Alinsangan at Aliwalas at Ginaw sa Panahon ng Kapaskuhan

Sparkling Christmas balls set on fine, powdery beach sand inside a fish bowl

ang bagong parol na napundi agad ang isang bumbilya

ang lumang parol na isinasabit pa rin for sentimental value of the past Christmases

oriental motif for Christmas decorations

Ngunit iba pa rin ang mga natural na parol at Christmas lights, siyempre. On early evenings, look up sa ganitong mga araw ng Disyembre. Ibang klase ang kislap ng mga bituin at ang planetang Jupiter. Sama-sama sa silangang dako ang Orion, Taurus, Gemini, at Canis Minor. At ang malaking aso, ang Canis Major, kung saan sa ‘collar’ nito, naroon ang Sirius na mistulang parol sa langit.
Sinubukan kong litratuhan ang Sirius pero ang lumitaw sa mga larawan ay animo isa itong nebula or irregular galaxy.

***
Ilan sa mga susunod na sanaysay ay johnny-come-lately na nga yet never mind if these were that.
Maraming araw na ang nakalipas since Manny Pacquiao’s defeat and the cliché ng simile na iyon tungkol sa buhay na para raw gulong na taas-baba. And so goes the colorful boxing career of the man this year.If ever Juan Manuel Marquez will visit the Philippines, he should not worry about his security. Sa mga Pinoy na tumaya sa kanya, hindi naman ibig sabihin hindi na maka-Pilipino, ha? May isang nakadidismaya rin kay Pacquiao sa tuwing inaawit ang "Lupang Hinirang" bago ang laban niya. Sa halip na umawit din siya ng pambansang awit natin (pulitiko pa man din siya) ay panay pa ang ensayo nila ng kanyang coach; kabaligtaran ng mas relaxed at mas focused na si Marquez na kasama ang team nito ay nagbigay-galang talaga sila sa flag ceremony. At meron bang available na retaliatory edited photos sa internet kung saan si Justin Bieber ay nasa boxing ring screaming like a girl na ayaw madaplisan man lang ang mala-porselana niyang kutis? Halos mapuruhan si Pacquiao kaya panay ang pa-check-up; may God have mercy on Pacquiao.
Ah, isang araw matapos ang laban, napanood ko sa primetime news ng channel 5 ang panayam sa halos naghihisterikal na si Aling Dionisia sa kanyang paninisi at panunumbat sa mga pastor na iyon na laging bumubuntot sa kanyang anak. Aba, totoo pala itong tsismis-tsismis sa showbiz column ng isang lumang tabloid issue na may isang mag-inang celebrity na palaging nag-aaway dahil na-proselytize sa ibang relihiyon ang anak. Ngunit sa demokratikong bansa tulad ng Pilipinas, karapatan naman ni Pacquiao kung nais niyang magpalit ng relihiyon. Siyempre, ipagtatanggol din naman ng mga pastor ang kanilang sarili mula sa mga banat ni Mommy D. Iba-iba lang talaga ang opinyon ng mga tao tulad ng isang hinuha na ito tungkol sa kanila na tila nagkaroon ng mindset na kung hindi umano sa isinagawa ng mga pastor na ito na “intensive” Bible studies, prayover, and solascripturan way of life na ipinakilala at kanilang “more meaningful” and “happier” praise and worship services, hindi raw matatalikuran ni Pacquiao ang mga bisyo nito. Bagay na hindi niya nagawa noong Katoliko pa siya, pastors? Huwag nang magpaliguy-ligoy pa with your goody-goody statements, please? Kabilang ba sa malimit na Bible passage nila ito (what if they are fundamentalists)? - "Do you think that I came to bring peace on this world? No, I came rather with a sword. I have come to set a man against his father and a daughter against her mother, and a daughter-in-law against her mother-in-law. A man's worst enemies will be right in his own home! If you love your father and mother more than you love Me, you are not worthy of being mine. Or if you love your son or daughter more than you love Me, you are not worthy of being mine. If you refuse to take up your cross and follow Me, you are not worthy of being mine. " (Matthew 10:34-38)
Well, si Pacquiao lang ba ang boksingerong Pilipino? Nagwagi naman ang mga lumaban sa undercard division,a! And most recently, si Nonito Donaire,Jr. sa ibang weight division. Other matters, Azkals...kibitbalikat; eh,sa hindi ako mahilig sa soccer,eh! Miss Universe 2012 first runner-up Janine Tugonon, great!
***
December typhoons were said to be the fiercest. Sendong for 2011 and this year, Pablo. Kapag ang mga pook ba naman na hindi karaniwang nakalalasap ng mga bagyo ang labis na nasalanta, mahirap talagang makabangon dagdag pa ang napaulat na suliraning pangkapaligiran doon sa kanila tulad ng illegal logging at indiscriminate mining.
How to celebrate Christmas meaningfully? Parties? Get togethers? Exchange gifts? The long, costly preparations? Hmmm, alam ko at nagawa ko na at masaya ako, hehe! Hindi na kailangang iulat dito dahil ang Panginoon na lamang ang nakaaalam.
Yeah, I’m such a weirdo. Kapag may napapasama sa mga salu-salo, handaan or get togethers, hindi ako ma-PR. Hindi ako palakwento, aloof! Some people think of me as this so cold and reserved. Just please don’t misunderstand or pre-judge me because I also know how to accomplish good deeds but I rather do it humbly and quietly.
***
Pagkalusot ng RH Bill and the happy, exuberant pro-RH. Celebration in purple. I’m at the magenta or red-violet area! Masyado na bang nagsasaya ang ilang mga pro at inuuyam naman nila ang mga anti-RH sa kanilang umano’y tagumpay laban sa paninidigan ng mga ito? Sa ilang past blogs, nagbabanggit na ako doon ng tungkol sa aking mga “red-violet” essays hinggil sa naturang isyu. Ah, hindi ko na uulit-ulitin yun dito.
***

The picture shows the last sunlit moments at dusk during the winter solstice.
Mayan calendar, ha? And that blockbuster movie that exploited its concept (I didn’t find that film cool). Ah, those smart ancient shamans, scientists, and mathematicians probably got so starstruck from excessive observation of the night sky! I’m sorry to have this kind of opinion, no offense. I had read some articles that some elusive native American Indian groups from the North to the Central down to the South actually made some hallucinatory plants and fungi as part of their sacrament and when they were in trance because of these, they believed that they were actually in direct communication with their deities. These strange rituals were handed down from generation to generation for thousands of years. Just like that so-called fabulous calendar. Ngunit hindi lang naman ang mga sinaunang Mayan Indians ang nananakot ng mga future generations, eh. They have those Christian counterparts which I don’t want to mention the names of their denominations who had raved about doomsday and afterwards became the laughing stock of the town. I thought they read their Bibles religiously. Ang Diyos lamang ang nakaaalam kung kailan, ang pangaral ng Panginoong Hesu-Kristo.

***
Komentaryo lamang ito tungkol sa isang kanta na pinatutugtog na naman dahil sa kasalukuyang okasyon, ang “Christmas Single” ng OPM band na Rocksteddy. Just one word from me about that: rubbish! Eh ano naman ngayon kung single? Dapat tigilan na itong napaka-ugok na mentalidad ng ilang tao na dahil lang sa single ay malungkot at nakakaawa na, di ba? Single and happy... a merry Christmas indeed!
***
This recent Christmas party dito sa VABES, hindi na ako party host, hehehe! Eh, wala naman akong advisory class ngayong school year; masaya naman yun,a! Ay, oo nga pala. Ang panahon na pabagu-bago ay nagdudulot ng sakit tulad ng trangkaso. Hay... maraming salamat sa Panginoon, gumaling na ako doon. Kaya lang yung hangin naghahatid din ng allergens. Sipon. Ha-choo!
***
Sana sa susunod na taon, matupad na ang pangarap ko na maipalimbag ko na’t mailathala ang aking mga akda. Sana, ang lalapitan kong kumpanya ng printing press ay tapat, makatao, at may takot sa Diyos. As usual, ang taong inaasahan kong tutulong sa akin ay ang sarili ko. Kung gusto niyo, mga anonymous readers, kung halimbawang meron sa inyo ang matagal-tagal na rin na nakikibasa sa mga blogs dito, tulungan... ah, never mind. Matagal na nga rin pala akong nagpapahiwatig ng paghingi ng tulong sa ilang past blogs, not a single one among you ever gave a damn! At saka, nagbasa ako minsan ng magasin ng 2013 Year of the Snake ni Bro. Mhon at ng Rising Star Publications, tungkol sa aking animal sign. May mga nakatutuwang pahayag. May mga pahayag din doon na para akong natatawa na minsan ay naiinis ngunit may ilan naman na nagsisilbing babala sa akin lalo na ang tungkol sa pakikisama o transaksyon sa ibang tao. Ang mga Pig people ay natural na matapat at maayos makipagkapwa-tao subalit ang kabaitan nilang ito ay madalas sinasamantala at inaabuso ng mga taong mapaglamang sa kapwa; nagiging gullible, ba. Pinagdaanan ko na nga yun nitong taon lamang nang may nilapitan akong isang walanghiyang kumpanya ng printing press na nabulungan yata ng demonyo, tsktsktsk! Nag-aalala ako na baka kahit ano pang ingat ko ay ano... ayoko! Ayoko nang maging gullible! Bakit ba kasi may mga taong ayaw magpaka-tao at pinipili nilang magpaka-tae na lang dahil sa di-mabuting ginagawa nila sa kapwa?! Pagsisikapan ko pa lalo ang wastong pag-iingat. Kaawaan nawa ako ng Panginoon.
***
Maligayang Pasko at Masaganang Bagong Taon!

The Nativity/ Adoration of the Magi by Fra Angelico and Fra Filippo Lippi(courtesy of Wikipedia)

Kislap ng Sirius

The star Sirius during the night (courtesy of Wikipedia/author:Cristobal Alvarado Minic)

The hermit all alone
Once had spoken out
The anguish from within
They drove me away a long time ago
I got nothing against them
Except that I was just different
Outcast from their circle, unaccepted
Aloof had I became, since they built that wall first
And now, they are glancing at me again
With pitiful eyes aimed at me, they are still behind that wall
That wall they built, should I be the first to strike it down?
They hurt me first
Let me regain my ego, my dignity
From being their outcast for so long, don’t blame me
They should not blame me
Yet, this chasm cause my aches each day, the breadth of the wall they built
Is a span of light-years for me
Thus had spoken
Of the hermit all alone.

