Cool Cat

My pet cat, Pit Bull when he was still in this world. How I miss him so...

Nobyembre 16. Ako’y nakadama ng ‘gloomy Friday night’. Mula pa nitong tanghali mahina na kumilos ang senior citizen kong miming at ayaw na niyang kumain. Pagsapit ng gabi, nanghihina na siya at naramdaman kong iiwan na ako ng aking pinakamamahal na pusa. Ayoko na siyang maghirap pa kaya ipinanalangin ko sa Panginoon na Siya na ang bahala sa kanya.

Nine years old na si Pit Bull; ipinanganak siya noong Oktubre 2009. Una ko pa lang siya napagmasdan noong kuting pa siya at napansin ang distinct black spot sa noo niya, napagpasyahan kong pangalanan siyang Pit Bull dahil para siyang mukhang pitbull. Mula pa noong maliit siya ay hindi ko siya napa-checkup sa beterinaryo at hinayaan ko siya sa kanyang natural, wild feline instincts sapagkat likas sa mga pusa ang pahalagahan ang kanilang personal freedom at ayaw rin nilang pakialaman sila ng mga tao sa kung paano sila mamuhay. Ang malaking pinag-iba ng mga pusa sa mga aso ay sila itong mas free-spirited. Hindi siya maarte sa pagkain; kung anong kinakain namin, yun din ang tsibog niya. Ngunit si Pit Bull, mahilig man gumala noong kabataan niya, makipagrambulan sa ibang barako sa ngalan ng teritoryo, at babaero pa, umuuwi pa rin siya sa akin bilang alaga kong miming. At nang naging senior citizen na siya at sumapit na sa age of retirement, pinili na niyang maglagi sa bahay at siya’y tuluyan nang naging isang housecat ni hindi na siya pumapalag kapag kinakarga ko siya na parang baby. Madalas pag natutulog ako noon, siya ay nahihimbing naman sa unan ko. Sa tuwing nagbabakasyon kami, kinakausap ko siya na mag-ingat palagi at inihahabilin ko sa aming katiwalang kamag-anak na siya ay pakainin at bigyan ng malinis na tubig. At anong saya kapag umuuwi ako sa bahay at siya naman ay nakaabang sa may terrace.

Nobyembre 17. May kahabaan ang araw na ito. Pasikat pa lang ang araw at pagbangon ko ay inalam ko kung kumusta na si Pit Bull ko. Maaliwalas ang panahon ngunit ito’y araw ng kalungkutan para sa akin sapagkat ang pinakamamahal kong pusa ay namaalam na at na-realize kong hayaan ko na siyang magpahinga sa awa ng Panginoon. Doon, naroon din ang mga miming ko noon. Nagkaroon si Pit Bull ng himlayan sa aming hardin, ang kanyang memorial park at katabi pa nito ang lote ng magandang si Mama Miming (namaalam nitong Hunyo) na naging alaga ko rin noon at gusto ko pa noon na maging asawa niya kahit na madalas ay nagsusungitan sila. Mayroong mataas na fortune plant sa kanilang himlayan. Magpahinga ka na, Pit Bull ko. Maraming salamat sa Panginoon at naging bahagi ka ng buhay ko.

Nagpatuloy pa rin ako sa buhay sa araw na ito. Pumasok ako sa aming Saturday classes ng graduate studies kung saan ako naka-enroll ngayong semestre. Pagsapit ng hapon, nagtungo ako sa SM Manila sapagkat highly-anticipated para sa akin ang petsang ito. Muling ginanap sa naturang mall ang Dugong Bombo. Napakaraming donors at kay tagal ng hintay ko sa pila. Ngunit napawi rin ang pagkabagot nang matapos ang karagdagang pagsusuri at ako’y naging qualified blood donor muli ngayong taon. Maraming salamat sa Panginoon. Ang aking mantra: pagtataglay ng spiritual nourishment + pagiging clean-living + pagpapanatili ng healthy lifestyle. Kagabi ko natapos ang aking St. Jude’s Novena at nitong umaga ang aking rosary! Kahit na ginabi ako sa pag-uwi, hindi naman ako napagod o nahilo. At hindi rin siksikan sa LRT.

At pag-uwi sa bahay, hay... unang gabi na wala na ang aking Pit Bull. Isa sa mga anak niya,si Lalake na anak niya kay Babayi,ay dati namang naglalagi dito sa bahay kaya lang mula ang naging alpha male tomcat na ay naging suplado na at tuluyan nang tumira sa teritoryo kung saan siya naghahari. Dito sa bahay, bawal kasi ang mga aso pero pinapayagan ang mga pusa at meron din akong mga alagang maya (sila’y mga ibong may layang lumipad). Isang araw, magkakaroon uli ako ng miming na kusang-loob na maging maamo sa akin.