Scent of Cinnamon

“Let us serve with hearts filled with the pure love of God which enables us always

to love the roses amidst the thorns.”

~ St. Louise de Marillac ~

“Faith lifts the staggering soul upon one side. Hope supports it on the other.

 Experience says it must be. And Love says- let it be.” ~ St. Elizabeth Ann Seton ~

“Believe that God will not leave a heavy burden on your back without sustaining you.

He will be your strength and will as your reward.” ~ St. Vincent de Paul ~

 St. Vincent de Paul by Simon François de Tours (1606-1671)  (courtesy of Wikipedia)

Hulyo 15. Pagkagaling ko sa klase sa CUP, pumunta ako sa Maynila. Pagbaba ko mula sa UN station ng LRT, mamamasyal lang sana ako sa Luneta ngunit animo ang lakas ng hatak ng St. Vincent de Paul Parish hanggang sa napadpad ako muli sa entrance ng mahabang walkway patungo sa campus ng Adamson University makalipas ng labingpitong taon! Dito ang daanan ng karamihan sa mga estudyante na nanggagaling mula Taft. Mahabang eskinita yun na papuntang San Marcelino at medyo madilim but at the end of the tunnel, naging maaliwalas at bumungad na ang simbahang sinadya ko sa araw na ito.

Sa totoo lang, habang naglalakad ako sa walkway ng Adamson hanggang sa marating ko na ang St. Vincent, bukod sa pagpansin sa mga myural na nadaraanan o sa katabing masukal na compound ng dating jai-alai kung saan di kalayuan dito nakatirik ang pambansang Luneta photobomber na Torre de Manila, nagmumuni-muni ako. Hindi lamang ang tungkol sa mga kwentong katatakutan (noong Liberation of Manila, ang campus nito tulad sa mga karatig pang paaralan at iba pang gusali ay may kani-kaniyang malagim na kwento at kasaysayan noong World War 2), nagbalik sa aking gunita ang isang pangyayari 17 years ago. Naka-isang semester lang ako noon sa kursong fine arts mula sa kalapit na PWU at nagsawa ako agad kaya bago mag-second sem ay nagpasya na akong magtransfer tapos... architecture pa ang gusto kong kurso (not kidding!). Kaya lang noong mag-eenroll na sana ako, sobrang dami ng tao at bigla na lang akong na-stressed out at naasar sa sitwasyon kaya I got thoughtless and impulsive that time na nasagot ko pa nang pabalang yung isang school official na college dean malamang noon. Matagal ko nang pinagsisihan ang inasal ko noon; di man lang ako nakahingi ng patawad sa tao nang nagpasya na akong hindi na muling aapak sa campus ng Adamson kahit pa noong late 2000s nang nag-aral ako ng kursong CTP sa kalapit na PNU.

Maraming salamat sa Panginoon, tulad sa iba pang simbahang pinuntahan ko para sa aking anytime visita iglesia, naging maluwalhati ang pagsapit ko sa aking sadya. Isang marikit na simbahan, nakagayak ito at nakahanay ang mga tarpaulin kung saan mababasa ang mga quotations (gaya ng mababasa sa panimula ng blog post na ito) mula sa mga santo na patrons ng Vincentian fathers most notably, St. Vincent de Paul with his sincere, peaceful smile that was sweeter than that of Mona Lisa’s tulad sa portrayal sa kanya sa mga paintings.

Pagkatapos magdasal, nag-usyoso pa ako sandali sa labas ng simbahan. Di na ako tumawid ng San Marcelino patungo sa Adamson na mismo. Merong maliit na hardin ng Marian grotto sa may Adoration Chapel ng simbahan. At dito matatagpuan ang isang maliit na historical marker na mababasa dito ang tungkol sa maikling kasaysayan ng isang 17th century community ng Japanese Christian exiles na nanirahan sa Dilao (Paco district na ngayon). Nabasa ko sa isa mga “Looking Back” essays ni Professor Ambeth Ocampo ang tungkol doon at pinamunuan sila ng isang daimyo, si Justus Takayama Ukon. Siguro ang loteng ito ng Adamson ay bahagi noon ng pamayanang iyon. Di pa nga ako nakalalayo sa simbahan nang namataan ko sa may walkway ang ilang batang paslit na namamalimos lalo na sa mga dumaraang estudyante. Mukha namang malilinis ang mga yun at may mga bahay na inuuwian. Tsktsktsk! Sana, makalipas ng ilang taon, nandito muli sila sa Adamson hindi na bilang mga umaasa sa konting barya kundi mga responsableng estudyante na.