Cryptic statements of this poetry that I had composed (all rights reserved!). Perplexed? Try to decode it if you can!
***
Basta sa panahon between the last week of October and the first week of November at nabanggit ko na sa previous blogs, it’s about St. Jude’s novena, annual pilgrimage to St. Jude’s Parish within the Malacañan Palace, and blood donation through Philippine National Red Cross and Bombo Radyo at SM City Manila.
Nagkataon lang ba o sadyang totoo? Matapos kong makumpleto ang nobena ni St. Jude, nanaginip ako na nasa isang poultry farm ako. Medyo malabo na para bang magkakahalong sisiw at bibe ang sinusundan ko doon. Ayon sa isang dictionary of dreams or oneiromancy guide, ang mga sisiw ay pangitain daw ng answered prayers. Pagsapit nga ng araw na iyon ng blood donation na ginanap sa SM Manila, nakahanda na ako kung sakaling hindi ako papayagan. Nitong mga nakaraang buwan kasi, nag-aalala ako tungkol sa pagsumpong ng aking hormonal imbalance na matagal na ito. Way back in 2004-2005, (excuse me, the following statements here got nothing to do with that RH Bill!) niresetahan pa ako ng oral contraceptive pills at sinundan pa ng estrogen replacement therapy para malunasan yun; hindi nakabuti ang mga gamot na yun sa akin (hindi ako pinayagang mag-donate noong 2005 dahil sa low bp ko; suspetsa ko ay dahil sa pills na iyon taken months before) and then in the summer of 2006, dinanas ko ang pinakamahahaba at pinakamalala kong ‘heavy days’ na tila hindi maawat; awa ng Panginoon, kahit napakaraming dugo ang nasayang noon na ikinahina ko pa, hindi ko naranasang matumba dahil dito. Humupa ang ‘tsunami’ at napayapa ang ‘storm surges’ sa pag-inom ko ng traditional herbal brew na inireseta ng isang Chinese doctor sa Binondo na nirekomenda sa amin noon ng aming kamag-anak.
Mayroon nga akong history ng anemia at madalas na low bp pa. Minabuti kong uminom ng food supplements, lalo na ang may iron. Kailangang ipagpatuloy ang pagiging clean living and healthy lifestyle. Bago ang initial tests, merong mabusising oral and written interview. Pero napansin ko na inalis ang ilang tanong sa interview sheet tulad ng mga ‘interrogation’ kung ang donor ba ay homosexual na nagkaroon ng homosexual activities o di kaya’y na-involved sa promiscuity. Ewan kung out of ethics ba kung bakit wala nang ganoong tanong or baka magsinungaling ang donor kung halimbawang totoo pala yun sa kanya, hehe! Matapos ng initial tests, wala naman palang dapat ipag-alala. Maraming salamat sa Panginoon para sa pagkakataong ito na muli akong ma-qualify. Kahit na medyo nangingilag pa rin ako sa blood tests at pagkabit ng blood bag, matapos ang extraction at bigyan ako ng meryenda, hindi ko nadamang nabawasan ang aking stamina o sigla. Magaan ang aking pakiramdam na pwede pa akong umakyat nang patakbo sa LRT Central Station; ay, bawal nga pala yun doon.
And a week later, the pilgrimage. St. Jude is a great friend. For the third time ay nakapamasyal din muli ako sa complex ng Malakanyang, lalo na sa Arlegui-Jose P. Laurel side, doon sa may gate at pader ng Laperal Mansion. Doon, sariwa ang hangin kasi maraming puno kaya lang, ang daming nakaparadang sasakyan nang hapon na iyon at mausok pa. Mula sa mahahabang lakaran sa Quiapo at pagbaba mula sa dyip sa San Miguel, pagdating ko sa nabanggit na Simbahan at maalinsangan pa ang panahon, sa totoo lang, ang baho ko na, hehehe... but that didn’t matter, doon ako sa sulok at nag-iwan ng novena copies gaya ng gawa ng iba pang dumarayo doon.
Siyanga pala, noong Dugong Bombo event, hindi nawawala ang entertainment habang nagaganap ang blood donation activity; siyempre sponsored din ng Bombo Radyo at 102.7 StarFM. Mahaba ang pila ng donors at habang naghihintay, merong live performance sa stage. Pang-akit ba; kaya lang aaminin ko na hindi ko yun ma-appreciate. Napakalakas kasi ng sound system nila at natutulig ang mga tenga ko na baka ma-tense ako nito at maapektuhan ang dugo ko. Ewan ko kung halatang-halata ako na nagtatakip ng mga tenga nang nagtanghal itong banda na “All For Patricia” tapos yung babae nilang bokalista bumaba pa ng stage. Medyo kinabahan ako na baka lapitan ako at sa harap ko pa mismo kumanta. My sincere apologies to that band yet they’re still cool.
***
Pabalik-balik nga talaga sa TV ang ilang animé. Minsan, nanood din naman ako ng “Inuyasha” na unang ipinalabas sa channel 2 years back tapos lumipat sa channel 7. Kaya lang, mas maganda pa rin ang anyo ng pagiging taong-lobo ni Dennis (Japanese name: Kurama) ng “Ghostfighter” (Yu Yu Hakusho). Pero may isang animé sa Hero na bagamat napanood ko na noon sa AXN (English subtitles lamang noon; pansin ko sa karamihan sa mga shoujo motif animé, yung boses ng mga bidang babae ay high-pitched na may pagka-squeaky), I can’t help na subaybayan ito lalo pa’t malapit na itong matapos. Ito yung “Ceres, Celestial Legend” (originally called “Ayashino Ceres”) na wala namang koneksyon sa Roman mythology o pangalan ng isang asteroid at lalong walang kinalaman sa isang local bus liner na biyaheng probinsya. Same author din as “Fushigi Yugi” na si Yuu Watase ang naturang animé ngunit mas kaunti ang episodes but with more violence and bloodshed and consummate, steamy love affairs. Ang mga tauhan ay hindi rin nalalayo ang itsura sa mga taga-Fushigi Yugi. Other matters, akala ko ba naman tuluy-tuloy na ang “Sailor Moon” sa Hero channel sa halip yung western-inspired look ng “Trigun” ang mapapanood doon; 2001 pa yun sa channel 7 na mala-fashion icon si Vash Stampede. Doon din pala sa Hero, merong “Dubbers’ Cut” previews. Noon pa ako familiarized sa trabaho ng mga Filipino dubbers and voice talents sa radyo man o sa telebisyon. Siguro masayang trabaho yun, hehehe!
***

Joseph Mallord William Turner's The Erruption of Vesuvius (courtesy of Wikipedia)

Volcanic temper. Una kong nalaman ang tungkol sa term na ito sa photo caption na nabasa ko sa April 2012 issue ng OK! Magazine na tungkol sa hiwalayan umano nina Heidi Klum at Seal dahil daw sa “volcanic temper” nung huli na masamang halimbawa sa mga anak nila. Ako rin pala, may volcanic temper sa totoo lang lalo pa’t sa uri ng hanapbuhay ko na nakakabit na yata dito ang stress and tension. Tsktsktsk!
***
Kailangan talaga na kapag tungkol sa kasaysayan ng Pilipinas ang itinuturo sa asignaturang HEKASI, hindi dapat one-sided or biased. Sa Ikatlong Markahan, matapos ang talakayan tungkol sa Pamahalaang Komonwelt at kay Pangulong Quezon, kasunod na ang Panahon ng mga Hapones. Minsan, habang may talakayan ay nagdrowing din ako sa pisara ng itsura ng isang World War II sundalong Hapones in complete uniform ngunit ang kanyang mga binti ay... sakang. Alam naman natin na may ilang unpleasant terms ang nagsimula ng panahon na iyon dulot ng mga sitwasyong dinanas ng mga Pinoy noon at may napanood pa ako sa TV na ilang war video footages kung saan mapapansin talaga na marami sa mga Hapones na sundalo ang sakang ang mga binti lalo na kung naglalakad. Ay, oo nga pala, meron din namang sakang sa ibang lahi, a! Meron din mga Pinoy ang sakang. Sinasabi na dahil daw yun sa paraan ng pagkarga sa kanila noong mga sanggol pa at medyo malambot pa ang mga buto. Well anyway, going back to history, very enjoyable thing to do especially if you’re a history buff. Iwasan lang ang prejudices. Tulad na lang sa mga paksa tungkol sa pananakop ng mga dayuhan. Lalong pinakulay ng mga Espanyol ang ating kultura at sila rin ang nagpaningas sa damdaming makabayan nating mga Pilipino sa kabila ng di-mabuting ginawa ng marami sa kanila. Hindi sa lahat ng pagkakataon ay kapuri-puri ang mga impluwensya at idinulot ng mga Amerikano sa kamalayang Pilipino dahil may mga patakaran mismo sila na mapagsamantala. At pagdating sa mga mananakop na Hapones (iba yung mga mangangalakal at manlalakbay na Hapones noong pre-Hispanic period,a!), mas marami talaga ang atrocity cases ng mga ito however in our discernment and proper understanding, were all wartime Japanese soldiers that wicked? Again, huwag lang mapuno ng prejudices ang aralin na baka mag-spark ng japanophobia; kaya lang may mga files ng ilang kritiko na pati sa kasalukuyang panahon, doon sa Japan, may mga school textbooks daw ‘white-washed’ ang history lessons kung saan mas natututukan ang pagiging ‘biktima’ ng kanilang bansa noong digmaan, especially the sacrifice of Hiroshima and Nagasaki, at hindi naman nababanggit na ang ‘pambibiktima’ at war crimes mismo ng kanilang mga hukbo sa mga sinakop na bansa sa Asya at Pasipiko tulad ng Pilipinas. Sa mga aralin tungkol doon, kailangang maipaliwanag nang maayos na sa bawat digmaan, walang tunay na nagwawagi sapagkat lahat ay sawi. Bukod doon, may iba pang aralin. Tulad na lang pagdating sa Ikaapat na Markahan, ang tungkol sa Batas Militar. Kaya lang, higit na nakabubuti na step on the gray line- don’t preach like an anti-Marcos nor a pro-Marcos.
After all, it’s history which has the ultimate judgment on events from the past, within the present, and on the future to come.

OktoberZest Reload

“San Pedro Calungsod”

Pagkatapos ni San Lorenzo Ruiz, isa na namang Pilipino ang hinirang nang santo, si Blessed Pedro Calungsod. Bagamat obscure ang malaking bahagi ng kanyang personal background except for the fact na isa siyang teenage catechist na Bisaya ayon sa talaan ng mga historians noong panahon ng mga Espanyol. Natunton naman ang mga descendants mula sa kanyang angkan. Yung kay San Lorenzo kaya na mayroon ngang pamilya? At yung maraming representasyon niya, gayundin kay San Lorenzo, ay base lang daw sa itsura at pananamit ng mga Pilipino noon. Well, they were both 17th century Pinoys. Ngunit para sa drinowing kong illustration na iyon sa itaas ng talata na ito, sa halip na nakatingala sa kalangitan, ang ating mahal na beato ay nakatungo, may matamis na ngiti sa labi, at nakapikit habang natatanglawan ng sinag ng liwanag mula sa kaitaasan. The same pose which reminded me of the humble submission to God’s calling by the Blessed Virgin in several paintings about the Annunciation. At yung buhok niya ay hinahangin. Hinahaplos ng mga hangin ng Karagatang Pasipiko na minsan ay mabagsik, minsan ay mahinahon. The background has tall coconut trees na marami sa Pilipinas at Guam; posibleng pangunahing pinagkukunan nila ng pagkain at inumin. At prominente ang Krus. Sapagkat makalipas ang tatlong daang taon matapos ang martyrdom ng pangkat ni Calungsod at pagdilig ng sarili nilang dugo sa lupain ng Guam, karamihan na sa mga Chamorro sa kasalukuyan ay mga Kristiyano.
***

“If St. Francis of Assisi is a modern day environmental activist and ecological conservation advocate ...”

