet-proof protection, nagsilbi pa rin itong inspirasyon upang lakas-loob pa rin lumaban ang isang makabayang Pilipino upang isulong ang kalayaan ng Inang Bayan. Actually, ang mga anting-anting na iyon pati ang ‘mahiwagang kamison’ ni Macario Sakay, gaya ng Balangiga Bells, ay itinuring pang war booty ng mga Amerikano na inuwi nila buhat sa nilahukang Filipino-American war. Sana, makapunta uli ako sa Museo ng Katipunan sa ibang pagkakataon.














At The Pinaglabanan Memorial Shrine across the San Juan City Hall 
 The Bonifacio Monument near the Manila City Hall




No comments:

Post a Comment