Paglabas ko mula walkway patungong Taft-Kalaw, namasyal na ako sa Luneta! Mainam at maulap ang panahon lalo pa’t tanghaling-tapat pa nang mga oras na iyon. Kabilang sa mga pinuntahan ko ay ang Museum of Anthropology na bahagi ng Pambansang Museo na libreng-libre ang entrance kaya pala ang daming pumila doon upang magkaroon ng sarili nilang field trip. Sayang nga lang at wala akong dalang camera pero nakaka-enjoy ang matungo sa mga gallery kung saan ang dami-daming naka-exhibit na mga national treasures at iba pang kayamanan ng lahi. Muli kong nakita ang Manunggul Jar, Maitum anthropomorphic jars, Laguna Copperplate Incriptions, Calatagan Pot, San Diego shipwreck, at marami pang iba. Sa susunod ay pupunta uli ako sa museum na ito.

*******

Hulyo 21. Kaya pala nitong umaga, pagbukas ko ng radyo at sa 99.5 PlayFM station ang tutok, ang pinag-uusapan na hindi ko nasimulang pakinggan ay tungkol sa Linkin Park. Siyempre, basta Linkin Park, nagpapaalala ng college years. Akala ko ay disbanded na ang nabanggit na American rock group or nag-go solo career na si Chester Bennington hanggang sa napanood ko na lang sa “24 Oras” at nasa international celebrity news na patay na raw na ang lead vocalist na iyon dahil sa suicide katulad ng sinapit ng ilang frontmen ng iba pang rock bands. At ano ang common issue sa mga mama na iyon? Alcoholism, drug abuse, awfully stressful lifestyle that led to depression. Hay, Linkin Park... gustung-gusto ko pa naman ang mga kanta nila mula pa noong 2001 nang napanood ko ang music video ng “Crawling” mula sa album na “Hybrid Theory”. Inaabangan ko rin ang mga sumunod na hit tracks and music videos nila at astig talaga! Sana kung mag-release ang mga music stores ng greatest hits CD ng LP tapos reasonably-priced pa, bibili ako.

Follow-up sa essay na ito: Gabi ng Oktubre 4 at habang naghihintay kami ng evening flight namin papuntang Bangkok, Thailand (related to the October 2017 blog post “Manila Cuyapo, Bangkok Lotus”), di-kalayuan sa departure area ng mga pasahero sa NAIA-1, merong mga kalapit na Pinoy souvenir shops; at kabilang sa mga tinda nila ay mga audio CDs na yung ilan ay on sale pa. At doon ko pa natagpuan ang isang CD ng Linkin Park at katabi pa ang mga oldies and Christmas song albums! 450 pesos pa rin ang isang lumang CD? Pero, hindi na ako nagdalawang-isip pa nang nakita yun at binili ko. CD yun na meron pang kasamang VCD ng live performance ng banda sa Texas noong 2003 kung saan kinanta nila ang hit tracks mula sa “Hybrid Theory” at “Meteora” albums. Everything happens for a reason nga na ang CD na ito na tila matagal na naitago noon sa stockroom ng records company at muling nailabas para ibenta sa isang souvenir shop sa airport, ay para naman pala sa akin! Na-enjoy ko ang sound trip na ito!

*******

Hulyo 29. Pagkagaling ko sa MAED class namin sa CUP, may pinuntahan akong malayong lugar na pwede ring masabing may pagka-frontier area na dahil sa layo nito sa iba pang barangay ng Pasay (ang layu-layo rin nito mula sa Villamor Air Base, ano?) at mas malapit pa nga ang mga subdivision ng Parañaque tulad ng Merville. Kalayaan Village... first time kong makadayo sa lugar na iyon na karamihan sa mga bahay ay mga townhouses and apartments ng Teachers’ BLISS pero tahimik doon, a! Yun ang impression ko sa lugar. Ang sadya ko talaga ay ang Our Lady of the Blessed Sacrament Parish; however, sad to say, sarado ito nang oras na dumating ako doon. Sigh...

Well, at least ay tahimik ang paligid ng simbahan at kahit sarado pa, pwede pang magdasal sa may gate basta walang istorbo. At kumpleto na rin ang listahan ng mga Simbahang Katoliko dito sa Pasay na narating ko na sa aking anytime visita iglesia.