Nakakita at nakahawak na ako noon sa isang lugar na napuntahan ko ng ivory product na yari sa pangil ng hippopotamus and I felt sad and sorry kahit na kahanga-hanga ang craftmanship ng anonymous West African artist dito. Maganda na sana kaya lang paano nakuha ang raw materials nito? Buti sana kung hindi dahil sa poaching at yung hippopotamus ay namatay na without human involvement and greed nang kinuha ang mga pangil.
May nabasa akong showbiz magazine na merong article tungkol sa interview sa isang controversial talent manager na naikwento na madalas may nag-aalok sa kanya ng mamahaling religious statues na nagtataglay ng ivory. Pagkatapos nitong mga nakaraang linggo lamang ay pumutok naman ang iskandalo tungkol sa ivory trade and smuggling at na-special mention ang isang pari na kababayan pala niya na mayroon umanong collection ng imaheng yari sa ivory. What is it about ivory especially those that came from elephant tusks? Meron namang alternatibo dito tulad ng PVC, fiberglass, at bunga ng South American ivory nut palm. But the real animal ivory is the real deal since the ancient times.
Si Mama Mary na babaeng pinagpala sa lahat ay namuhay bilang simple at tahimik na babaeng Hudyo. Payak at masayang namuhay kasama ang kabiyak na si San Jose at ang pinakamamahal na Anak. Pinaniniwalaan na si St. Luke, bukod sa isang manggagamot ay isa rin alagad ng sining na ipininta ang pinakamatandang religious icon which depicted the Blessed Mother and the Infant Jesus. Marami nang works of art na nagtampok sa kanyang imahe with all the reverence at pagpupugay sa kanya. Marami ay elaborated pa in contrast sa tunay niyang lifestyle noong panahong iyon.
Ang malungkot nito ay tila nagkakaroon ng animal sacrifices. Masisiyahan ba ang ating Mahal na Ina kung may isang kawawang elepante na papatayin para lamang sa ivory tusks nito? At yung ivory tusks ay uukitin bilang religious icon. Ang makinis na mukha na yari sa ivory na malamang ay hindi nagpapaalala ng kagandahan at kabutihang-loob ng Mahal na Ina kundi ng mga poachers and ivory traders, smugglers and collectors.
***
Isa itong anekdota na naikwento ng pari sa kanyang homiliya sa Misa at noong mga nakaraang taon pa iyon. Sa isang bayan daw na may lumang simbahan nakadestino ang dalawang pari. Ang isa ay monsignor na samantalang ang isa naman ay bata-bata pa. Sapagkat may edad na ang monsignor, may pagka-grumpy old man na ito na madalas pagalitan at pahiyain ang kasamang batang pari kahit pa may ibang taong nakakakita. Sa halip na ipagtanggol ang dignidad, hindi na umiimik ang pari sa tuwing pinahihiya at nagtutungo na lamang ito sa banyo upang maglinis doon. Isang araw ay nakatakdang madestino na sa ibang parokya ang monsignor. Tinawag niya ang kasamahang pari upang kausapin ito nang masinsinan at humingi na rin ng patawad sa hindi niya maayos na pagtrato dito noon. Ang tugon ng kasama niya, “Monsignor, matagal ko na kayong napatawad. Sapagkat sa tuwing pinagagalitan niyo ako at hinihiya sa harap ng ibang tao, maglilinis na lamang ako ng banyo... at ang inyong sepilyo ang ipinangkukuskos ko sa inidoro.”
***

“The Purple Mirage”

Colored illustration lamang ang nasa itaas at bakit ko ia-upload ang aktwal na litrato? It’s all about the rare and unusual purple mirage.
Tulad ng mababasa sa caption sa drowing, the color purple is also the color of an illusion, a stunt that I had done many, many days ago. That was the day when I manifested a side of me which I am not actually and this is a sort of argument in metaphysics on the ego, myself. Hindi lahat ng detalye ay ipapaalam ko; I’ll just keep it to myself.
Ang saya pa rin ng pagdiriwang ng World Teachers’ Day noong Oktubre 5!
***

Rembrandt's The Night Watch (courtesy of Wikipedia)

Vincent Van Gogh's Sunflowers (courtesy of Wikipedia)

Misan ay muli kong kinakatuwaang basahin ang isang travel magazine na bigay noon ng kamag-anak naming seaman, ang “Amsterdam Exclusive” in English pa. Glossy magazine na galing pa ng Netherlands. Talagang first world na first world. Ang unang ideya ko tungkol sa naturang bansa ay yung masaganang flower farms nito at Madurodam miniature theme park na nakita ko sa isa pang travel magazine, ang Mabuhay. Pagkatapos, kung may Filipino connection ang lupaing ito ng mga Olandes, dito na nakatira yung mga exiled na komunista at meron din OFW communities. As usual, wala naman akong sangkaterbang euro para makapag-jetsetter subalit libre naman ang imahinasyon, hehehe! Ang saya sigurong sumakay sa river cruise sa Amsterdam waterways o mag-strolling sa mga flower farms na may windmills, museo, at mga makasaysayang pook. Teka, hindi ba naiinsulto ang mga Olandes o Dutch sa mga entries sa English dictionary na “Dutch uncle” (taong may hindi namang maayos na kritisismo), “Dutch courage” (lakas ng loob na dulot lamang ng alkoholikong inumin), “Dutch treat” (kanya-kanyang gastos; ‘hindi kita ililibre, ano ka, sinuswerte?!’), “to be in Dutch” (mapahiya), “to beat the Dutch” (figurative language na may kinalaman sa kompetisyon). At least, okey pa yung “Dutch Boy” na brand ng pintura.
May cultural diversity nga pala ang daigdig. Merong traditional and conservative societies. Merong liberal societies. At meron pang mas liberal na societies , with secularism included. And Amsterdam is an excellent example of that kind of society. Free choices. Kahit na nababasa ko lamang sa magasin ay naku-culture shock na ako na may information dito tungkol sa marijuana museum and other ‘grass spots’. Well, napaisip ako. Hindi naman ako nagtataglay ng green thumb pero kung halimbawang legal na papayagan ako ng mga awtoridad, lalo na ng PDEA, na mag-alaga ng isang plant specimen ng cannabis sativa ay ituturing ko na lamang ito bilang karaniwang houseplant at uupakan ko ang tatangay nito. Noong unang panahon naman ay tulad lang ito ng ibang wild na halaman na tahimik na namumuhay sa mundong ibabaw na merong chlorophyll, photosynthesis process at tumatanggap ng carbon dioxide at naglalabas ng oxygen. Nasobrahan siguro ng curiosity at talino ng ilang tao na gumambala sa innocent and natural existence nito kaya tuloy napasama ang reputasyon nito, tsktsktsk!
Pagkatapos, hehe, may isang distrito sa Amsterdam... na kung sakaling daraan dito ang river cruise ay mahigpit na ipinagbabawal ang pagkuha ng litrato. Na-feature na nga pala ang very liberated side of the said city sa “Deuce Bigelow: European Gigolo” with all those grotesque punch lines. Yeah, ang mga chikas na nakadispley sa mga bintana kung nais ng turista ng isang kakaibang window shopping. Nabasa ko ang isa sa mga pinakamahabang kwento ni Hans Christian Andersen na hindi naman fairy tale, ang “What the Moon Saw” na sa isang kabanata nito na “third evening”, siguro isang window lady ang tinutukoy dito. Tungkol iyon sa isang babaeng na nagkasakit nang malubha at ang kanyang abusadong asawa ay pinilit pa siyang magtrabaho sa pamamagitan ng pagdispley sa kanya sa bintana ng bahay nila sa pagbabakasaling merong magkursunada sa kanya hanggang sa hindi na niya kinaya. Discreet lang kasi ang Danish author. Well, the district? Off limits to conservatives, the religious, strict health buffs, and militant feminist groups.
Aba’y kahit may lugar na ganoon, beautiful Amsterdam has lots to offer and it’s up to you. By the way, meron din namang Dutch connection sa maraming tahanan ng mga Pinoy lalo na tuwing Pasko at Valentine’s Day. Saan galing ang maraming imported na quezo de bola (Edam variety) o saan unang pinitas ang mamahaling tulips?
***
Bali-balita ang tungkol sa “sin tax bill” na sinimulan sa panukalang taasan ang halaga ng mga sigarilyo para dumami na ang titigil sa bisyong ito. Meron ngang masasamang dulot sa kalusugan ang pagyoyosi... pero ako’y nagi-guilty rin, hehe! Not practicin’ what I preach... hindi nga ako naninigarilyo pero nagtinda ako ng sigarilyo noong meron pa kaming tindahan! Ito ang isa sa mga pinakamabentang paninda. Goodness... nakakahiya. Hindi ako naninigarilyo at hindi kailanman. Ngunit may pakinabang sa akin ang karton, kaha, at palara ng iba’t ibang yosi kasi ang kinis at ang puti ng surface para gawing drawing pad. Actually, ang pinagdrowingan ko ng mga naka-upload na artworks ko dito ay mga palara at kaha. Nice way to recycle without the tar, carbon monoxide, and nicotine and the noxious smoke except for remnants of the dried tobacco leaf’s scent.

"Sunset" (crayon etching)

Sanaysay ng Setyembre

Gustav Klimt's The Kiss (courtesy of Wikipedia)
“... give me a reason to love you/ give me a reason to be....... a woman.” (lines from “Glory Box” by Portishead)

Una ko yatang narinig ito sa isang commercial noong late ‘90s pagkatapos naging background music ng isang controversial pre-nuptial video of a former beauty queen, and then naipalabas sa Myx Channel ang lumang music video nito, and lately, background music uli ng “Colombiana” trailer sa Star Movies. Wala lang. Para nga kasing umabot pa ng maraming taon upang malaman ko ang pamagat ng kanta na ito na parang pampatulog o di kaya’y hehehe... awiting kasaliw ng isang nagpo-pole dancing na mala-dirty dancer ni Enrique Iglesias. Well, anyway, hindi naman ako naki-ride on sa “Call Me Maybe” or “Gangnam style” craze dahil ganito na hindi man ako fan ni Justin Bieber, ang trip ko ay yun kanyang new singles na “Boyfriend” at ang “As Long As You Love Me” na akala ko cover version ng ’97 hit single ng Backstreet Boys; the music video shows that the kid have just grown up but still a boy and not yet a man at saka, gusto ko yung may line na as long as you la-la-la-la-la-la-la... some lines sound schmaltzy!
***
Trip na trip list:
Fortune Brownies available at selected Mercury Drugstores and Groceries, KFC’s Garden Salad with Asian Dressing, Choco Rhumble and Mango Mousse Singles at Goldilocks, Gotye’s “Somebody That I Used To Know” featuring Kimbra, Maroon 5’s “One More Night” (their concert tickets remain costly and the clean-shaven, tattoo-less Adam Levine ang nakaka-miss sa totoo lang), Diana Krall’s “The Look of Love”, Christmas songs, bossa nova and saxophone renditions and instrumental and new age music , GMA-7’s “One True Love”, Nescafe Chocolatte/Kopiko Kopiccino/Blend 45 Barako 3-in-1/Ludy’s Salabat/Lemon Square Power Pops Peanut Butter flavor/Lily’s Choco Peanut Butter/ Pancit ni Mang Juan BBQ flavor, History Channel’s Ancient Aliens (although disturbing, its documentaries are curiously intriguing), Victoria’s Secret “Love Spell” scents, etc, etc, etc...
***
“...kung sakaling hindi ka naniniwala sa Diyos... ang Diyos, naniniwala sa iyo.”
Ang malumanay na pahayag na ito ay sa karakter na pari na na-assign sa isang magulong slum area at ginampanan ng yumaong Fernando Poe, Jr. mula sa “Mga Alabok Sa Lupa”, his classic black and white film from the swinging ‘60s (naintindihan ba yun ng napaka-intelektwal at napakatalino mong pag-iisip, Red Thani and other freethinkers?).
Nag-channel surfing kasi ako noon at napadaan sa Cinema One. Naabutan ko kasi ang eksenang iyon kung saan sinabi ni FPJ ang pahayag na nabanggit sa isang seksi na mataray na tsik na sa simula ay galit sa kanyang ministriya ngunit di-naglaon ay humanga sa kanya. Pagkatapos, pinagnasahan pa siya ng tsik kahit na may ka-live in na ito na ginampanan ng walang iba kundi ang perennial FPJ foe, the late Paquito Diaz. Ngunit matatag siya sa kanyang mga prinsipyo, nangaral tungkol sa tunay na pag-ibig at sinabing “hindi ako ang mahal mo kundi ang iyong sarili”. At saka, kahit pari siya doon, nilabas pa rin niya ang kanyang signature action moves sans the guns at ang kanyang pangangatwiran nang kinausap siya’t pinagalitan na ng kanyang mga obispo. Hindi ko man napanood nang buo ang sine ngunit kabilang iyon sa mga unforgetable FPJ movies.
***
Nabanggit ko na sa February 2012 blog post dito na “Stopping For a While to Smell the Scent of Flowers” ang tungkol sa kauna-unahang romance pocketbook na nabasa ko. At umabot ng maraming taon bago ako nagka-interes muli na magbasa ng ganito literary genre. Hindi ako bumibili ng mga higit na sikat pero pagkamamahal na imported titles. The bookish, helpless romantics are salivating for “Twilight Saga” or “Hunger Games”or “50 Shades of Gray”; damn, what the hell are those, anyway?! Meron na nga akong koleksyon ng murang pocketbooks kahit na hindi marami. Hindi lang siguro halata sa maton na itsura ko na nagbabasa pala ako ng ganito at mas lalo pa sigurong hindi halata na ako mismo ay may mga naisulat nang manuskrito ng romance novella. Sa halip na bumili ng mas mahal pero “mas makabuluhan” daw na aklat na katha ng critically-acclaimed and award-winning authors ayon sa mga “intellectually and critically-thinking” literary critics who probably first look down on the komiks which were commonly sold sa mga bangketa noon and then the “can afford” paperbacks as means of entertainment for the common people, ako’y nagbabasa ng kung anong trip ko. Bah, humbug! Siyempre as the cliché howls and echoes on, iba-iba ang preferences ng mga tao. Kung anong trip mo ay trip mo at wala na akong pakialam. Kung anong trip ko ay trip ko at higit lalong wala ka nang pakialam!
Bweno, hindi naman ito book review. Ano ang trip ng nakararaming Pinoy pocketbook readers? Yung titles na iyon kung saan hango ang isang afternoon drama series ng channel 2? O, yung sangkaterba nang nakatambak sa romance section ng National Bookstore? Noong isang araw nga pala nang namasyal ako sa Maynila, napadaan ako sa UN Avenue and T.M. Kalaw na within the LRT station area. Nakabili ako ng dalawang pocketbbook- ang isa na kinse pesos (Golden Pages: Larawan Series featuring Janna Centeno’s “Ikaw Pa Rin”) ay doon sa bangketa at ang isa na worth 20 pesos (Rising Star Printing’s “Footprints in the Sand” by Rebecca Capistrano) sa Booksale branch sa loob ng Times Plaza Building. Murang mga pocketbook ngunit kahit na hindi man kasing pusyaw ang kulay ng mga pahina nito sa iba na nagkakahalaga pa ng 37 pesos, tila mas magaganda pa ang kwento nito.
Hay, paperback fiction... naunsyami nga pala at nadurog pa ang pangarap kong maipalimbag ang aking bwena mano na akda na aking ilalathala sana dahil sa punyemas na panggagago na ginawa ng ^&@!#*%~ Jettfire Printing na iyon sa amin na mga kliyente nila; ako’y napamura na dito sa blogs, a! Sa tuwing naaalala ko ang ginawa nilang paninira ng tiwala, naba-bad trip ako at sa pagkakataong ito ay gusto kong ilabas uli itong hinanakit na ito sa pamamagitan ng ganitong mga sanaysay tutal wala kasi akong makakwentuhang tao... ah, oo nga pala, pwede rin ang mga anonymous readers ng blog na ito; yun nga lamang ay animo nakikipag-usap lang ako sa mga bato. Ayaw pa rin ibalik ng lintik na kumpanyang iyon ang downpayment namin at nagtatago pa sila, ha? Hinding-hindi sila mapapanatag hangga’t hindi nila iwinawasto ang mga pagkakamali nila sa amin na mga nagtiwala pa man din sa kanila. Lintik na, pati yung ilang empleyado nila ay tila naghuhugas-kamay at hindi man lang nag-effort na noon pa sana ay binalaan kaming mga kliyente na may katarantaduhan na palang nangyayari sa kumpanya nila! Kung alam ko lang kung saan hahagilapin ang iba pang kliyente para sama-sama kaming magsampa ng kaso ngunit may tunay na laban ba? Pwes, nakakaiwas ang kumpanyang iyon ngayon pero ang perang kinubra nila matapos manira ng tiwala ng kanilang mga kliyente ay maghahatid ng malas sa kanilang negosyo hangga’t hindi nila isinasauli sa mga tunay na may-ari! Hinihiling ko talaga na sana huwag silang mapanatag. Sana palagi silang guluhin ng pag-aalala mula sa mabigat na kasalanan na ginawa nila sa amin na mga kliyente nila hanggang hindi inaayos ang gusot na ginawa nila.
Hanggang sa kasalukuyan, wala pa rin akong mahanap na disenteng printing company mapagkakatiwalaan ko para sa pagpapalimbag ng aking mga akda! Waaaaah...! Huhuhu! Kailan pa ako makararating sa katuparan ng pangarap ko?!
***
School/ Class reunions? Sa ikalawa kong blog post dito sa Soliloquy Beyond (please see “Fakesbukbok, Fecesbook, Fartville”- September 25, 2010), binanggit ko ang tungkol sa mga reyu-reunion na iyon ng mga dating magkakamag-aral noong elementarya man o hayskul o kolehiyo. Ni minsan nga pala’y hindi pa ako nakadadalo sa reunion kung meron ba talagang reunion. Wala na kasi akong Facebook, eh. Wala na akong koneksyon sa isa man sa mga dati kong kaklase o kaututang-dila. Kibitbalikat... Ah, oo nga pala at wala akong nababalitaang reunion. Siguro doon sa iba get together lang kasi magkakabarkada. Nakikita ko minsan ang ilan sa mga dati kong kamag-aral pero dahil sa weirdo ako, misunderstood kaya ilang na ilang sa akin ang maraming tao, at hindi ma-PR, tulad ako ng isang hermit crab. Tago nang tago. Making myself a creep, tsktsktsk! Huwag na huwag niyo lang akong aasaring timang at talagang malilintikan kayo sa akin sa paraang hinding-hindi niyo malalaman, hehe! Kung may reunion man sa batch na aking kinabibilangan, tila mag-aalalangan akong dumalo dahil isa na lamang akong multo mula sa nakaraan, sa mga nagdaang panahon na iyon na nakapiling ko sila.
***
Controversial Internet film and violent protests in many areas around the world? Hindi na bago ang ganoon, tsktsktsk! Yung mga gumawa siguro ng naturang sine sa Amerika, freedom of self-expression daw kaya lang trahedya at kapahamakan naman ang idinulot nito; kasi hindi nila sineseryoso ang mga consequences ng pinaggagawa nila, eh, na para bang nananadya na. Yan tuloy, may mga inosenteng tao ang nadamay! May nabasa ako sa dyaryo na isa raw US-based Egyptian Christian ang nasa likod ng pelikula. Sa ilang related literature or past news items na nabasa ko rin, ang mga Kristiyano raw sa Ehipto, notably the Coptic Christians ay matagal nang dumaranas ng diskriminasyon at pang-aapi... kaya siguro may ilan sa kanila ang nagtanim ng matinding galit sa puso nila dahil sa sinasapit ng kanilang lahi. Sa mga news coverages na iyon, mapapanood ang epekto kapag pinairal ang matinding emosyon at makalimot sa pagpapakahinahon, hindi na mababatid ng tao kung ano ang tama o mali basta magpakaanod na lang sa dagliang bugso ng damdamin. Naalala ko noon sa klase namin sa Makabayan-HEKASI, kabilang sa mga aralin tungkol sa sinaunang pamumuhay ng mga Pilipino ang kasaysayan ng Islam sa Pilipinas. At ako’y masiglang-masigla noon na naglahad tungkol dito at sa kasaysayan mismo ng nabanggit na relihiyon. Mga araling may pinaaalala tungkol sa equilibrium sa kalipunan ng lahat ng mga may paniniwala. Ng karapatang pangalagaan ang kinaaanibang pananampalataya at ang katapat nitong tungkulin na paggalang naman sa pananampalataya ng kapwa-tao.
***
Happy-happy na naman nang ginanap ang 33rd Manila International Book Fair sa SMX Convention Center, SM Mall of Asia Complex. Nagtungo ako doon noong Setyembre 15 at 16 (kahit maulan!). The usual na mataong event with all the booths ang sponsors around. Namili ako ng ng gusto kong libro at babasahin. Mga bagsak-presyo religious books and magazines sa St. Pauls, back issues ng Cruising magazines sa Manila Bulletin, Life in Progress Volume 4: Chronicles from the Discomfort Zone ni Julius Villanueva sa Psicom booth- cute, mild, mostly a bittersweet love story (between the frail main character and his all peaches and cream lady love) and unlike its predecessor which has those annoying comic strips containing innuendo on ailurophobia. No reason to bombard it with some bitter comments tulad ng mababasa sa isang talata sa “Medley of Confectionery” posted here last November 16, 2010; kaya lang may nakakainis pa rin mababasa doon especially if you’re an ailurophile and you have your beloved kittens with you. Noong binabasa ko ito, minsan iniiba ko ang kwento sa imahinasyon ko; gusto kong maging maamo na yung aso na pwede ko nang himasin sa ulo tapos kilitin ko pa sa bundat na sikmura nito na hindi naman kailanman nagawa nung bidang lalaki! Tapos, halos kupkupin ko na yung aso kaya lang napaaway ako sa amo nito. At sa bandang huli, ang aso- sa kanya pa rin babalik, sigaw ng damdamin; wala kasing mapagtitripang amo. Hoy, kunwari lang yun, ha? Well, the last comic strip is cute- the main character’s younger brother loves to drink the creamy milk of a mother cat... goodness, Catwoman’s apparent heir!
At kahit na hindi ako mahilig magluto, nakabili rin ako ng dalawang bagsak-presyo rin na British recipe books sa Learning is Fun. Speaking of the cookbooks, mga tungkol sa desserts and chocolate recipes. Karamihan ay baked recipes eh wala kaming oven dito sa bahay! Ang gaganda kasi ng mga larawan sa mga libro na iyon; maaari ko naman paganahin ang imahinasyon ko at metaphysics. Pero di bale. May naalala pa ako doon sa isang eksena ng Steven Spielberg-directed “Empire of the Sun” kung saan ang batang-bata pa na si Christian Bale na sa gutom niya ay nag-iimagine na tunay nga siyang kumakain habang tinitigan ang mga litrato ng mouth-watering recipes sa cookbook. At least, mas okey naman yung isang eksena sa isang ‘90s Pinoy comedy movie (“Si Ayala at si Zobel” yata yun) kung saan ang mga mag-tiyo ay kumakain. Upang ganahan sa kaning lamig na walang ulam, ang tiyuhin ay nagsasabit ng nag-iisang tuyo sa itaas ng hapag-kainan. Pagkatapos siya at ang mga pamangkin niya ay alternate na lalanghap lang dito pero madaya yung isa kasi dinilaan yung tuyo, hahahahaha!
Ang dami-dami talagang tao sa event na iyon lalo pa’t may ginanap na Best of Animé. Yeah, the haven of cosplayers, para akong nasa ibang planeta! Pero hindi ako nanood doon kasi ang mahal ng ticket price. Hindi ako kabilang sa cool circle nila sa kanilang masayang costume party! Balik uli sa Book Fair. May mga namataan nga akong kilalang tao, (sa past Book Fairs, sina Tado at Stanley Chi) sina Lourd De Vera, Ramon Bautista, and especially Bro. Bo Sanchez.
May isa rin weirdo na nag-uusyoso doon na pagkatapos pumunta pa sa main mall ng MOA para bumili sa BreadTalk at KFC, walang iba kundi AKO!