*******

Hulyo 30. Nang nagsimba kami sa araw ng Linggong ito sa Our Lady of Loreto Chapel (CJVAB), ang Gospel readings ay tungkol sa mga parables ng Panginoon, ang buried treasure in the field and the pearl of the great price. At naisip ko muli ang balita tungkol sa isang pari na may ranggo nang monsignor na naaresto dahil may kasama raw menor de edad na ibinugaw mismo ng barkada nito. Ang aking simpatya ay hindi lang para sa batang babae na napariwara ang buhay nang mga panahong iyon kundi pati rin sa paring nahaharap sa kaso sa halip na tulungan sana ang bata na makabalik sa wastong landas. Sa “Prayer for Priests” na kabilang sa blog pages ng “Soliloquy Beyond” (please refer to the menu at the right side of this page), merong linyang “fallen/ tempted priests”. Isipin na lang natin ang pamilyang pinagmulan ng monsignor at mga kaibigan niya na ang pagkakakilala sa kanya ay isang tapat na lingkod ng Panginoon at ng Inang Simbahan. Ang monsignor ay naging mahina. Pinakawalan niya ang kayamanan sa bukirin at ang pambihirang perlas- yun ang matatag na pananalig at paglilingkod sa Panginoon. Hindi na bago ang ganitong balita tungkol sa mga “fallen clergy” tapos, maraming tao ang kaybilis nang manghusga at mangutya at idamay pa ang lahat ng kaparian tulad ni Pangulong Duterte at yung mga aso niya sa gobyerno. Aba, bakit? Sa Catholic Church lang ba mayroong mga nagkasalang pari tapos ang mga pastor o ministro ng iba pang relihiyon ay mga huwaran na sa kabanalan?

*******

Gallery of the Cinnamon

Mabuti na lamang at nanatili sa F.B. Harrison address ang city hall ng aking mahal at paboritong lungsod at pina-renovate pa upang maging higit na makabago ang dating niya. Sa parehong sikat na kalsada, matatagpuan din ang The Henry Manila, isang exclusive gem of a boutique hotel dito sa Pasay at matatagpuan sa isang maluwag na residential compound na akala mo’y nasa probinsya ka pag naroon ka. Una kong nabasa ang tungkol sa lugar na iyon sa isang lumang issue ng “Cocoon” magazine. Hehe, kapag naglalakad ako sa Harrison at napadaan ako sa may gate nun, hanggang sulyap na lang nga ako, eh!

Three years later na akong muling nakabili ng Malagos Chocolate sa SM MOA (please refer to the last paragraph of “Soliloquy of Bitterness: Inuunawa Ko Na Lamang Matapos Kong Mapagtanto” posted on September 2014). Mula sa 150-peso price ng 65% dark chocolate variety nito, naging 189.75 pesos na... ay, grabe! Tumaas na ba talaga ang production costs ng Davao product pa ito? Well, anyways... high-end chocolates ang mga ito. Excellent export quality. World class... na sa presyo pa lang ay parang ayaw nilang ipatikim sa mga kapwa-Pilipino nilang mga karaniwang tao lang tulad ko, hehehe!

Tumatangkilik ako ng mga produktong “proudly made in the Philippines”; Lala chocolate and homemade local tablea paired with panocha or muscovado sugar for champorado are the best! Pero sa pagkakataong ito pagdating sa chocolate products, walang usaping nationalism. Ah, Whittaker’s is my favorite and personal choice.

Sa magazine stand ng Ace Hardware pa ng SM Mall of Asia ko pa nabili ang bagsak-presyo nang “Andrea: Road Trip” 2015 coffeetable photobook published by Rawr Books. Ang ganda pala ng magazine na ito ni Andrea Torres pero sayang at hindi nabanggit kung saan ang location ng photoshoot. Yung lugar kasi nakakamangha ang scenery at pati ang bahay na rustic villa ang dating. Pero center of attention pa rin ang sultry hot Kapuso actress. 

Nangongolekta na yata ako ng sexy magazines na panlalaki at pati coffeetable books, hehe. Bumili talaga ako nito- “Kim Domingo: State of Undress”.  Gusto lang titigan ang mga litrato yet never ever the les feelings. Basta, fascinated lang ako sa artistic photography na dapat walang photoshop retoke, a! Man, just like Andre Torres, she’s seduction overload.