Fresh Scent of Rain-drenched Soil and Lush Plants

Come to the Philippines and see the contrasts of beauty, Third World woes, and the happiness of being a Filipino.
(my tweet dated May 26, 2012; trending kasi noon sa Twitter Philippines ang “come to the Philippines” tapos may ilang netizens ang nag-retweet nito at nag-favorite pa)

Quiapo, Manila (courtesy of Wikipedia/ Jhun80)

Noong isang araw ay namasyal ako muli sa isa sa mga trip kong pook sa Maynila, ang Quiapo. Dahil sa LRT, mabilis nang magtungo doon. Pagbaba sa station, lakad-lakad sa Avenida Rizal at sa mala-obstacle course sa kahabaan ng Carriedo. Sightseeing around and the gaze at the great picture of humanity which make up Quiapo 24/7. Ipinangalan daw ang sikat na distrito na ito sa isang aquatic plant na tinatawag na “kuyapo” o sa isang uri ng water lily basta katulad na katulad kasi siya ng mga halaman na iyon na kahit na tumutubo sa tubig na hindi na nga malinaw at malinis ay nabuhay at nabuhay pa rin, fresh and ever green and blooming. The historic water lily by the Pasig River.
Sa tuwing naglalakad ako sa Quiapo o kahit saan man na mataong lugar, ang pag-iingat ko ay may halong kapraningan; kung kinakailangan lang talaga. Ngunit magkagayunman, I’m more at ease na maglakad-lakad dito kaysa sa mga class na sosyal na mga mall. Anyways, hindi naman ako nag-shopping doon,a. Nais ko ng isang quiet pilgrimage sa Simbahan and trip down memory lane at the Plaza Miranda. Nabanggit ko na nga pala ang tungkol sa Mahal na Poong Nazareno sa January 2012 blog post ko na “Salamat”. The Minor Basilica of the Black Nazarene, unperturbed by the secularism, wordliness and pollution which you’ll forget once you enter her sacred portals. Day and night, people. People everywhere. Ngunit ang mga nananampalataya ang bumubuo sa Simbahan at tiyak na sang-ayon doon ang pamosong arkitekto ng nakabibighaning istruktura nito na si Juan Napkil along with the throng of workers who faithfully toiled to build this historic and lovely Church.
And then Plaza Miranda. As usual, the bustling commercial areas around it. Basta, halu-halo ang makikita. Ang lawak ng palengke at tiangge. Ah, siguro yung ibang nagtitinda ng mga ‘strange merchandise, especially the ‘scandalous bottle of dark liquid’, ay nagsilipat sa Baclaran, tsktsk! Sa labas pa naman ng Redemptorist Church,o! And the multicolored candles right outside the stairs of the Quiapo Church. Noong una ay hindi ko pansin ang mga candle shop na ito. Pero nitong mga nakaraang araw kasi, palagi kong naiisip ang magsindi ng isang kakaibang kandila... na meron pala sa Quiapo noon pa; hindi ko lang pinapansin! Bumili ako ng taglimang piso na kandila (guess what kung anong kulay), sinindihan ito habang naiisip ko ang kumpanyang iyon na may atraso sa akin. Basta... wala naman akong ill will sa pagtirik ng kandilang ito. Ang kalooban pa rin ng Panginoong Diyos ang masusunod. Amen.
Ngunit bago ako nagtungo doon sa mga kandila at balik sa Carriedo, naglakad-lakad muna ako sa Plaza Miranda dahil may iba pa akong pakay. Quiapo is indeed a refuge of syncretism (dati-rati, sa Baclaran, meron din,a!). Bukod sa mga tindero at tindera, marami rin nakapwesto doon na ‘tagabasa ng kapalaran’. Hehe, tiyak na sesermunan ako ng mga fundamentalists at mga pinakarelihiyoso at ipapamukha sa akin ang mga Biblical passages na literal na iko-quote nila to justify their crusade against the occult. Eh, gusto ko lang kasi ng BOOST OF SELF-ESTEEM sa EGO TRIP kong ito lalo pa’t may pinasan akong kalungkutan... ni wala nga akong close friend ngunit nagawa ko pa rin i-confide ang mga problema ko dito sa blog site kung saan nababasa pa ng anonymous readers; yun nga lang para akong nakikipag-usap sa hangin... eh, wala namang pakialam ang mga yun sa akin maliban na lang sa mag-usyoso sa mga sanaysay dito. Ah, oo nga pala. Soliloquies or monologues ang nilalaman ng blog site na ito, conversations with myself, right?
Sabi nung mama, ayon sa molescopy sa isang sulyap lamang niya sa mukha ko at wala naman akong sinasabi sa kanya, ang nunal malapit sa ilong ko ay naghahayag ng habit kong mangbara ng mga tao sa paligid ko; in short, mataray ako. Oo, totoo yun. Mataray ako pero may dahilan kung bakit kailangan kong magtaray. Generally, maayos naman daw ako, eh. Maayos akong makitungo, magtrabaho... pero umaabuso ang mga taong iyon na pinakitunguhan ko pa nang mabuti. Na dinanas ko raw ang hinanakit at sama ng loob na idinulot sa akin ng mga tao na iyon. Sad but true, ako’y nagiging gullible, naïve. Nabiktima na nga ako ng pagsasamantala ng ibang tao. Naisip ko nga noon pa na masyado siguro akong mabait at nagtitiwala kasi ako, eh, tsktsktsk!
Pagkatapos, binalasa na ang tarot cards, ang Major and Minor Arcana with their colorful, mysterious designs; actually, ang tingin ko dito ay mala-psychological counselling na at hindi occult tulad ng laging sinasabi dito ng fundamentalists and purists. Again, tulad ng nabanggit ko na dito, this is for a boost of self-esteem, I hope they respect me for this. The mystique of cartomancy. May nabasa ako na sa ilang bansa ng Europa, ang tarot cards ay ginagamit sa isang sinaunang card game na tinatawag na tarocchi and not just for divination. At maraming sinabi yung mama. Kahit na pansin kong nagko-contrast ang ilan niyang pahayag, sa aking katahimikan, meron akong napagtanto sa aking sarili hinggil sa ilang nabanggit niya. Oo nga, minsan sa hindi ko rin maawat na kritisismo ko sa ilang tao sa paligid ko, lumalabas tuloy na nagiging mahadera na ako, hehehe! Samantalang mature na sila upang maging responsable sa kanilang mga ginagawa at hayaan ko silang magsikap sa sarili nilang pamamaraan. Ah, siyanga pala, noong una akong sumangguni sa cartomancy dito rin sa Quiapo, may isang interpretation noon na nagpa-disturb sa akin. Meron daw isang itim na duwende na palagi akong sinusundan at nagdudulot sa akin ng kamalasan kaya tuloy hindi ko makamit ang mga mithiin ko bukod sa pagiging urong-sulong ko. Siyempre kung literal ang pagkakaunawa doon, talagang mababahala ako. Subalit sa paglipas ng ilang taon, tuluyan ko nang na-realize ang tunay na kahulugan ng pahayag na iyon ng “devil card”. Ang sinasabing ‘itim na duwende’ ay ang simbolikong negative side ng aking sarili at hindi isang supernatural entity. Ang SARILI KO mismo ang hadlang sa aking mga mithiin. Noong mga panahong iyon kasi, tila ako’y walang patutunguhan, hindi nag-iingat kaya tuloy napapahamak, padalus-dalos sa pagpapasya, at hindi muna mangarap na nang tuluyan para sa sariling pag-unlad.
Ngunit ang mga panahon na iyon ay nakatulong pa rin sa akin. Sinabi ng mama sa recent cartomancy naman na kailangan ko talagang dumanas ng mga pagsubok para ako’y maging matatag. Sa ibang matters naman, hindi raw ito ang panahon para ako’y makarating sa abroad; hindi kasi sang-ayon ang “chariot card”. Dati-rati’y ang magtrabaho sa abroad ang gusto ko sana pagka-graduate sa college pero iwinaksi ko na iyon. Nais ko rin namang makarating sa mga bansang pangarap kong marating ngunit hindi na upang magtrabaho doon kundi upang mamasyal o sumama sa pilgrimages. Kung sabagay, kahit walang pera para mag-abroad, I can always count on metaphysics and imagination. Marami pang tarot readings. Tapat na tapat ako sa aking pamilya. Ah, hindi nawawala ang lovelife. Sabi raw sa baraha, ang mahal ko raw ay isang babae ngunit hanggang friends lang kami... WHAT?! Hindi na lang ako umimik na iyon ay HINDI TOTOO. Kadiri, yuck! Appalling and dismal to my ears! Umabot na ako sa edad na ito at napagtanto ko na rin na hindi na kailangang ma-in love because savoring this single-blessedness brings me contentment and happiness people around me won’t comprehend.
Before the cartomancy session ended, three inquiries and the cards will answer that. First, yung hiling ko na maibalik na sa akin at sa iba pang kliyente ang mga kinuha ng kumpanyang iyon- mahirap (ah, kasi yung kumpanyang iyon, hindi na yata nahihiya sa dami ng taong pinabayaan). Second, may lalapitan akong isang malaking printing press para matuloy na ang pagpapalimbag sa aking mga akda- hindi rin maaari, yun ang payo ng baraha (at na-realize ko na lamang na ang printing enterprise na iyon ay may sarili nang publications na priority talaga nila tapos ang layo pa ng address nila). Third, makikilala ba ako bilang isang manunulat? Ang sagot, nagliwanag pa ang mukha nung mama sabay ngiti, oo naman! Talaga? Siguro nga na may tamang panahon kahit pa naunsyami nga ang pagpapalimbag sa aking bwena manong akda. Noong isinusulat ko ang aking mga akda, binubuhos ko talaga ang passion ko dito dahil gustung-gusto ko at nasisiyahan ako. Ah, oo nga pala. Malamang nga na kilala na rin akong manunulat sa ibang pamamaraan... writer sa anyo ng isang blogger na ang blog site ay nakatanggap na ng libu-libong pageviews kahit pa mula sa mga anonymous readers na nakikibasa lamang ng mga sanaysay dito!

Antique Tarot Cards (courtesy of Wikipedia)

Don't Mess Up With This Soliloquist

Antonio de Pereda's St. Anthony of Padua with the Infant Jesus (courtesy of Wikipedia)

St. Anthony of Padua, please pray for me and the others, o humble servant of Our Lord. May the lost dear things, fruits of our labors be found and retrieved or returned. May the lost trust be mended and genuine forgiveness follows. May the lost confidence and hope to pursue dreams be regained. So be it.
***

The serene, natural beauty of snake plants with their long clusters of evening blossoms
Every atoms and molecules travelling within the trail of delicate agave fragrance
And I’m hoping upon the sparkle of a neutrino to light up the cosmic dark matter enough to vanquish a black hole...
Simple poetry on nature’s glory to soften the geekiness of astrophysics.
***

Sa mga nakaraan kong blogs maliban sa first and gloomy post of July 2012, karamihan ay magagaan ang tema and feel good ones, the inspired, the lighthearted views of the world. Buhat pa sa previous blogs, binanggit ko na ang tungkol sa publishing venture ko ng aking dapat sana’y ipakikilala kong bwena mano kong akda. Maglalayag na sana ako ngunit hindi pa man ako nakalalayo ay bigla na lang may namuong waterspout mula sa laot na singtulin ng kidlat sa pagkilos na bigla na lamang pahampas na ibinalik ako sa pampang. Tapos, sira-sira na ang aking bangka at tiyak na matatagalan bago ako makabawi muli. Back to zero. Olats.

Patawarin nawa ako ng Panginoong Diyos na hindi ko Siya matularan kung paano Siya magpatawad. Palagi na lang sinasabi ng iba na “kung ang Diyos nga ay nagpapatawad, tayo pa kayang mga tao?”. Subalit Siya ay nagpapatawad nang walang kondisyon... na hindi ko matularan bagamat napatawad ko na ang kumpanyang iyon na pinagkatiwalaan ko subalit sa kasalukuyan ay tinambakan pa ng barikada ang aking landas patungo sa pangarap na malapit ko na sanang maabot. Ang kapatawarang iyon ay may kondisyon sapagkat ako’y tao na nasaktan... kung ibabalik lang nila ang mahahalagang kinuha nila sa akin at sa iba pang kliyente nilang nagtiwala rin sa kanilang serbisyo, ang Jettfire Printing Enterprises na iyon na bigla na lang nagsara ng mga branches nito! Kapag lakas-loob pa silang umiwas sa amin na mga kliyenteng masama ang loob sa ginawa nilang pagsira sa tiwala namin sa kanila ay alam na nila ang mangyayari... hindi sila matatahimik, hindi sila lubos na magiging masaya dahil may mga tao silang nasaktan! Ibalik lamang nila sa akin ang aking downpayment, CD manuscript, proposed cover illustration, pati sample paperback at ako’y panatag nang makakapag-move on at kakalimutan na lang ang hindi magandang nangyari. Pakitunguhan lang sana nila nang mabuti kaming mga kliyente at iwasto nila ang kanilang mga pagkukulang at pagkakamali!
***

Masyado na akong madrama sa recent blog posts dito. Gloomy July 2012 posts. Mga monologues tungkol sa suliraning pinapasan ko sa kasalukuyan! At mababasa pa ng anonymous readers ng blog site na ito... wala lang. Anyways, soliloquy naman ito. Walang interaction sa audience. Gusto ko na sanang i-privatize muna ang blog site na ito for good, eh at hindi kailanman sakop ng public domain ang mga essays at pictures dito except for the solemn prayers, Biblical quotations and other references which are not mine that I honestly mentioned and acknowledged its sources and those uploaded pictures from Wikipedia, Flickr, and Google. Ang sinumang hihiram nang walang paalam, mag-aangkin o gagamitin sa kagaguhan ang mga blogs ko dito na naglalaman ng aking mga saloobin at pananaw at ang mga pictures dito ay malilintikan sa akin saan man kayong lupalop naroroon!

But then again, privatization... I had thought about it all over again. Maybe through my blogs, I became too generous to a lot of net surfers who stumbled upon this site intentionally or unintentionally. And perhaps I became so bitter after what happened to my venture. Well okay... you anonymous readers win. Marami kasi ang nagsi-search sa Google images ng tungkol sa “Villamor Air Base Elementary School” o ng tungkol sa mga sinaunang lipunang Pilipino lalo pa’t iyon ang mga paksa ng Makabayan-HEKASI 5 at Araling Panlipunan I ngayong Unang Markahan, eh! I had shared a lot! Hmp! Wala naman akong inaasahang kapalit... basta kibit-balikat na lang ako at magpapatuloy na lamang sa aking monthly blogging.

Naalala ko na naman noong active pa ako sa Facebook. May mga pagkakataon na ang contents of status update ko sa fb wall ay pahiwatig ng kalungkutan, frustrations, at paghingi sana ng payo o tulong na bakasakaling may isa man lang na “fb friend” ang mag-pass by kahit short message man lang ng pag-unawa. Pero ang lawak-lawak kasi ng fb wall kaya tuloy natambakan lang ng bumabahang statuses- mga new pics, apps invitation, kaartehan and other vanity stuff, etc. Sigh...
Bweno may isa naman palaging nariyan para sa akin. BFF na hindi ako iiwanan kahit kailan at anumang mangyari. Tutulong siya sa akin na maghanap uli ng maasahan at mapagkakatiwalaang printing company para sa aking mga akda. Siya ay walang iba kundi si Joan T. Teves, also known as weirdjtt.
***

Itong pangalawang July 2012 post na ito ay hindi naman pulos pahayag ng lungkot , frustrations, at sama ng loob. Gusto kong mag-formulate ng placebo effects. Ang magawa namang tawanan ang aking problema.

Marami na akong naisulat na kwento mula pa noong tuluyan akong nangarap na maging manunulat. Nakatago sa loob ng kabinet ko ang aking mga manuscripts at yung ilan ay ginawa nang hideout ng mga ipis (kung sabagay, ang mga ipis dito sa bahay ay mga ‘cultured’ at hindi tagadala ng germs!). Hay, sa tuwing binabasa ko kahit man lang pahapyaw ang mga kwento ay napapabuntunghininga na lang ako minsan. Dapat ay nakalathala na ito, naipalimbag, at nai-release na sa market. At may mga readers na tatangkilik dito kung trip nila tapos magsi-send ng e-mails sa akin kung kailan ang susunod na publications... nangangarap na naman ako ng gising! Hindi ako naghahangad na maki-level sa mga writers na iyon na graduate ng UP o Ateneo o mga dalubhasa sa PNU (nag-aral din naman ako doon, a) at kahit sino na ang mga akda ay inilalathala ng mga kagaya ng Summit Books at Anvil. Pang-masa ang level ng aking mga akda tulad ng appeal ng mga komiks noon o ng pocketbooks na nakatambak sa Tagalog Romance section ng mga bookstore (kaya lang hindi naman pulos romance ang genre ng mga akda ko, ano?). Dito sa blog post na ito ay nagpapa-fantasize na naman ako. Phantasmagoria kung saan kilala na raw akong writer, hehehe! Ngunit paano yan? Nagtatrabaho rin ako tuwing hapon, mula Lunes hanggang Biyernes ay napalilibutan ako ng mga bata at ako’y inaasahang maging wholesome... samantalang ang aking mga akda ay nagtataglay ng mature, adult-oriented themes, mga kwentong hindi akma sa mga paslit, hehe, at hindi pa ako gumagamit ng pen name, ha! Ah, the imagined just to make me have some humor to lighten up so that I won’t fall into despair although it’s also just like counting the chicks or ducklings even before the eggs are hatched but got broke only to find out that the yolks will not form and develop to be what they should be as I want or need them to be. At ako’y lalo pang nagising sa pasan kong problema sa kasalukuyan na dumadagan sa aking pangarap.
***

Other matters here in this blog na hindi naman puro pahayag na lang ng frustrations at sama ng loob:

Itong nasa larawang ito ay ang aking iniingat-ingatang proyekto sa Heograpiya, Kasaysayan, at Sibika noong ako’y nasa Ikalimang Baytang. Pumili ako noon ng mapaggagayahang larawan sa aming textbook at mag-isa ko itong drinowing at kinulayan; humingi lang ako ng pambili ng ¼ illustration board. Unang markahan noon sa HEKASI at ang tema ng proyekto ay tungkol sa sinaunang lipunan ng mga ninunong Pilipino tapos ang na-assign sa akin ay tungkol sa antas ng mga aliping namamahay at sagigilid at sa kanilang mga tungkulin sa lupain ng kanilang mga amo. Hindi ko ba naman akalain noon na magiging visual aid ko pala ang vintage project na ito sa in-assign sa aking subject na HEKASI 5 rin pala.

Anim na oras lamang ang aking daily length of work from Monday to Friday ngunit hindi nawawala ang stress at tension at minsan, pagbaba ng aking lakas o stamina dulot na rin kasi ng pagbuhos ko ng aking passion sa aking mga gawain. Yes, I always have reason for passion. Kung pinahahalagahan mo naman talaga ang iyong hanapbuhay na hindi ginagawang motivation ang sweldo at impluwensyang matatamo dito, ignite it more with passion.
***

Sound trip, yeah. Hindi naman talaga ako mahilig sa hip hop music lalo na yung local ones sa totoo lang; no offense. Para kasing pare-pareho lang ng istilo, tunog, lalo na ang beat or rhythm na hindi mo na ma-differentiate ang mga ito...jologs. May kanya-kanya lang kasing trip ang bawat tao; oo sige na, alam ko na yun! Magra-rap tapos may chorus na kinakanta na kadalasan pa ay hango sa ibang kanta. Si Eminem ba ang nagpa-uso ng ganoon way back in late 2000 through one of his greatest hits na “Stan” featuring Dido na muling inawit ang ilang lines mula sa sarili nitong hit na “Thank You”?

Ngunit naalala ko na noong Dekada ’90, ang Pinoy hip-hop music noon (lumabas muna kayo, mga rockers at metal!) ay mas astig kasi mas orig ang tunog at istilo to the likes of Andrew E, Michael V, Denmark, and the late great Francis Magalona. The late ‘90s also produced bands like Sun Valley Crew and Urban Flow na minsan ay mapapanood pa rin ang mga lumang music video nila sa Urban Myx ng Myx channel; talagang very cool kahit pa inspired lang sila ng mga foreign groups ngunit ang style nila ay totoong kakaiba kung ikukumpara sa mga rappers ngayon.

Speaking of Urban Flow, way back in the summer of 1997 ay saulado ko pa ang kanilang big hit na “Miss Pakipot” kahit na yung himig ay parang may pinanggayahang lumang awitin. Parang sariwa pa sa akin kahit papaano ang lyrics ng Urban Flow na “ c.t.g. (crush,type,gusto) kita, miss miss pakipot/ c.t.g. kita miss miss suplada/ c.t.g. kita miss miss maganda/ sa palagay ko, mahal na nga kita, haaah...haaah, haaaah, woo-hooo.../ miss, miss, ba’t ang suplado mo?/ sayang, ako’y may crush sa ‘yo/ pero teka (6x)/ ganyan na ba talaga ang ugali nila?/ o baka naman ay nagpapakipot lang...” and the rest is history! Kung merong revivals or cover versions na karamihan ay pulos na lang mapakikinggan sa OPM artists ngayon, siguro sa susunod, pati Pinoy urban music from the past!
***

(hindi ako pwedeng mag-upload ng Sailor Moon characters dito kasi copyright infringement yun; please refer to Wikipedia)

Ang haba talaga ng kwento ng “Sailor Moon” na na-realize ko pa lalo sa Monday to Friday airtime nito sa Hero Channel; kaya naman kasi noon, inabot ito ng maraming taon sa Channel 5 (kasi tuwing Linggo lang yun tapos inilipat sa Sabado; at sa Tagalog version, Bunny ang ipinangalan kay Usagi). Nasa elementary pa ako noong una ko itong nakahiligang subaybayan at nagtuloy sa high school hanggang sa nasa college na ako nang napanood ko ang last season nito at kabanata. Yeah, growing up with the magical allure of Sailor Moon. Nabanggit ko na pala sa isang past blog ko dito na “Tropical Southwest Monsoon” dated April 27, 2012 ang tungkol sa animé na iyon pero I did some little research with the help of Mr. Wikipedia without the leaks. 1991 pa pala ito nagsimula as a manga by Naoko Takeuchi. At ang “magical girl theme” nito ang sinasabing pinanggayahan ng iba pang animé.

But unlike the others, hmmm, this one seemed to be... more liberal. May love story, yeah, the undying love of Usagi and Mamoru, but romances of the different kinds are also included buhat pa sa first season; remember those two generals of the Dark Kingdom pero mga discreet na discreet sila di tulad nina Ennis and Jack of Brokeback Mountain, hehe. Siguro kung mga batang musmos ang makakapanood, hindi naman yun halata, hehehe! And then, in Sailor Moon S season, two new beautiful characters- the boyish, crossdressing Haruka (Sailor Uranus) and the girly-girl Michiru (Sailor Neptune); anyways, the planets Uranus and Neptune ay tinagurian din naman ng mga astronomers bilang twin gas giants of the outer Solar System. Sa last season naman ng Sailor Moon, merong mga bagong tauhan, ang Sailor Starlights na nagpapapaalala na hindi lang si Ranma ang pwedeng magpalit ng kasarian. Tapos isa sa mga iyon, si Fighter, nang nag-disguise bilang lalake ay may na-develop din na feelings para sa bidang si Usagi. Ahahahay, grabe, the rollercoaster story of one of the finest animé that became popular in different parts of the world, including the Philippines.

Oo nga pala, hindi lang ang Sailor Moon ang liberal, ano? Meron din sa iba pang animé, may mga beki, merong les, hehehe! Tulad na lang ng isa pa nitong ‘90s contemporary, ang “Yu Yu Hakusho” or “Ghostfighter” sa Philippine adaptation. Tandang-tanda ko ang series nito kung saan kabilang ang favorite villain ko dito na si Sensui. Si Sensui doon ay isang disturbed, troubled, and misanthropic na tao kaya siya lumikha ng pitong katauhan upang tulungan siyang maka-cope up sa buhay. Ang ikapito niyang tauhan ay... isang girl, hay! Yeah, babae, ang katauhang nag-manifest sa kanya nang nag-confide siya ng tungkol sa lahat ng kanyang mga pinagdaraanan sa kanyang close pal na si Itsuki, the pretty and mysterious male monster na dapat sana’y tatapusin niya noon. At nang tinapos siya ni Yusuke (Eugene in local version), dinala ni Itsuki ang kanyang katawan patungo sa sarili nitong dimensyon kung saan nanatili silang dalawa lamang hanggang sa kapwa sila naglaho; na yakap-yakap pa ni Itsuki ang wala nang buhay na si Sensui. What a love story, for pete’s sake!
***

Well, that’s it. My second blog post for the month of July. Next month, ano kayang tema ng blog? Baka tungkol na naman sa frustrations ko sa paghabol ko na sana sa aking pangarap. Tsktsktsk! I’ll just dream on...

Sad Soliloquy... but a Soliloquy of Hope Shines On...

This is a sad day for me... that printing company whom I approached last summer for my first publication suddenly closed down and their staff took my manuscript CD, downpayment money, and other related stuff with them. Now, I have to look for them and my hunt for the right printing press is back to zero.

The disadvantage of being just a one-person team...

Now, I'm confiding those woes to these anonymous readers here whom I don't even have one single damn clue if they will heed these statements except for eavesdropping at my precious "Soliloquy Beyond".

Where and when can I find help here?

Edvard Munch's The Scream (1893)courtesy of Wikipedia

Salagubang sa Ulan Tikatik

*pambihira, salagubang pala yun at hindi uwang! (6/30/12), hehe...

the May or June Beetle- courtesy of Wikipedia/Patrick Coin (author)

Johnny-come-lately chatter about that big three news in a row many, many days ago. First, Lady Gaga concert at the newly-constructed SM Mall of Asia Arena. Noong first time namang nag-concert dito sa bansa ang ale na iyon, wala namang mga maiingay na protesta. Hindi naman ako fan niya pero trip na trip ko ang kanta niyang “You and I” and its corny/maize-rich music video... because of her piano playing and crossdressing scenes in the famous Nebraska cornfields (doon ba talaga nai-shoot ang video?). Oh, almost forgot. The “Judas” song, the great cacophony to every fundamentalist’s ears. Lady Gaga looks like Marilyn Manson in the music video but I understood the lyrics even though according to the Gospels, Mary Magdalene and Judas Iscariot were never been some love team. Lalo na noong pinuna ni Hudas ang ginawa ni Maria Magdalena na paghugas sa mga paa ng Panginoon at pinunasan ito ng sarili niyang buhok; an ancient method of foot spa. Ngunit ano pa man ang paliwanag tungkol sa artistic contents ng kanta, hindi na talaga maawat ang mga protesta. Well, which is more annoying? The Lady Gaga concert or that controversial art exhibit of Mideo Cruz last year? Fundamentalists will probably answer about the concert?
Magkakaiba-iba talaga ang saloobin at pananaw ng mga tao lalo na sa isang demokratikong bansa gaya ng Pilipinas. Man, naalala ko ang isang nabasa ko sa dyaryo many years back. Some modern day puritans condemn Barney and SpongeBob Squarepants as harmful entertainers to their young ones because of alleged homosexuality. Oh, my goodness... respetuhin na lang ang saloobin ng ibang tao kahit na napapailing na ako sa kanilang mga naglalagablab na mga krusada. Let them stay clean because they want to stay clean by disinfecting things they believe to be threats to cleanliness because cleanliness is next to godliness according to them. Kibit-balikat na lang ako, hehe...
By the way, naalala ko na naman ang tungkol sa kontrobersyal na makabagong edisyong inilathala ilang taon na ang nakalipas ng tungkol sa gnostic Gospel of Judas; and its sudden outburst as some talk-of-the-town gradually faded away again just like its fate during the ancient times. At saka sa isang past blog ko dito (please see “Ego Trip on the 16th of April: A Soliloquy For a Certain Blogger called WEIRDJTT” dated April 16, 2012), isa sa dalawang crayon etching artworks na naka-upload doon ay may pamagat na “Judas Grieves”. Noong meron pang “Rock Rumble” program sa 102.7 Star FM, malimit ko pang marinig sa airwaves ang “Halik ni Hudas” ng Pinoy rock band na Wolfgang. And the age-old question goes: why did Judas Iscariot need to KISS Christ?

uploaded picture of Giotto Di Bondone’s Kiss of Judas pre-Renaissance fresco/ courtesy of Wikipedia

Second, Jessica Sanchez. Ah, what a reign of the white guys with guitars. Ngunit paano naman si Adam Lambert na runner-up din siya pero mukhang nahigitan na niya ang champion ng American Idol season na sinalihan niya? Hindi naman ako fan ni Jessica. Great voice, yeah-yeah. And great Californian twangy accent; wondering where’s the sweet Mexican tone since she is also half-Mexican herself. Sa totoo lang nitong huling laban ni Pacquiao kung saan inawit niya ang pambansang awit ng Amerika, parang wala akong naintindihan sa mga binigkas niya. Tapos, narinig ko yung ilang FM radio DJs na nagkukumentaryo tungkol sa boxing event na kung si Jessica naman ang paaawitin ng “Lupang Hinirang” with all that twang... at na-simulate pa nila ang posibleng tunog, hehehehe, natawa ako sa narinig ko mula sa kanila! Ang punto ay tulad sa iba pang Fil-Ams na English lang ang alam na lenggwahe at napilitan at napilipit ang dila sa wikang Filipino.
Third, Chief Justice Renato Corona. Ah, SALN (statement of assets and liabilities net worth, tama ba?)... the piece of paper which has the power to topple down anyone in the government. My further comments about that, I’ll just keep to myself and my diary, not here. Bilang isang empleyado ng pamahalaan, batid ko rin kung paano magsulat sa isang SALN. Just don’t make it bland or tasteless, salten your SALN and make it complete!
At tulad ng nauna nang tinuran ng netizens, laspag na nga ang patawa effect na ito: “Mga gaga, hindi nakuha ni Jessica ang corona!”
***

picture of hard-boiled jackfruit seeds or beans
Mmm...yum,yum,yum,yum! This is not the usual platter of beans for your chili con carne. Fresh jackfruit seeds which were hard-boiled for almost an hour. Before munching on these nutty delights, peel off the white hull and brown outer seed coating. Taste almost like taro root crop (gabi).
***
Updates on international pageviews of this blog site. The long list now includes Gabon, Kuwait,Netherlands, Thailand, Vietnam, France, Indonesia, Sweden (because I once talked about their Marabou chocolates in the past blog “Impressionist Wannabe” dated August 6, 2011), and then China. Siguro, kung hindi overseas Filipino worker yun doon, eh, baka tagaroon mismo. Nagsasaliksik ng tungkol sa iba’t ibang pananaw na may kinalaman sa Scarborough Shoal (Panatag) stand-off eh, may mga binanggit din kasi ako tungkol doon sa mga past blog posts dito.
Nitong isang araw ay may nabasa akong article sa New York Times na naka-insert sa Saturday Edition ng Manila Bulletin (dated June 9, 2012). Tungkol sa mga alitan sa West Philippine Sea or rather South China Sea in international terms. May binanggit kasi doon tungkol sa ginawa umanong pagbabanta ng Chinese naval authorities sa isang Indian oil exploration company na kasosyo ng Vietnam. Nag-back off tuloy ang kumpanya ngunit nagbitiw ng matapang na pahayag ang Indian foreign minister na “The South China Sea is the property of the world.”


The Dalai Lama
Sabi raw ng ilang turista, kapag nasa China at mag-Google ang sinumang nag-i-internet, hindi mahahanap ang mga artikulo tungkol sa Dalai Lama (I remember those old news items showing ‘very nationalistic’ Chinese protesters branding him as some riot seed during his US visit), Tienanmen Square protests (the tragic people power revolution), at iba pang itinuturing na “enemies of the state” umano. During the 2008 Beijing Olympics, it was been reported that China refused to include the Philippines as one of the Olympic Torch itinerary just because of the Spratlys issue; despite the grandeur, their famous Bird’s Nest has a rotten egg in it!
Nitong Hunyo mismo, bumisita ang 17th Karmapa at ang venue ng kanyang sessions with the audience ay sa SMX Convention Center; hindi ako nakapunta doon. Wikipedia please and you will be surprised to find out that there are actually two 17th Karmapa. Sino ba sa kanilang dalawa yung batang maliit na may suot na dilaw na headdress na nasa litrato ng artikulo tungkol sa Tibetan Buddhism sa aming 1989 edition encyclopedia? Marahil kung magkakaroon din ng Philippine visit ang Dalai Lama, tiyak na mag-aalboroto ang China at pag-iinitan ang ilang may kinalaman sa ating bansa tulad ng ginawa nila sa ating banana exports or travel ban sa tourists spots natin, tsktsktsk... annoying and arbitrary bullying! May mga Tibetan nationals din daw dito sa bansa noon pa. A Tibetan monk is a sure picture of peace maliban na lamang kung sumali siya sa mga protesta laban sa Chinese government sa pamamagitan ng pagsilab sa kaniyang sarili just like that Vietnamese monk during the Vietnam War. Malaking bahagi ng buhay ng kasalukuyang Dalai Lama ang mamuhay at mamuno in exile. According to general references, sinamantala kasi ng China ang pagiging isolationist ng Tibet noon. And then tightly hugged the land of the monks as her very own. Meron akong napanood minsan sa English-speaking Chinese cable channel kung saan man may isang documentary (with propaganda contents perhaps) tungkol sa Tibet at mga tao dito na higit na bumuti umano ang kalagayan nang dahil sa pamamahala ng Chinese government. Yet the Tibetan protests will never be suppressed. Learn from the sands. The tighter you hold it, the more it will slip out of your hands.
No spark of antagonism in China-Philippines relations, please. Anyway, according to several accounts, their ancient traders and seafarers from their bygone dynasties of illustrious emperors used to call my country as “Ma-yi”, the land of gold.
***

uploaded picture of a tumbleweed/ courtesy of Wikipedia/ Flickr
Sa trabaho ko ngayon, panghapon na at inilipat ako sa Ikalimang Baytang. At least, wala nang advisory class at HeKaSi pa rin na may isang EPP ang subject load! Naalala ko ang isang conversation ng mga characters nina Leonardo Dicaprio at Kate Winslet sa “Titanic” noong getting to know each other pa lang sila, itong si Lover Boy aka Jack Dawson ay ikinumpara ang kanyang sarili sa isang tumbleweed na tutubo na lang kung saan siya dalhin ng hangin. Wala namang tumbleweed dito sa Pilipinas pero merong talahib at amorseko. Na tutularan ko rin...
***
Matagal ang hangover ng madla tungkol sa katatapos pa lang na Manny Pacquiao-Timothy Bradley bout. I think the results were so unfair. Ngunit bilog ang mundo hindi parisukat tulad ng boxing ring. Aside from that, ang madla ay nagtataka rin; a rosary used to be prominent around his neck sa bawat sagupaang sinuong niya magwagi man o mauwi sa draw ang laban. Napanood ko pa nga sa isang defunct show ng GMA-7 na “Magpakailanman” noong pasikat pa lang siya at isinadula ang kanyang buhay (iba pa yung sa isang sine, ha?), nakasaad doon na noong nagsisimula siya sa boksing, ang asawa niya ang unang nagsabit ng isang rosaryo sa kanya at buhat noon ay lagi na niya itong sinusuot bago at pagkatapos ng bawat laban. For sola scripturan reason? Will he quote Matthew 6:7 to justify? Anyways, I still find the bout results as unjust. Some people think- is it because they don’t want to tarnish Bradley’s winning streak? Hometown decison? And how I wish that Timothy Bradley will never be another Floyd Mayweather, Jr. Preacher na pala si Pacquiao, ano? Let him also solemnly preach with his actions now that he will return to his congressional duties. Will a rematch be arranged sometime in November or December?
I’m sorry to admit this. Bakit kaya buhat noong napanood ko ang laban at pati yung sa kanila ni Marquez last year, napapagunita ako sa isang dialogue ng sine na “The Scorpion King” kung saan ang pangunahing kontrabida na si Memnon ay nasabi out of some instinct sa kanyang Sorceress na “you look... diminished...”. Ewan basta hindi naman sa naghahanap ako ng mas maaaksyon pang sagupaan sa boxing ring tulad sa mga nakaraang laban niya. Siguro kung kasing-agresibo pa rin siya noong mas bata pa siya ay... oo nga pala, no more contrary image of a fighter-preacher, please...
***
Muli kong binuklat ang Polaris, ang aming yearbook sa Asian Institute of Maritime Studies (AIMS) at ang mga classroom pa namin noon sa lumang Sea Tower na nasa kanto ng Roxas Boulevard at Arnaiz Street ng Pasay City (very memorable ang building na iyon). Iilan lamang ang kilala ko dito, mostly mga kapareho ko ng kurso, ang BS Customs Administration (ang layo naman ng relevance nito at sa dual career ko ngayon, hehe!) ngunit ang quotes ng ilan kong ka-batch kahit sa ibang kurso are quite of great interest. At saka , parang hindi ko matingnan nang matagal ang itsura ko doon sa totoo lang. Inedit pa nila ang ipinasa kong quotation na ako nga mismo ang nag-compose di tulad sa karamihan sa mga kaeskwela ko. Ang original na quote ay dapat sana ganito: “Take advantage now of a hearty laughter because tears might come later”; pagdating sa yearbook, sa ilalim ng litrato ko at address/contact number, ang nakasaad ay “Take advantage now of a hearty laughter because it might never come later”. Gusto kong magreklamo pero naka-imprenta na, tsktsktsk! Marami rin nga doon sa ilang pahina ang may typographical errors.
Karamihan sa mga quotes ay halos magkakapareho. Mga tungkol sa pananalig, pagsusumikap, tagumpay, karunungan, at iba pang aral ng buhay. Ang Confucian saying na “a journey of a thousand miles begins with one step” ay nagkaroon ng ilang alteration sa iba; yung isa ay ginawa pang ‘million miles’! Meron din naman not-the-usual, hehe! Marami ay fans ni Spider Man gaya nga ang quote ay “with great powers, come great responsibility” or the Christmas-themed “it’s better to give than to receive” and the kinky-sounding “make love not war” and then the warlike “only the strong survives” and the paradox of “the more you hate, the more you love”; marami naman doon ay ang sea man’s motto ang isinaad na “a man without ambition is like a ship without direction”. Hindi ko na lang babanggitin kung sinu-sino yun baka ma-dyahe ang mga yun, eh.
Ngunit ang mga sumusunod na quirky quotes ang tingin ko ay ang pinakamaaangas at ubod ng taray. I’ll mention their names and courses out of respect and acknowledgement of their witty side. Hoy, wala nang gagaya sa mga quotes nilang ito, ha?! Pero hindi ko lang sigurado kung sariling ideya nila at sila ba mismo ang nag-compose or mayroong ibang source ng kanilang inspiration.
“make your fantasy a reality” – Michael N. Coria, BS Computer Science
“love is responsibility” – Alfie M. Mendoza, BS Customs Administration
Mga quotes naman ang mga sumusunod ng mga seaman of the BS Marine Transportation course:
“the ship is my house, the sea is my land” – Daryl O. Barias
“touch the heart of the king, not his kingdom” – Geo Glen P. Biliran
“life is a roller coaster” – Gilord S. Dela Cruz
“today is sacrifice, tomorrow is paradise” – Russel L. Felipe
“study without application is abortion” – Fernan S. Guerrero
“”If the sea’s angry and the waves are fierce, a seaman’s task is never complete, for as along as there is water to sail and shore to reach, a seaman will never retreat” – Lucky R. Reyes
Mga quotes naman ang mga sumusunod ng mga seaman of the BS Marine Engineering course:
“Ryan Mojar Afable, now a name, soon will be a legend” – Ryan M. Afable
“no one can see the real beauty of the sea except a seaman like me” – Ace Dominick T. Petroche
“a seafarer will always be a seafarer forever” – Joseph S. Sanone
“a tremendous feeling has arisen in me, that even if you throw me in hell, you cannot disturb my paradise” – Vanz Ryan DR. Cariaga
Mga quotes naman ng mga seaman of the Seafarers Rating Course (SRC):
“no fear when Ryan is here” – Ryan J. Buenaventura
“I’m not afraid of the storm because I know how to sail” – Eros L. Nacional
Karamihan nga pala sa mga ka-batch ko ay nakakalat na sa buong mundo. Ang aming Alma Mater, ang AIMS, siya ang terminal or port, maraming schedule ng departure ngunit agad na natatapatan ng arrival schedule.
***

Noong Hunyo 9 nga pala, araw ng Sabado, sumali ako sa Manila Bulletin Sketchfest na ginanap sa Ayala Triangle Gardens. Tanghali na kasi nang nagtungo ako doon eh hanggang alas dos lang yun ng hapon. Napilitan akong mag-taksi lalo pa’t Makati ang lugar na iyon at kung mag-MRT tapos maglalakad sa paghahanap eh mabaho na ako sigurado pagdating pa lang sa venue, hehehe! Maalinsangan ang araw na iyon. Sa totoo lang ay magkahalong gusto at pag-aalinlangan ang nadama ko sa contest na iyon. Parang trip lang na wala akong pakialam kung talo na ako sa simula pa lang o magmukha lamang basura ang entry ko kung itatabi sa gawa ng ibang participants at mas maganda pa nga ang gawa ng mga nasa kiddie category. Kibitbalikat... ngunit masaya pa rin ako. Ang tema ng kontes ay “it’s more fun in the Philippines” pero importante na ma-integrate ang “Make it Happen. Make it Makati” campaign. Ang ginawa kong drawing ay may pamagat na “River Cruise with a Noble Cause. It’s more fun in the Philippines” sapagkat nakuha ko ang ideya para dito sa napanood kong balita noong nakaraang taon na isang Lithuanian student sa Asian Institute of Management- Makati ang gumawa ng isang balsa na yari sa plastic bottles na binalutan niya ng lambat at namangka siya sa Ilog Pasig sakay dito; iyon ay isa niyang environmental campaign at panawagan sa lahat na pangalagaan naman ang mga anyong-tubig ng Metro Manila na matagal nang problema ang polusyon. Hindi lang siya basta turista, ano? Make it Happen. Make it Makati... bawat lungsod pala ay may kani-kaniyang tourism campaign; nakabibighani nga ang allure of the Makati central business district skyline na natatanaw ko buhat sa rooftop ng bahay namin. Hindi naman ako tagaroon but it is the people who make up their home city of Makati not those high-rise buildings or the busy commerce areas.
May hiling lang ako. Kinuha na ng Manila Bulletin staff ang lahat ng entry. Kung sakali man na mababasura na nang tuluyan ang entry ko, sana huwag nilang ilamukos nang tapon sa garbage bag kundi isama na lang nila sa mga naipakilong waste paper na dadalhin sa recycling center.

Isang weirdo: ang lakas ng loob at tigas ng mukha na sumali sa MB Sketchfest kahit na not a chance na makapag-compete sa mga tunay na mahuhusay sa arts; ngunit di bale, ang pogi naman niya! May angal?
***
Ipinalalabas nga pala uli sa Studio 23 tuwing Linggo ng hapon ang ‘90s animated series ng X-Men and Spider Man tapos Tagalized na (pero as of this date, July 21- inilipat na sa bagong schedule ang X-Men na tuwing 5:30 pm na raw). Well, malinaw sa aking alaala na unang ipinalabas ang mga ito sa channel 2 noong early and mid-90s and in original English pa. Nostalgia again lalo na doon sa X-Men animated series na mas pinanabikan ko pa kaysa sa movie adaptations nito. Tandang-tanda ko pa noong 1993, Biyernes, April 16 na birthday ko pa nang nag-premiere ito sa Friday primetime ng channel 2 at sinusundan pa nga ito ng Highlander: The Series, the adventures of the Scottish swordsman Duncan McCloud. Basta, naalala ko na noong taon na iyon, hindi nakukumpleto ang Friday nights ko kung hindi ko mapanood ang X-Men (bwisit nga lang na madalas pa ang brownout noon). Then sometime in early 1994, wala pa ngang finale ang X-Men ay bigla na lang napalitan ng “Batman: The Animated Series” na exciting din naman. At saka... para bang mas okey pa ang TV program line-up noon. Tulad na lang sa channel 2 sa panahon nang ang “Eat Bulaga” pa ang noontime show nito. Ang primetime programs noon pagkatapos ng TV Patrol at pati na rin sa iba pang TV networks ay hindi pulos mga teledrama, reality and game shows ang umiiral kundi mga kwelang sitcom. At tuwing Biyernes ng gabi ay yun nga. X-Men or yung iba pang cartoons na sumunod dito at US imports- Highlander, The Nanny and especially ang nagpainit sa Friday Nights kahit hindi na summer, Baywatch. Sa ibang channel naman tulad ng 7, The Flash; sa 9, McGyver; sa 5, early Saturday night pa yun, ang Thunder in Paradise na tungkol sa isang hi-tech na yate at pinagbibidahan ni Hulk Hogan.
***
Oo nga pala. Isa rin sa mga pinakasinusubaybayan ko noong early ‘90s sa channel 5 ay ang “Idol ko si Pidol”. No big deal naman kung merong Home Along da Riles sa 2 or replays ng John and Marsha sa 9 ang ating King of Comedy dahil mga lumang pelikula naman niya ang ipinalalabas sa 5 na tuwing Martes pa ng gabi yun. Tuwang-tuwa pa ko noon. Well, walang katulad kasi si Dolphy.
Walang katulad si Dolphy at mapalad tayo na kabilang tayo sa henerasyon na napasaya niya at ng kanyang long, illustrious and brilliant career.
***
Lupit ng NBA Finals nitong nakaraang araw. Napatahimik ng init ang dagundong ng kulog. Last year kasi, pinulaan si Lebron James sa kanyang paglalaro at ngayon, bumawi siya. #LETSGOHEAT pa rin!
***
Update sa ipinaimprenta kong pocketbook na bwena mano kong ilalathala: ang tagal pang makumpleto ngunit slow but sure naman; sana, pwede ko nang maipakita ang babasahing ito bago pa man magtapos ang buwan ng Hunyo. Kagaya ng mga nabanggit ko sa bawat last part ng mga nakaraang blog posts ko dito, isa yun romance paperback. At saka pink ang choice color ko para sa cover page nito na may cover illustration na ako mismo ang gumawa. Ang girly-girl ng feeling sa pocketbook na ito. Sa totoo lang, ako na ang nagsasabi na tila wala naman sa itsura ko ang magsulat ng mga akda na may romantic contents, hehe... ang bwena manong akda na iyon ay mukha rin tulad ng iba pang romance pocketbook ngunit ayoko itong ikumpara sa iba. Kung sa karamihan sa mga romance ay boy-meets-girl ang karaniwang tema, sa akin ay mayroong girl-meets-girl scenario at naipahiwatig ko pa iyon sa back cover prologue! Whoa, binibigyan na siguro ng ibang kahulugan ang mga pahayag dito ng kung sinumang makakabasa ng blog na ito pero kung interesado man kayo, pakiantabayanan na lang ang pocketbook na iyon na sasabihin ko naman dito kapag available na. Ah basta, yung mga main characters na girls, ano... hehehe, abangan na lang kung sinu-sino sila at anu-ano ang kanilang mga pakikipagsapalaran sa buhay. O, kung girl-and-girl pa rin ba talaga sa pagtatapos ng kwento. Abangan...
Aaminin ko na ang mga akda ko na naisulat ay hindi nawawalan ng intimate scenes tulad na lang sa una kong pocketbook. Ang mga next in line pa na pagsisikapan kong maipalimbag in the months to come ay mas mahahaba na with heavier themes. Speaking of intimate scenes, discreet ako pagdating dito; yun nga lamang ay ako ang conservative, ang mga characters ay kadalasang hindi, hehe! Basta, mga adult characters and situations with maturity. Sa mga susunod na novella ay mayroong character na siya ang bida ngunit siya rin ang kanyang anti-hero kasi may pagka-bad girl ang dating niya or bawal na pag-ibig ng dalawang main characters and with a closet gay. Natatawa ako; basta mga kwento na tiyak na iri-reject lang ng mga publishing company na iyon kasi hindi umaayon sa expectations ang standards ng editors nila kaya nagtatag ako ng sarili kong publications na ipinarehistro ko sa Department of Trade and Industry nang sa gayon ay makapag-aplay rin ako ng ISBN at maging copyright sa National Library para sa aking mga akda. Isa akong independent writer at ako na rin maglalathala ng aking mga akda.
Sana, sa susunod kong pag-blog dito ay ikukwento ko na ang tungkol sa pocketbook kong iyon na ready na.